Για μένα παιδιά η αλήθεια είναι η εξής:
Τα πάντα έχουν την εμπορική τους πλευρά. Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος δηλαδή. Ο μαγειρικη γίνεται fast food, ο χορός στριπτίζ, η φωτογραφία άθλιες φώτο σε πανυγήρια για 5 ευρώ τη μία, το θέατρο επιθεώρηση.
Έτσι και με τη μουσική. Γίνεται τσιφτετέλι, γίνεται πίστα, γίνεται καψούρα. Και τελικά η εμπορική πλευρά των τεχνών στηρίζει τις τέχνες, επειδή αυτά έχει ανάγκη ο πολύς κόσμος και αυτά ταίζουν τους καλλιτέχνες.
Λίγος κοσμος ψάχνει για καλό φαί, μπαλέτο, καλό θέατρο και καλή μουσική και συνήθως αυτά συνδυάζονται με τα πολλά λεφτά τα οποία δεν υπάρχουν στη χώρα και όπου υπάρχουν, τις περισσότερες φορές δεν γίνονται τέχνη. Γι αυτό η ζήτηση είναι περιορισμένη και λίγοι γίνονται πληρωμένοι καλλιτέχνες, οι οποίοι κάνουν αυτό που πραγματικά τους εκφράζει και απο αυτό πληρώνονται.
Γιατί συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα δεν ξέρω και δεν πρόκειται να το ψάξω. Έτσι είναι όμως και δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο ρομαντικοί και αν είναι ορισμένοι που προσπαθούν να "σώσουν τα αυτια του κόσμου".
Οι πίστες κάθε Σάββατο θα είναι γεμάτες και νέα σκυλάκια θα βγαίνουν μπροστά. Αυτή είναι η Ελλάδα και η εμπορική της μουσική και αν σε κάποιον δεν αρέσει μπορεί να μεταναστεύσει. Αν θέλει να κάτσει εδώ, να μην γκρινιάζει τουλάχιστον. Έλεος πια με τις γκρίνιες "χάθηκε στην Ελλάδα" και "αν ήμουν εγώ στην αμερική το 70 θα ήμουν rock star τώρα".
Αυτή είναι η πραγματικότητα, νιώστε τη, και συμβιβαστείτε επιτέλους.