Διακοπές κάνω συνειδητά έτσι :
Με ρωτάνε πότε θα πάρεις άδεια ;
Γίνομαι εθελοντής κορόιδο στη δουλειά και παίρνω μια βδομάδα τον Ιούνιο να φύγουν τα χοντράδια που λέγαν οι παλιοί. Φρέσκος γυρνάω πίσω και οι άλλοι μετράνε μέρες. Δε με νοιάζει. Συνήθως με χώνουν να μείνω Αύγουστο σε μια Αθήνα άδεια, με συναυλίες κάθε μέρα,με εικαστικές παρεμβάσεις ενίοτε, με εξυπηρέτηση στα μεζεδοπωλεία άμεση, με μερακλίδικους καφέδες στα καφενεία (πόσο να σε κλέψει ο καφεπώλης δυο μείνατε στη γειτονιά), με πεντάλεπτες μετακινήσεις σε φίλους μετά από ένα τηλέφωνο, με συνεργάτες στη δουλειά που δε θα σου πετάξουν το μπαλάκι, με διευθυντές που σε φωνάζουν στο γραφείο όχι γιατί δεν δουλεύεις( γιατί εσύ ΜΟΝΟ δουλεύεις, αντικειμενικά) αλλά να σου πουν πως πέρασαν με την Πάζυ (απ'το Ασπασία) στη Μάικονος.
Και επιστρέφουν οι συνάδελφοι μαύροι και ωραίοι και σε λυπούνται για τα παραπάνω.
Και έρχεται το Φθινόπωρο. Πας στην διεθνή έκθεση της αρεσκείας σου στο εξωτερικό, πας στα όρη τα άγρια βουνά, πας στα νησιά τα δικά μας τα ελληνικά.
Πας στον μετανάστη τον κολλητό στο Kitchbouchengfusken, πας στο χωριό για τα αμπέλια, τις ελιές, τα τσίπουρα.
Και σε άλλα πολλά. Και αν το μετρήσεις αλλιώτικα μένουν μετά καμιά πενηνταριά μερες για τα Χριστούγεννα.
Και θα μετράνε οκτώ μήνες οι συνάδελφοι για την άδεα και εσύ πέντε ή έξι, κλπ κλπ κλπ.
Ρε σεις δεν είναι άσχημα Αυγουστιάτικα εν άστυ.
Πάω για κρύα μπύρα.
)
