Το φάγαμε και αυτό.
Μία πίτα blues με απ΄όλα. Βάλαμε αγωνία, γέλιο, απογοήτευση, χαβαλέ, πάθος, κούραση, ενέργεια. Θυμό δε βάλαμε αλλά έδειξε ότι κανείς δεν ήθελε απ’ αυτό.
Και εμένα μου φάνηκε νόστιμο. Μια μεγάλη οικογένεια δεν ήμασταν και κλισέ θα ήταν να το πούμε αλλά ένα διήμερο με οκτώ συμμετέχοντες χωρίς καμία γκρίνια και παράπονο δεν είναι εύκολο. Έτσι όμως έγινε. Αλληλοβοήθεια, γέλιο, επαγγελματισμός και αμοιβαίες υποχωρήσεις, βοήθησαν στην ομαλή διευθέτηση όλων των ζητημάτων.
Η πρώτη μέρα ήταν λίγο (πολύ) άγχος με το γίνεται-δεν γίνεται μέχρι το μεσημέρι και μετά άπλωνε-μάζευε. Αλλά τελικά όλα πήγαν σχεδόν καλά. Οι Backbone μόνο την πλήρωσαν (πολλοί ρίχνουν τις ευθύνες στον κατσικοπόδαρο administrator, αμα τη ελεύσει του οποίου, άνοιξαν οι ουρανοί) οι οποίοι δώσαν και την «ηρωική» νότα στο τέλος της πρώτης μέρας, με στηβιρεϋβωνίζον ήχο να παίζουν ενώ η βρόχα έπεφτε ραϊθρού. Σαν βίντεο του Couldn’t stand the weather ήταν.
Αξιοσημείωτη η προσέλευση του κόσμου (γύρω στα 700 άτομα) την πρώτη μέρα με όλα αυτά.
Στη δεύτερη μέρα, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Ήχος, γκρουπ (θα πω και για αυτό), κόσμος (διπλάσιος της πρώτης) και ο καιρός υπέροχος με ένα λαμπερό φεγγάρι συντροφιά. Οι προνοήσαντες είχαν φέρει τα δικά τους ηδύποτα / αφεψήματα καθότι ο κόσμος ήρθε διψασμένος και τελειώσαν γρήγορα από το ΚΨΜ.
Η δεύτερη μέρα ήταν για μένα και η πιο ενδιαφέρουσα από πλευράς συγκροτημάτων. Με
όλο το σεβασμό σε
όλα τα γκρουπ που κατέθεσαν την άποψή τους (με περισσότερο ή λιγότερο ταλέντο, δουλειά και εμπειρία) για το ιδίωμα, εγώ προσωπικά ξεχώρισα δύο από αυτά.
Τους Small Blues Trap και (
quelle surpise !) τους Blues Wire.
Οι πρώτοι για τον προσωπικό ήχο και δημιουργίες τους (οι οποίες δεν νομίζω ότι είναι στο φυσικό τους περιβάλλον στα συγκεκριμένα events). Δεμένα τα παιδιά και με ηγέτη (γιατί να κρύψωμεν άλλωστε) τον πειραγμένο Καραπιπέρη (pleased to meet you
), δείξαν ότι υπάρχει και άλλη, ενδιαφέρουσα για τα δικά μου γούστα, άποψη.
Λευτέρη, κράτα το J για backup …. ;D
Οι δεύτεροι γιατί με το που ανέβηκαν ……… ψάχνω λόγια. Επαγγελματίες και όχι με την ψυχρή έννοια του όρου. Μιλάμε για Ήχο, μιλάμε για δυναμικές, πατήματα, groove, δέσιμο, σκηνικό στήσιμο, κίνηση, πάθος, άποψη και εκτέλεση.
Ηλία βαριέσαι να τ’ ακούς και σκοτούρα μου αλλά είσαι μεγάλος. Το χεις μελετήσει, το χεις ζήσει, το χεις παίξει, του έχεις αλλάξει τον αδόξαστο. You own it ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε δηλαδής.
Και βέβαια μπάλλα μόνος του δεν έπαιζε. Πολύ καλός γεμάτος ενέργεια μπασίστας με σωστές (ή τέλος πάντων ταυτόσημες με εμένα ;D) απόψεις περί μπάσου, ένας καταπληκτικός δεύτερος κιθαρίστας (όπου, όταν και όσο έπρεπε), και μια ντράμερ άψογη, συνέθεταν την παλέτα. Η φυσαρμόνικα προς το τέλος ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Το δε Change is gonna come ……………..
Ήταν πολύς ο κόσμος που έτρεξε, ίδρωσε όχι μόνο αφιλοκερδώς αλλά μερικοί και με προσωπικό χρηματικό κόστος και χωρίς τελικά να καπελωθεί τίποτα και κανείς. Τους δύο δικούς μας τους γνωρίζετε αν διαβάζετε το thread. Τους υπόλοιπους, όσοι ήταν εκεί τους ξέρουν, αφού όλοι τους ευχαρίστησαν.
Εγώ να ευχαριστήσω εκ βάθους όλα τα (μικρά και πολύ μεγάλα) παιδιά του Noiz που βρέθηκαν εκεί και τις δύο μέρες αλλά (επιτρέψτε μου) ειδικά την πρώτη μέρα που και οι καιρικές συνθήκες ήταν αβέβαιες αλλά και μας κάναν με την μικρή κερκίδα τους να νοιώσουμε καλύτερα επί σκηνής.
Άντε και του χρόνου.......
