bassbill είπε:
Το ξαναλέω. ΙΜΗΟ μείνετε μακριά...
+ 1000
Και εγώ έκανα το... «αγροτικό» μου, με γνωστό λαϊκό συγκρότημα, αλλά ως επί των πλείστων στις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις και ελάχιστα σε «μαγαζί»- από καθαρή επιλογή μου.
Το θέλησα γιατί μουσικά ήταν ένας άλλος «κόσμος» (5/4, 7/8, 9/8, λαϊκά, δημοτικά, νησιώτικα, ποντιακά κ.ο.κ) που όντας μια ζωή στο ροκ, μου ήταν παντελώς άγνωστος. Οπότε έπρεπε να διευρύνω τους ορίζοντες μου πάνω στο όργανο.
Αρχικά είχε ενδιαφέρον, αλλά από ένα σημείο και ύστερα ήταν κάτεργο. Δεν θα μιλήσω για το αισθητικό μέρος- σε κάποιους μπορεί να αρέσει- αλλά μουσικά είχε ενδιαφέρον μέσα σε ένα βράδυ να έχεις παίξει από... Hocus Pocus μέχρι Μάλαμα, Τσιτσάνη, Μάκη (you know who) και στης Πάργας τον ανήφορο...
Όμως το 11- 5 δεν υποφερόταν με τίποτα. Ο ήχος (ποιος ήχος
που σου τσάκιζε τα αυτιά, τα πονεμένα χέρια, το από ένα σημείο και πέρα «σκάψιμο», είναι παράγοντες που σε κάνουν να μην θες να ξαναπιάσεις όργανο.
Ως προς την ουσία του ερωτήματος του OP, η απάντηση μου είναι ΟΧΙ. Οι παλιότεροι μουσικοί, αυτοί που έζησαν τις «χρυσές ημέρες»- και γνώρισα αρκετούς από αυτούς- δεν πιστεύουν την κατάντια του επαγγέλματος. Τριήμερα στην καλύτερη περίπτωση, που ενίοτε πληρώνονται ως διήμερα, «ψαλίδια» και μεροκάματα της πλάκας.
Οι καλές δουλειές πλέον είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού και ελάχιστοι έχουν πρόσβαση σε αυτές- οι οποίοι πρέπει να είναι σούπερ μουσικοί και πριμαβιστάδες... μεγαδιαστάσεων, καθώς και φυσικά να έχουν την άκρη τους σε κάποιον μαέστρο που θα στήσει ένα από τα «καλά» προγράμματα, σε ένα μαγαζί «τράπεζα».
Οι υπόλοιποι θα περιμένουν εις μάτην τον... «θείο Στέλιο»...
Αυτά που ξέραμε τα έχουμε ξεχάσει από καιρό.
