Απώλεια ενδιαφέροντος για μουσική

Με κίνδυνο να δώσω εντυπώσεις μονολόγου μιας προσωπικής εμπειρίας που διαρκεί καποια χρόνια και όλο και επιδεινώνεται, θα τολμήσω να εκφράσω δημοσίως ένα πρόβλημα ελπίζοντας ή να δώ αν υπάρχουν αντίστοιχες εμπειρίες.

Παρά το γεγονός ότι απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα πολύ μουσικό περιβάλλον (τόσο απο οικογένεια όσο και απο φιλικό περιβάλλον αργότερα) και αυτό σημαίνει τόσο ακουστικές επιρροές όσο και εκτελεστικές εμπειρίες, τα τελευταία χρόνια σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Η μελέτη μου γίνεται δύσκολη, μου φαντάζει ψυχικά "βαριά" και μάταιη αν τη δω μέσα απο κάποια προοπτική. Η όρεξή μου για μουσική, όσο ακόρεστη και αν ήταν παλιά, τώρα είναι ΠΟΛΥ μειωμένη και έχω περιορίσει σημαντικά ακόμα και την ακρόαση. Στον άξονα αυτό θα πρέπει να σημειώσω ότι δυστυχώς δεν καταφέρνω πια να βιώσω καμία απόλαυση απο την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής, αδυνατώντας να βρώ οτιδήποτε ενδιαφέρον στα σύγχρονα πράγματα (ελλάδα και εξωτερικό). Ακόμα και αν πάω στα πολύ σίγουρα πράγματα συναφών ήχων με πράγματα που μου αρέσουν απο παλαιότερες δεκαετίες, μου φαίνεται πάντα ότι ειναι κάπως ανέμπνευστα και μετά απο 2-3 ακροάσεις εγκαταλείπω λόγω έλλειψης βαθύτερου ενδιαφέροντος. Η ακρόαση μόνο παλαιάς και εγνωσμένης αξίας μουσικής είναι μονόδρομος στην παρούσα φάση και συνήθως δεν διαρκεί για πάνω απο 1-2 ώρες.

Ομολογω ότι έχω στο μυαλό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα μικρός, όπως όλοι μας, ακούγοντας και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη και ρεπερτόρια, ίσως να φαντάζει πολυτέλεια σε έναν άνθρωπο 40 ετών που έχει περίπου 35 συνειδητά έτη μέσα στη μουσική, αλλά σκέφτομαι ότι είναι και αδύνατο να παροπλιστεί κάποιος δημιουργικά απο αυτή την ηλικία. 

Νιώθω πως η μουσική έχει αλλάξει εντελώς σε πολλά επίπεδα σε σχέση με ακόμα και με 10 χρόνια πριν. Πλέον έχει απλουστευθει δυστοπικά και επιπλέον δείχνει να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό σε μια εξίσωση ενός συνολικού θεάματος που ξεκάθαρα στοχεύει σε lifestyle (Αν και αυτό υπήρχε και παλιά αλλά σε καμια περίπτωση σε τέτοιο βαθμο) με οδηγό κυρίως οπτικά μέσα. Η μουσική σαν σύνθεση οπισθοδρόμησε με φόρα και πρόοδος υπήρξε μόνο στα θέματα της τεχνολογίας και της παραγωγής του προιόντος αυτής και αυτό είναι εμφανές σε όποια σύγκριση ακόμα και ενός μέτριου pop τραγουδιού του διαστήματος χονδρικά [1945-1995) σε συγκριση με κάτι απο το [2000-). Δεν ξέρω πως να μπορέσεις να εκτιμήσεις τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα όταν έχεις συνηθίσει πιο παλιά ακούσματα, ακόμα και σε διάφορα είδη μουσικής και εννοώ για μεγάλο φάσμα όχι μονο ροκ-ποπ και παραφυάδες. Βέβαια άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε και ο τρόπος που η μουσική διαδίδεται-πωλείται και αλλα πολλά. 

Όλοι όσοι μελετάμε μουσική έχουμε περάσει και περνάμε φάσεις όπου βαλτώνουμε και νιώθουμε ότι όλα είναι κάπως μάταια. Όμως συνήθως αυτές είναι φάσεις που κρατάνε το πολύ μερικούς μήνες και ξαφνου κάτι συμβαίνει και ανακάμπτουμε δυναμικα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και όρεξη για νέα πράγματα. Εδώ όμως μοιάζει για κατι που κρατάει πολύ καιρό και όσο περνάει ο χρόνος δε βελτιώνεται.

Είμαι καταδικασμένος άραγε να γίνω ο μπάρμπας που γκρινιάζει για τη φάση "they don't make 'em like they used to anymore" άραγε?

Συμβαίνει ή έχει συμβεί και σε κανέναν άλλον και αν ναι πως το διαχειρίστηκε? 

dimsonic είπε:

Ηλικία?

Click to expand...

Το έγραψα στο κείμενο. 40.

