Το τραγούδι που μας έκανε ν' ασχοληθούμε με τη μουσική.

Σαν το ζειμπεκικο της ευδοκιας ενα πραμα....
Ακριβως.

Και ειναι και οι ιδιες νοτες (μπορει να παιχτει στα ιδια ταστα, με διαφορετικη σειρα φυσικα), μονο που το smoke εχει και τη blue.

Γινονται και ποτπουρακι

 
Βλέπω κομμάτια, διαβάζω τα σχόλια και αναρωτιέμαι ...

Μα ούτε ένας?

Ούτε ένας δεν ξεκίνησε από αυτό?

Το κλασσικό ...

Το ζμοκονδεγουότα?
Μα ειπα...με τραβηξε το στησιμο στο σολο στο highway star. Εδω παρατησα τον Carlosγια χάρη του

 
  • Haha
Reactions: Nestoras
1981 whole lotta love, δυστυχως, γτ σιχαίνομαι το συγκεκριμένο. Φυσικά τα 2 σοκ συνεβησαν όταν ακουσα Van Halen και μετά το 1983 Malmsteen που κόντεψα να τα παρατήσω. Για κάποιο λόγο δεν επαθα σοκ με το 3ο τερας τον Uli Roth. Απο κει και πέρα ροκ, μεταλ, thrash, και τα λοιπά.

 
Εσύ ξεκίνησες σωστά (πρώτα ηλεκτρική), αν και ανάποδα από τους περισσότερους από μας.


οφτοπικ (ενδιαφέρον), αλλά 'νταξει, είναι πάααααρα παρα πολύ σχετικό το σωστό ρε συ.

Νομίζω ότι πρέπει να ξεκινάς με βάση τα ερεθίσματα που σου ανοίγουν την όρεξη.

Πιστεύω δεν υπάρχει μπούσουλας.

 
  • Like
Reactions: Nestoras
1996 Β λυκείου...Τελευταίο θρανίο εγώ ....πρώτο θρανίο ο Βασίλης....κάπου στη μέση ο Ιωσήφ...

Μόλις έχει χτυπήσει το κουδούνι για μέσα από το διάλειμμα και τραγουδάω εγώ το αρχικό iconic χρωματικό ριφφ του μπάσου του for whom the bell tolls....για να απαντήσει ο Βασίλης από  μπροστα  χτυπώντας τα χέρια του στο θρανίο   "τα τα...τα τα...τα" το ακούω εγώ λέω...εδώ είμαστε...δεν είμαι ο μόνος....πετάγεται και ο Ίωσηφ...και λέει...."πανευκολο στην κιθάρα" 

Εγώ δεν είχα ξαναπιάσει ποτέ στη ζωή μου κιθάρα στα χέρια μου μέχρι τότε αν και είχα τρία τέσσερα χρόνια που άκουγα τα κλασσικά που ακούγαμε όλοι τοτε....Metallica Maiden Sabbath Nirvana κτλ...επόμενο που θυμάμαι ήταν να ζητάω από τον Ιωσήφ να μου δανείσει λίγες μέρες την κιθάρα του (μια μαύρη Washburn με Floyd rose....) Και εγώ να προσπαθώ να μάθω το For whom the bell tolls....

Μετά από λίγο καιρό κάναμε μπάντα με τα παιδιά αλλά εγώ έπιασα κιθαρα στην μπάντα τουλάχιστον δύο χρόνια μετά....

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
  • Like
Reactions: mpamps


Άκουγα και πριν αρκετή μουσική, έπαιζα και πιάνο, ωδείο κλπ.

Αλλά όταν μπαίνει το ριφφ στο 5.40, έπρεπε να κάνω και γω κάτι τέτοιο ή το ίδιο ή δεν ξέρω και γω τι !!!

12- 13 αν θυμάμαι καλά.

 
Με πέθανες, το 1983 ήμουν φοιτητής.
Ασε ρε μαστορα...εγω μολις απολυθηκα....

