Αμφιλεγόμενα άλμπουμ-είναι τόσο ''χάλια'' τελικά?

[lgbesios]

Να ναι καλά το internet.

Τα αυτιά μας να είναι καλά 

 

[bloody_sunday]

Yπάρχει η μια άποψη που λέει πως πρέπει κάποιος να βλέπει και να ακούει ένα άλμπουμ ολικά σαν μια ενότητα μεν, αλλά μέσα στο context της συνέχειας και της εξέλιξης ενός συγκροτήματος δε. Η άλλη λέει πως δεν πρέπει να ενδιαφέρει καθόλου τον ακροατή το τι συμβαίνει με το συγκρότημα, το πριν και το μετά και ποιες διαδικασίες το έφεραν στο σημείο της έμπνευσης, αλλά να κρίνει το άλμπουμ εντελώς ανεξάρτητα και χωρίς πχ. να έχει αυξημένες απαιτήσεις αν έχει προηγηθεί ένα αριστούργημα ή αν τα προηγούμενα άλμπουμ γίνονταν συνεχώς καλύτερα, ή αν είχαν ένα συγκεκριμένο ύφος που τώρα η μπάντα "προδίδει". Δεν έχω καταλήξει ποια είναι η σωστή. Μάλλον πρέπει να το κρίνουμε κατά περίπτωση.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν καλλιτέχνες που η έμπνευσή τους ενίοτε στερεύει, που γλυκαίνονται από πιο εμπορικές προοπτικές ή που θέλουν να πουν κάτι διαφορετικό από αυτό που λένε συνήθως... και μένουν με την πρόθεση φτιάχνοντας κάτι υπερβολικά μυστήριο ή αυτάρεσκο ακόμη και για τους φανατικούς τους οπαδούς.

To "...And The Circus Leaves Town" είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που δεν θεωρείται Β' διαλογής. Μπορεί να μην έχει τόσες χαρακτηριστικές στιγμές σκοτεινού groove όσο αυτές που έδινε η καταλυτική συνύπαρξη του Homme με τον Brant Bjork, αλλά εξακολουθεί να έχει τραγούδια-διαμάντια, με πιο καθαρή και ογκώδη - αλλά και επιτηδευμένη - παραγωγή από τα προηγούμενά τους (πάλι με τη σφραγίδα του μάγου Chris Goss, και με τον νεαρό τότε Joe Baressi σαν engineer). Η διάλυση των Kyuss προήλθε από μερικούς εσωτερικούς δαίμονες του Homme και της λειτουργίας μιας μπάντας που κατά τα λεγόμενά της απολάμβανε περισσότερο να λέει "όχι" παρά "ναι", και δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας συγκεκριμένης κακής εμπορικής πορείας του άλμπουμ, κάτι που άλλωστε απέφευγαν μετά βδελυγμίας και οι ίδιοι.

 

[fenderiarhs]

Αυτο

μπορει να μην ειναι δισκος οροσημο, να μην αγγιζει παλαιοτερα αριστουργηματα αλλα ειναι ενας καθολα αξιοπρεπης δισκος ο οποιος θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ο επιλογος των floyd.

Aπο την αλλη αυτο

παρολη την εκτιμηση που τρεφω για τον D Gilmour  δεν ειναι παρα ενα αλμπουμ πατατα (οπως και ολα τα επομενα δηλαδη) σε εποχες ισχνων αγελαδων για το γουστο, τοτε που οι χαιτες ηταν μακριες, τα σακακια καρω κ.λ.π, και το οποιο στους μονους θαυμαστες στους οποιους μπορει να υπολογιζει ειναι ξεχασμενοι Ελληνες παλαιοροκαδες.

 

[John Goumis]

παρολη την εκτιμηση που τρεφω για τον D Gilmour  δεν ειναι παρα ενα αλμπουμ πατατα (οπως και ολα τα επομενα δηλαδη)

Μα το μόνο (studio) άλμπουμ που έβγαλαν μετά από αυτό ήταν το Division Bell ,εκτος αν εννοείς live albums & compilations. Eκ των οποίων το delicate sound of thunder δεν μου αρέσει καθόλου, ενώ το pulse πιστεύω ότι είναι ένα πολύ καλό live album ( το DVD τα σπάει και έχει πολύ ωραία features ) με τον Gilmour να αποδίδει άψογα αλλά το καλύτερο βέβαια η ζωντανή παρουσιάση ολόκληρου του DSOTM (στην περιοδεία προώθησης του Division Bell!!  ;D ).