@methylene blue ίσως να έχεις ευστοχήσει. Ομολογώ ότι στα υπόλοιπα είδη τέχνης η διάθεση μου είναι πιο καλή όταν έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι της προκοπης. Όμως είναι γεγονός ότι η ανατριχίλα είναι δύσκολη πια. Φαίνεται ότι μοιραία χονδροπετσιάζουμε συναισθηματικά και ρεφάρουμε απο την εμπειρία σε κάποια άλλα. Δεν εννοώ ότι γινόμαστε αναίσθητοι, αλλά δυσκολότεροι απο οτι πιο παλιά και σίγουρα πολύ πιο απαιτητικοί. 

Έχεις δίκιο ότι η μουσική παλιά ήταν αγωγός εξωστρέφειας. Τώρα η εποχή είναι εσωστρεφής και εν πολλοις διαδικτυακή. Και αυτή ισως να μην εχει αποκρυσταλώσει και εντελώς τα χαρακτηριστικά της ακομα.

Μακάρι να δούμε κάποια ανατροπή που να έχει ενδιαφέρον στο μέλλον. Δυστυχως δεν ειμαι αισιόδοξος για την ταχυτητα με την οποια θα γινει.

Alex Raptakis είπε:

εεεεμ άμα ακούτε μόνο πάουερ κορντζ και τραγούδια με 4 συγχορδίες... ΜΟΝΟ ΠΡΟΓΚ ΡΕ ?

Πέρα από την πλάκα, νομίζω πως ένα μεγάλο ρόλο παίζει η γενικότερη επανάληψη των ίδιων. Όσον αφορά την πιο απλή, ή καλύτερα, την πιο συμβατική μορφή της μουσικής, είναι λογικό ότι μετά από 20+ χρόνια ακρόασης αναπόφευκτα/κατά πάσα πιθανότητα, θα καταντήσει να ακούγεται βαρετό, αν όχι συνειδητά, τότε σίγουρα ασυνείδητα.

Εγώ είμαι 32 και ήδη βαριέμαι την κοινότυπη μουσική, είτε είναι κοινότυπη ρυθμικά, είτε μελωδικά. Αν δεν έχει "αυτό το κάτι" διαφορετικό το κάθε κομμάτι, τότε το μυαλό μου αυτόματα το καταγράφει σαν βαρετό. Γι αυτό και ακούω κατά 99% μόνο progressive metal. Progressive για λόγους διαφοροποίησης, και Metal γιατί, και μου αρέσει ο ήχος, αλλά πιστεύω ότι έχει το μεγαλύτερο εύρος ήχου. Θα ακούσεις και κλασική, και jazz, και rock, και ambient, αλλά και ηλεκτρονική μέσα σε κομμάτια progressive metal, οπότε, πραγματικά και κυριολεκτικά, δύσκολα βαριέμαι.

Φυσικά είναι πολύ niche το είδος και δεν είναι για όλους. Δεν μπορεί κάποιος που ακούει φανατικά και μόνο μπουζούκια να μπει στην μεταλ, πόσο μάλλον στην prog. Υπάρχει και το bias του "μεγάλου", τύπου μόνο τα παλιά μετράνε, και όλα τα άλλα είναι περιττά. Αυτό χρήζει βοήθεια από επαγγελματία κατ εμέ. Και "απλή" μέταλ να ακούς, εφόσον "κολλάει" κάποιος στα 5 power chords της συμβατικής ροκομέταλ, ή τους κοινότυπους ρυθμούς και στίχους της pop, τότε η μόνη διαφοροποίηση είναι το sound signature μιας πιο μοντέρνας παραγωγής. Συνεπώς, είναι ΠΟΛΥ πιθανο να βαρεθείς με τα χρόνια.

Ήρεμα το λέω.

Στη θέση σου θα προσπαθούσα να εξερευνήσω άλλα ήδη μουσικής, είτε αυτό είναι η Jazz, είτε η Κορεάτικη pop. Νομίζω πως κάθε είδος έχει να δώσει και κάτι, αρκεί να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Άκου ενεργά, όχι παθητικά, προσπάθησε να προσέξεις την λεπτομέρεια - το "γιατί" μπορεί να σου αρέσει κάτι.

Click to expand...

Δεν αναφέρομαι σε τέτοια περίπτωση.

Παντογνώστης κανείς δεν είναι και ούτε εμβαθύνουμε στα πάντα αλλά θεωρώ ότι έχω ξοδέψει ενεργητικό χρόνο για πολλά χρόνια, σε πολλά και ετερόκλητα είδη τόσο ως ακροατής όσο και σαν εκτελεστής και από διαφορετικά μουσικά σκαμνάκια. Δούλευε μια χαρά ως κίνητρο για πολλά χρόνια αλλά όχι πια. Οπωσδήποτε σε κάποια είδη υπάρχει ή τουλάχιστον υπήρξε μια αυξημένη αφοσίωση γιατί αυτή υπαγορεύεται ή από τον ψυχισμό του καθενός ή από την σπουδαστική ή επαγγελματική του ενασχόληση στη μουσική.

Το "γιατί" που λες πλέον με γυρνάει σε πράγματα που έγραψα παραπάνω δημιουργώντας μια ωραία αλλά μάλλον ανούσια περιστροφή