Neeext μαθουσαλας;

Btw ποια σχολη;

 
Μουσική άκουγα από βρέφος, δίσκοι 45 και 33 στροφών  ήταν πάντα διαθέσιμοι στο σπίτι. Ροκ με έμαθε ξάδερφος μεγαλύτερος. Μου έβαζε πάντα να ακούσω το irish tour και μετά μου εξηγούσε τι θα ακούσω παρακάτω. Κιθάρα γρατσουνούσα θορυβοδώς από τα 15 αλλά σοβαρά να συνθέσω τραγούδι μου προέκυψε κάπου στα 25. Η  αιτία : we want Moore με εκείνη την επική εκτέλεση του empty rooms.

 
  • Like
Reactions: Nestoras and mpamps
Με πέθανες
Η αλήθεια είναι ότι και εμένα αυτό το 1996 κάπως μου ήρθε... ?

Περίμενε όμως γιατί μπορεί να προκύψει και κάνα «εγώ το 2002...» και να πάθουμε συλλογικό ντουβρουτζά ?

 
  • Haha
Reactions: fusiongtr
Μα στο μυαλό του 15χρονου το να παίζεις κιθάρα σαν guitar god σε κάνει αυτόματα γόη και περιζήτητο γκόμενο. Σιγά μην είχαμε υψηλότερα ιδανικά.?

Σάμπως μας εξήγησε κάποιος πως στο metal το κοινό είναι 98% άνδρες;?

 
Αυτά όλα είναι αντρικές μουσικές.

Το συνειδητοποιήσαμε αφού παντρευτήκαμε, (όχι επειδή έπαιζα κιθάρα φυσικά).

Και μέχρι τότε αναρωτιόμουν "γιατί είναι αξύριστες" το κοινό μου, ενώ είχα στο μυαλό μου

κάτι σαν αυτό.?




 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
 και μην μιλήσω για τζαζ...??
Στο μυαλό μου είσαι... Τα ίδια λέω στον admin και στα άλλα band members που μας έπιασε... γεροντοτζαζίαση. 

Σιγά μην έρθουν οι... κιουρίες να παρακολουθήσουν τον καταιγισμό από νότες ?

Πάλι για μαντράχαλους θα παίζουμε όπως στα (metal) νιάτα μας (όπως προσωπικά εγώ). 

 
  • Ευχαριστώ
  • Haha
Reactions: Nestoras and Yameth
Btw ποια σχολη;


ΑΣΟΕΕ

Απ' οτι καταλαβαινω,μονο εγω ειμαι που ξεκινησα μουσικη (κιθαρα) για να βγαζω γκομενες.


Εσύ κι ο Lemmy.

Πάλι για μαντράχαλους θα παίζουμε όπως στα (metal) νιάτα μας (όπως προσωπικά εγώ). 


Τότενες στα παλιά τα χρόνια, τα καλά, ακούγανε και τα κοριτσάκια τα εύμορφα ροκ και μέταλ.

Γεμάτες ήτανε οι παμπ και τα ροκ κλαμπ από γκομενάκια.

Την θυμάσαι φαντάζομαι την ιστορία από τα Μπόμπυς που έβλεπα να παίζει μια μπάντα :classic_tongue: και ερχότανε τα πιπίνια σαν τα κρύα τα νερά και με ρωτάγανε αν ξέρω αυτόν που παίζει μπάσο.

Και φυσικά τον ήξερα ... :classic_tongue:

 
Πρέπει να ήσουν πολύ μικρός ρε φίλε για εποχές Boby's 81-82 και έτσι φαινότανε ίσως.

Οι κιουρίες ήταν συνήθως Ευρωπαίες σερβιτόρες-τουρίστριες και αμερικάνες σύζυγοι στρατιωτικών. Κι η μπάντα συνήθως με τις πρώτες τραβιότανε.

Άστα... έπαιξα το Samba pa ti, 3 συνεχόμενες φορές ένα βράδυ υπο απειλή εκει μέσα. Βραδιές Rawhide.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα