Είχα αυτό (
Gibson eb3 του 1969)
Και είχα και αυτό (
Gibson SG bass, η μοντέρνα βερσιόν...)
Δεν χρειάζεται να πω πιο ήταν καλύτερο...
Χωρίς να θέλω να εξιδανικεύω, με βάση την μικρή μου εμπειρία από 3 μόνο vintage όργανα που κατάφερα να αποκτήσω και είχα την δυνατότητα να τα δοκιμάσω έχω να πω ότι :
Ναι, όντως υπάρχει ένα μυστήριο, κάτι μαγικό σε αυτές τις παλιατζούρες και σαν αίσθηση στο χέρι, και σαν ήχο. Με το πρώτο παίζεις το White room των cream και ο ήχος είναι εκεί χωρίς ψάξιμο. Αν το βάλεις και στον σωστό ενισχυτή... Γυρνάς πίσω στον χρόνο. Με το δεύτερο... Είναι σαν να συγκρίνουμε την φέτα με το λευκό τυρί, κοντά αλλαααααα.....
Βέβαια και το καινούριο ωραιότατο ήταν, αλλά του έλειπε η ιστορία. Τι να κάνουμε...
Το ίδιο και με ένα πραγματικό έπιπλο που πέρασε από τα χέρια μου, ένα epiphone rivoli του 64. Εάν έπαιζες animals ή Yardbirds ήσουν spot on. Τι να κάνουμε, δεν γίνεται να συγκριθεί με τα far east reissue της epiphone... Για ξυλεία τι να πω... Χάος η διαφορά. Και βέβαια οι μαγνήτες καμία σχέση.
Ναι είναι ντελικάτα και εύθραυστα και δύσχρηστα και ιδιότροπα και outdated ηχητικά και εργονομικά ίσως.
Επίσης υπάρχει μεγάλη διαφορά στις τιμές των vintage κιθάρων και των vintage μπάσων που είναι κάπως πιο προσιτά σε τιμές, πάντα τηρουμένων των αναλογιών.
Εμείς μπορούμε να βρούμε ένα αυθεντικό 70s jazz bass με 3 χιλιάρικα ή να πάρουμε ένα 70s custom shop reissue με 4.500 χιλιάδες. Δεν θα αγόραζα ποτέ το κατά πολύ ακριβότερο αντίγραφο. Θα πήγαινα για το real thing με όλα του τα στραβά γιατί με αυτό έπαιζε ο Marcus Miller
