Χαίρετε εκ νέου! Είχα μείνει χωρίς σύνδεση για λίγες μέρες but i'm back! Και τι χαρά να διαβάζω για τις Stratotone! Λοιπόν, επειδή έχω έρωτα μεγάλο μ'αυτές τις κιθάρες και ακούστηκαν κάποιες απορίες, παραθέτω τη γνώμη μου -για όποιον ενδιαφέρει.
Intonation: για μένα, κανένα πρόβλημα. Αλλά προσοχή, για μένα λέω, που δεν πολυνοιάζομαι για τέτοια και εν γένει τη βρίσκω με wraparound bridges και τα συναφή. Πάντως, για να έχει κάποιος -με σωστή ρύθμιση- πρόβλημα σ'αυτόν τον τομέα, πρέπει νάναι κάτι σαν τον Eric Johnson χαπακωμένο ;D...
Η κιθάρα γενικά έχει απίστευτο vibe, μαγνήτες hot με ιδιότυπο voicing, ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπράτσο, πανάλαφρη, εν γένει μιά αξιοπρεπής λύση για όποιον δεν μπορεί να βρεί, να πληρώσει και να συντηρήσει μιά ΚΑΛΗ original Harmony Stratotone :-[...
Τις άκουγα απο παλιά και "πάθαινα" με τον ήχο τους, μετά έπαιξα την αυθεντική 50ς Kay του Louisiana Red, μετά η Eastwood έβγαλε τις επανεκδόσεις και μπήκε το νερό στ'αυλάκι
...
Προσωπικά μου αρέσει που η κιθάρα αν και είναι ευθεία αναφορά στις παλιές, δεν αντιγράφει αλλά φέρνει και διαφορετικά στοιχεία που εμένα με θέλγουν. Παράδειγμα, η σκάλα 24 & 3/4 και τα διαφορετικά ξύλα (ωχ... :-X).
Ονειρεύομαι κανά δυό ακόμα που θα τις πειράξω λιγάκι, θα το κάνω αργά ή γρήγορα και θα ενημερώσω σχετικά.
Για μένα που τρελλαίνομαι με Hollywood Fats, Junior Watson, Rick Holmstrom, το όργανο αυτό είναι κάτι σαν ευλογία και μετά απο πολλά χρόνια νομίζω βρήκα κάτι να γεράσω (κι άλλο...) μαζί του. Ίδωμεν. Για τα γούστα μου, έχει αυτό που γυρεύω πιότερο σε μιά κιθάρα: με φτιάχνει να παίζω.
ΥΓ1. Το δικό μου σλάιντ βούτηξε ο Μο...
ΥΓ2. Η κιθάρα στο τέλος δεν είναι Dano, αλλά μία σπάνια Telestar Mona. Δικιά μου 8).