Μάλλον δεν θα καταπιανόμουν με το ζήτημα. Παρ' όλα αυτά αν ήθελα πραγματικά να κάνω κάτι που αξίζει τον κόπο θα προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει για την σημερινή κατάντια των δισκογραφικών και ποια είναι η ανάγκη του κόσμου για μουσική. Η έννοια της "αγοράς", κατα τη γνώμη μου, είναι παντελώς αποτυχημένη ως εργαλείο κατανόησης των αναγκών(αλλά και του κόσμου γενικότερα).
Νομίζω πως οι δισκογραφικές πήραν τη κάτω βόλτα, όχι φυσικά λόγω πειρατείας, αλλά διότι αντιμετώπιζαν τη μουσική όλο και περισσότερο ως προϊόν και όλο και λιγότερο ως τέχνη. Η χυδαιότητα των διαφημιστών και των μάνατζερ και η λογική της αρπαχτής έκανε ανεπανόρθωτο κακό στη μουσική βιομηχανία. Όλο και περισσότεροι μουσικώς(αλλά και γενικώς) απαίδευτοι άνθρωποι έπαιρναν νευραλγικές θέσεις στις δισκογραφικές και στο τέλος φυσικά τις διέλυσαν.
Επομένως αυτό που θα έκανα πρωτίστως θα ήταν να βρω συνεργάτες με παιδεία, όρεξη και κυρίως, όπως γράφει πιο πάνω ο blue, με δίψα για καινούργια μουσική. Θα ακούγαμε πολλά ντέμο, θα πηγαίναμε συνεχώς σε συναυλίες, θα προσπαθούσαμε να βρούμε απλούς τρόπους ηχογράφησης και προώθησης. Επίσης θα δίναμε βάρος στην καθημερινή, "από στόμα σε στόμα", αλλά και διαδικτυακή διάδοση των πληροφοριών και όχι στη διαφήμιση. Αυτά είναι κάποια πράγματα που μου έρχονται πρώτα και πρόχειρα στο μυαλό. Επίσης, είναι πράγματα που ξέρω πως συμβαίνουν στις μικρές δισκογραφικές οι οποίες ούτως ή άλλως παράγουν πρωτίστως την μουσική που με ενδιαφέρει.
Τέλος, θέλω να τονίσω πως ενοχλούμαι ιδιαιτέρως όταν η λογική που προανέφερα(η οποία είναι και η λογική των μικρών ανεξάρτητων εταιριών απ' όσο γνωρίζω) χαρακτηρίζεται "ρομαντική". Είναι απολύτως ορθολογική, κατά τη γνώμη μου. Το που οδηγεί η θεοποίηση της διαβόητης αγοράς θα έπρεπε να το ξέρουμε, εκτός των άλλων, και ως χώρα.