Πάντως όσον αφορά το Division Bell θα διαφωνήσω εντελώς ότι είναι  ''πατάτα''!

Σε αντίθεση με το ''Momentary...'' που είναι σόλο δουλεία του Gilmour, στο ''Division Bell'' συμμετέχει και ο Wright, έχει κομματάρες μέσα, High hopes, Marooned, Keep talking, What do you want from me κ.ά.

Aυτό με το ''london calling'' ούτε εγώ το κατάλαβα αρχικά...αν και ακόμα ψάχνω τα ''ψιλά γράμματα''!!  ;D  ;D

Offtopic mode on

Nα πω απλώς ότι τα παρεξηγημένα άλμπουμ δεν ήταν αυτά που με χάλαγαν (και γιατί να με χάλαγαν εξάλλου). Με χαλούσαν οι σάχλες (είχα γράψει άλλο αρχικά) που προμόταραν τα τζιμάνια στα διάφορα ξένα και Ελληνικά έντυπα τα οποία σαν ξόδευες το υπερπολύτιμο υστέρημά σου στον δίσκο, ανακάλυπτες ότι δεν είχε καμία σχέση με αυτό που περιέγραφαν. Να ναι καλά το internet.

Offtopic mode off

Σόρρυ  :-[

'Οντως αυτο μου έχει συμβεί πολλάκις -θα μπορούσε να γίνει ενδιαφέρον θρεντ

 

[yannis37]

ακόμα και στα albums πατε να βάλετε ετικετες ρε σεις?

τι παει να πει αμφιλεγόμενα? με ποιο κριτηριο? για ποιόν? για την μάζα?

υπάρχουν αμφιλεγόμενοι ακροατές αλλά album αμφιλεγόμενα δεν υπάρχουν γιατί το αυτι του καθένα ειναι καθαρα προσωπικο θεμα.

Να πουμε μη εμπορικά....να το συζητησουμε. αλλά και πάλι πρέπει να εκφερουν γνώμη μονο οι λάτρεις του κάθε μουσικού ειδους και οχι ολοι.

 

[Trolley]

ακόμα και στα albums πατε να βάλετε ετικετες ρε σεις?

τι παει να πει αμφιλεγόμενα? με ποιο κριτηριο? για ποιόν? για την μάζα?

Τα λέμε "αμφιλεγόμενα" επειδή αποκλίνουν από αυτό που το κοινό ήταν δικαιολογημένο να περιμένει από τους συγκεκριμένους μουσικούς, την περίοδο που κυκλοφόρησαν. Στην περίπτωση των Floyd, ένα σερί από το Meddle έως το The Wall, έσπασε με το Final Cut. Ή μήπως ΔΕΝ έσπασε; Αυτό συζητάμε.

Υπάρχουν πολλά τέτοια, σε πολλές περιπτώσεις μουσικών, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

 

[John Goumis]

Ας κάνω άλλο ένα ποστ:

Megadeth-Risk

Mου αρέσει το συγκεκριμένο άλμπουμ, αν και το κατανοώ απόλυτα το ότι πολλοί Megadeth-metal-fans δεν το πάνε μια. Προσωπικά, μάλλον προτιμώ ένα καταξιωμένο group να βγάλει μια φορά στο τόσο κάτι πιο ''μοντέρνο'' ή ακόμα και εμπορικό, παρά ένα trademark άλμπουμ που όμως να είναι βαρετό και τα κομμάτια να έχουν γραφτεί ''στο πόδι''...

 

[warwickplayer]

Αυτο

μπορει να μην ειναι δισκος οροσημο, να μην αγγιζει παλαιοτερα αριστουργηματα αλλα ειναι ενας καθολα αξιοπρεπης δισκος ο οποιος θα μπορουσε καλλιστα να ειναι ο επιλογος των floyd.

