E
eyeprotocol
Guest
Όσοι με γνώριζαν από τα 20 έως τα 30 μου, νόμιζαν ότι πηγαίνω διακοπές 7 φορές το χρόνο. Αντίθετα, όσοι με γνώρισαν μετά, πιστεύουν ότι δεν πάω ποτέ διακοπές.
Αυτό οφείλεται στο ότι - περίπου σε εκείνη την ηλικία - έχασα κάθε ενδιαφέρον για οποιοδήποτε ταξίδι αναψυχής στο εσωτερικό της χώρας, αν και συνέχισα να ταξιδεύω (για ένα διάστημα) για λόγους επαγγελματικούς. Τα χαιρόμουν αυτά τα επαγγελματικά ταξίδια, διότι πιστοποιούσαν στο νου μου "τι καλά που κάνω και δεν ασχολούμαι" καθώς είχα κάθε ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο χαμηλής ποιότητας ήταν οι προσφερόμενες υπηρεσίες, σε μία Ελλάδα που σταδιακά εγκατέλειπε τον παλιό εαυτό της και προχωρούσε τρεκλίζοντας προς τον τουριστικό "εξευρωπαϊσμό" της.
Το ξέρω βέβαια ότι υπάρχουν ακόμη μέρη που αξίζουν το κόπο, αλλά - για να είμαι ειλικρινής - βαριέμαι να τα αναζητήσω. Η ανάγκη μου για αλλαγή παραστάσεων - αυτό άλλωστε αντιλαμβάνομαι σα διακοπές - καλύπτεται από μικρά ή μεγάλα επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό (ωραία αίσθηση να αλλάζεις παραστάσεις και να βγάζεις και χρήματα), τα οποία κάνω κάθε περίπου 18 μήνες. Αργότερα, όταν μεγαλώσει λίγο και η μικρή, σκοπεύουμε να σταθεροποιήσουμε ένα πρόγραμμα ταξιδιών στο εξωτερικό για λόγους αναψυχής.
Πιστεύω ότι είναι ΠΟΛΥ σημαντικό να μην παγιδεύεται κανείς στην ιδέα ότι "θα περνάω χάλια 350 μέρες το χρόνο, προκειμένου να περάσω καλά τις υπόλοιπες 15 κάνοντας διακοπές". Θεωρώ ευτυχέστατους όσους έχουν φύγει από την Αθήνα - κάτι που αποτελεί και προσωπικό μου στόχο, άλλωστε - και δεν αισθάνονται πλέον πιεστική την ανάγη να μετακινηθούν 350 χιλιόμετρα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι ξεκουράζονται.
Κατά τα άλλα, αν θέλετε ποτέ πραγματικά να τρελαθείτε και να καταλήξετε να πιστεύετε ότι είναι προτιμότερο να εργάζεται κανείς από το να κάνει διακοπές, τότε δεν έχετε παρά να πιάσετε κουβέντα μαζί μου με αυτό το θέμα....
Αυτό οφείλεται στο ότι - περίπου σε εκείνη την ηλικία - έχασα κάθε ενδιαφέρον για οποιοδήποτε ταξίδι αναψυχής στο εσωτερικό της χώρας, αν και συνέχισα να ταξιδεύω (για ένα διάστημα) για λόγους επαγγελματικούς. Τα χαιρόμουν αυτά τα επαγγελματικά ταξίδια, διότι πιστοποιούσαν στο νου μου "τι καλά που κάνω και δεν ασχολούμαι" καθώς είχα κάθε ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο χαμηλής ποιότητας ήταν οι προσφερόμενες υπηρεσίες, σε μία Ελλάδα που σταδιακά εγκατέλειπε τον παλιό εαυτό της και προχωρούσε τρεκλίζοντας προς τον τουριστικό "εξευρωπαϊσμό" της.
Το ξέρω βέβαια ότι υπάρχουν ακόμη μέρη που αξίζουν το κόπο, αλλά - για να είμαι ειλικρινής - βαριέμαι να τα αναζητήσω. Η ανάγκη μου για αλλαγή παραστάσεων - αυτό άλλωστε αντιλαμβάνομαι σα διακοπές - καλύπτεται από μικρά ή μεγάλα επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό (ωραία αίσθηση να αλλάζεις παραστάσεις και να βγάζεις και χρήματα), τα οποία κάνω κάθε περίπου 18 μήνες. Αργότερα, όταν μεγαλώσει λίγο και η μικρή, σκοπεύουμε να σταθεροποιήσουμε ένα πρόγραμμα ταξιδιών στο εξωτερικό για λόγους αναψυχής.
Πιστεύω ότι είναι ΠΟΛΥ σημαντικό να μην παγιδεύεται κανείς στην ιδέα ότι "θα περνάω χάλια 350 μέρες το χρόνο, προκειμένου να περάσω καλά τις υπόλοιπες 15 κάνοντας διακοπές". Θεωρώ ευτυχέστατους όσους έχουν φύγει από την Αθήνα - κάτι που αποτελεί και προσωπικό μου στόχο, άλλωστε - και δεν αισθάνονται πλέον πιεστική την ανάγη να μετακινηθούν 350 χιλιόμετρα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι ξεκουράζονται.
Κατά τα άλλα, αν θέλετε ποτέ πραγματικά να τρελαθείτε και να καταλήξετε να πιστεύετε ότι είναι προτιμότερο να εργάζεται κανείς από το να κάνει διακοπές, τότε δεν έχετε παρά να πιάσετε κουβέντα μαζί μου με αυτό το θέμα....