Ρε παιδια συγνωμη...αλλα αυτο καταρχας δεν ειναι Φλοιντ αλλα waters..Οποτε ξερεις πολυ καλα τη περιμενεις...μονο το not now john ειναι Gilmour...ΟΜΩΣ...αυτος ο δισκος ειναι με διαφορα ο καλυτερος στιχουργικα και ποιο ατμοσφαιρικος δισκος των Floyd...Ουτε κατα διανοια στους κακους δισκους...με την καμια ομως...ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ ρε!!!!

 

[funky_bassman]

Συγγνώμη παιδιά αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ...

[offtopic]

Καλά ρε Εύη το "and the circus leaves town" το θεωρεί κανείς μετριότητα? Ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή των Kyuss όχι γιατί γράψανε κομματάρες (αυτό το κάναν πάντα) αλλά γιατί δείξανε ότι εκτός από 5 τόνους groove και όγκου έχουν άλλους τόσους μελωδικότητας, σκοτεινής ευδαιμονίας και σταθερό dealer!!!

[/offtopic]

Επανέρχομαι στο θέμα μας:

Πως γίνεται να μην αναφέρουμε την μεγαλύτερη πατάτα της Metal κοινότητας και των MME!

Όταν βγήκε αυτό το album τρέξανε όλοι οι "καλοθελητές" να το σφάξουνε και να κατηγορήσουν την μπάντα... Για το ότι προδώσανε τις epic ρίζες τους και για το ότι αυτό είναι απαίσιος δίσκος και τα κομμάτια άθλια κλπ... Οι queensryche παίζανε ένα χρόνο ολόκληρο στις συναυλίες τους αυτόν τον δίσκο γιατί πιστεύανε σε αυτόν και τελικά μπήκε (με το σπαθί του) στο πάνθεον των Metal Records... Αυτό δείχνει 2 πράγματα:

α) αν τα περιοδικά (τότε) ή το Internet (τώρα) αποφασίσουν να καταστρέψουν μία μπάντα επειδή είναι στενοκέφαλα ή τους τη βάρεσε, μπορούν ΕΥΚΟΛΑ!!!

β) αν μία μπάντα πιστεύει στα κομμάτια της και τα υποστηρίζει στο τέλος ο κόσμος θα τα αγαπήσει και θα στείλουν τα περιοδικά για ανακύκλωση και το Internet offline!!!

 

[Evilnye]

Συγγνώμη παιδιά αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ...

[offtopic]

Καλά ρε Εύη το "and the circus leaves town" το θεωρεί κανείς μετριότητα? Ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή των Kyuss όχι γιατί γράψανε κομματάρες (αυτό το κάναν πάντα) αλλά γιατί δείξανε ότι εκτός από 5 τόνους groove και όγκου έχουν άλλους τόσους μελωδικότητας, σκοτεινής ευδαιμονίας και σταθερό dealer!!!

[/offtopic]

Ψιτ... Δεν έχω ποστάρει καν εδώ...

Εν τω μεταξύ αν εξαιρέσεις 2 3 δίσκους που ως παιδί απέρριψα, όπως το adore των Smashing Pumpkings το οποίο με είχε απογοητεύσει οικτρά τότε ή το Load των Metallica, το οποίο μια χαρά ήταν τελικά, οι περισσότεροι δίσκοι που έθαψα συνεχίζουν να μη μου αρέσουν, και επειδή χρόνια τώρα δεν παρακολουθώ την πορεία μιας μπάντας αλλά πηγαίνω πάντα πίσω και ψάχνω, δεν παθαίνω το σοκ του τι έβγαλε ο τάδε κ τι είναι αυτό... Άσε που δεν παρακολουθώ και κριτικές πολύ...

 

[funky_bassman]

χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!Εμ....όταν διαβάζεις όλη μέρα για ηλεκτρικά κυκλώματα και συνδεσμολογία αστέρα στις μηχανές και πηνία χάνεις την μπάλα!!!Είδα το E του Earendil, τα αστέρια και το Modulator και για κάποιο λόγο ήμουνα ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι έγραφες εσύ... Σόρρυ!!!Επαναδιατυπώνω:

Συγγνώμη παιδιά αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ...

[offtopic]

Καλά ρε Earendil το "and the circus leaves town" το θεωρεί κανείς μετριότητα? Ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή των Kyuss όχι γιατί γράψανε κομματάρες (αυτό το κάναν πάντα) αλλά γιατί δείξανε ότι εκτός από 5 τόνους groove και όγκου έχουν άλλους τόσους μελωδικότητας, σκοτεινής ευδαιμονίας και σταθερό dealer!!!

[/offtopic]

 

[Papalampraina]

Επειδή έχω περάσει από forum που ασχολούταν μόνο με τους Pink Floyd, το "Final cut" και το "Momentary", ο Waters και ο Gilmour, με ή χωρίς αυτούς, με ή χωρίς τον Syd Barrett, είναι ζητήματα που δεν χωράνε απάντηση. Και οι δύο δίσκοι είναι όντως "ιδιαίτεροι", ο πρώτος ακούγεται αν σου αρέσει δημιουργικά ο Waters και ο δεύτερος αντίστοιχα αν σου αρέσει δημιουργικά ο Gilmour. Προσωπικά επειδή δεν έχω προτιμήσεις, στα αυτιά μου και οι δύο είναι μέτριοι και στέκομαι σε αυτό που είπε ο Gilmour, πως οι καλύτερες στιγμές των PF είναι αυτές στις οποίες συμμετείχε ενεργά ο Wright, και σε αυτούς τους δύο ο Wright δεν υπήρχε. Αυτά για τους Floyd.

Αμφιλεγόμενος δίσκος για τα αυτιά μου ήταν για πολλά χρόνια το "Passion play" των Jethro Tull.

Το αγόρασα, το άκουσα, δεν το "σήκωσα" και έχοντας λατρέψει το "Thick as a brick" πριν από αυτό, το θεώρησα πολύ βαρύ, πομπώδες και αδιάφορο. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι ήταν σωστό να το ξανακούσω. Το έβαλα στο cd player, πάτησα το play μετά το repeat και το άφησα να παίζει, ξανά και ξανά, για 9-10 ώρες. Αυτό το πράγμα συνέβαινε για κάνα δυό βδομάδες, 9 με 10 ώρες την ημέρα. Πλέον το θεωρώ πιο ώριμο, πιο δυνατό και πιο δεμένο από το "Thick as a brick".

 

[Trolley]

Αμφιλεγόμενος δίσκος για τα αυτιά μου ήταν για πολλά χρόνια το "Passion play" των Jethro Tull.

Σωστός. Ήταν στη λίστα μου για να το βάλω, αν συνεχιστεί η συζήτηση.

Στη περίπτωση των Jethro Tull, υπάρχουν και άλλα αμφιλεγόμενα, όπως το "Α".

Προς το παρόν, ας αναλογιστούμε τον παρακάτω δίσκο:

Είχανε λυσάξει όταν βγήκε: και πως είναι έτσι η φωνή του Plant, και γιατί να παίζει synths o Page, και γιατί δεν είναι καλά ηχογραφημένα τα τύμπανα και από που πέρδεται το μπαρμπούνι. Απ' την άλλη, είναι ο πρώτος δίσκος των Zepellin που άκουσα.

 

[Earendil]

@ funky_bassman (έπεσες να την φας την Εύη ρε θηρίο! ;D)

Μπήκα στην κουβέντα θεωρώντας ότι ως "αμφιλεγόμενο" ορίζεται το album που προκαλεί μουρμούρα σε οπαδούς - κριτικούς, πράγμα που ενίοτε πάει πακέτο με μέτριες πωλήσεις. Απ' τη ροή των posts αντιλαμβάνομαι ότι δε μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα, οπότε ίσως κακώς ανακατεύτηκα.

To "μ' αρέσει/δε μ' αρέσει" δεν ορίζει το αμφιλεγόμενο, το ορίζει το "αρέσει σε εσάς τους χίλους, δεν αρέσει σε εμάς τους χίλιους" ή/και "αρέσει σε αυτούς τους πέντε δισκοκριτικούς αλλά δεν αρέσει στους άλλους πέντε".

Έχω την εντύπωση ότι το ...And The Circus Leaves Town είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά επίσης εξήγησα επαρκώς πόσο καλό δίσκο το θεωρώ. Σ' αυτή τη βάση έχω την εντύπωση ότι ακόμα και το Animals των Floyd ξεκίνησε την τροχιά του ως αμφιλεγόμενο LP.

Αντιθέτως, το Operation: Mindcrime για μένα είναι αμφιλεγόμενο, γιατί εδώ και εικοσιτόσα χρόνια οι κριτικοί και τα περιοδικά το λιβανίζουν, αλλά είσαι ο πρώτος άνθρωπος που διαπιστώνω ότι του αρέσει. 

 

[wasted]

Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι αμφιλεγόμενοι δίσκοι είναι αυτοί στους οποίους γίνεται προσπάθεια από τον καλλιτέχνη για αφομοίωση νέων, ίσως και πειραματικών, τάσεων, τις οποίες το κοινό και οι fans δεν είναι έτοιμοι να δεχθούν ακόμα.

Συνήθως, με το πέρασμα του χρόνου, αποδεικνύεται ότι ο καλλιτέχνης είχε δίκιο, και ο δίσκος ήταν "δισκάρα".

 

[Evilnye]

Αντιθέτως, το Operation: Mindcrime για μένα είναι αμφιλεγόμενο, γιατί εδώ και εικοσιτόσα χρόνια οι κριτικοί και τα περιοδικά το λιβανίζουν, αλλά είσαι ο πρώτος άνθρωπος που διαπιστώνω ότι του αρέσει. 

???

Ο πρώτος; Έχασα κάτι;

 

[bloody_sunday]

Το θέμα είναι απολύτως υπαρκτό και δεν έχει καμία σχέση με το απλοϊκό "αμπάουτ άπεταϊτ ζουκίνιπαϊ". Πραγματικά υπάρχουν τέτοια άλμπουμ που εν μέσω άλλων κυκλοφοριών του καλλιτέχνη προσπαθείς να καταλάβεις αν η διαφορά του στυλ συνεπάγεται και μια διαφορά στην ποιότητα, ή γενικώς αν πρόκειται για πατάτα.

Το κακό με την όλη υπόθεση είναι πως για να αντιληφθείς αν όντως θεωρείται γενικά "αμφιλεγόμενο", πρέπει να αναζητήσεις τις γνώμες των άλλων και να διαβάσεις και ακούσεις τι λέγεται (δυστυχώς) και από τα media επ'αυτού, κάτι το οποίο δεν το κάνω σχεδόν ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος που η γνώση μου για το ποια άλμπουμ έχουν θεωρηθεί αμφιλεγόμενα είναι φτωχή. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι γιατί με αυτό τον τρόπο βασίζομαι αποκλειστικά στην δική μου άποψη χωρίς να επηρεάζομαι από αυτή των άλλων...

Απ' τη ροή των posts αντιλαμβάνομαι ότι δε μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα, οπότε ίσως κακώς ανακατεύτηκα.

Όχι βέβαια... εννοείται πως καλώς ανακατεύτηκες.  

 

[RayDTutto]

"αμπάουτ άπεταϊτ ζουκίνιπαϊ".

Αι θινκ δε πρόβερμπ ριφέρς του "πάμπκιν πάι"...

 

[bloody_sunday]

Nόου, δατς δε χιουτζ ουάν! Άι θινκ δι όδερ ιζ μπινγκ γιουζντ φορ δις γκρικ ντέλικασι...

 

[zatoichi]

Yes - Tales from Topographic Oceans

Ακόμα και για τους proggressiv-άδες αυτό το άλμπουμ ήταν too much.. Ο Rick Wakeman, ο πληκτράς, το σιχαινόταν. Τέσσερα εικοσάλεπτα κομμάτια, ένα σε κάθε πλευρά του διπλού βινυλίου. Σίγουρα φιλόδοξο πρότζεκτ αλλά υπάρχουν κρυμμένα διαμάντια εκεί μέσα. Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους.

Black Sabbath - Technical Ecstasy

OK, σαφώς κατώτερο από τα προηγούμενα (6 σερί δισκάρες), αλλά έχει κάποια ωραία κομμάτια και ο Bill Ward πολύ καλή φωνή

Paradise Lost - Host

Θυμάμαι είχαν φάει πολύ κράξιμο γι' αυτόν τον δίσκο... Τον άκουσα αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του και μου άρεσε, αν και προτιμώ Draconian Times απο αυτούς