Ταυτίζεται το παιξιμο σας με τη μουσική που ακούτε;

[MGs]

Όλοι εδώ ξέρουμε ότι η μελέτη ενός οργάνου θεωρείτε επιτυχημένη και παύει αυτομάτως να αποτελεί προτεραιότητα από την στιγμή εκείνη,όπου με βάσει αυτού και διαφόρων άλλων ιδιοτήτων που διαθέτουμε(χορευτικές φιγούρες,σαγηνευτικά βλέμματα ,κλείσιμο ματιών κοιτώντας ψηλά,τίναγμα χαίτης κ.α),βγάλουμε γκόμενα.Ναι,με επηρέασαν αυτοί που άκουγα,τραβώντας με σε ένα βούρκο ακολασίας και ακατανόμαστων καταστάσεων καταστρέφωντας την τόσο πολλά υποσχόμενη καριέρα μου.Σε ένα μόνο πράγμα δεν ταυτίστηκα,στο παίξιμο.Αυτοί έπαιζαν παπάδες,εγώ ότι νάνε.Ας γίνω παράδειγμα προς αποφυγήν και το ηθικό δίδαγμα που θα ήθελα να περάσω σε όλους αγαπητοί είναι ότι ναι μεν οι επιρροές έχουν άμεσο αντίκτυπο στο παίξιμο μας αλλά...αν δεν ανεβάσουν οι γκόμενες λίγο τα στάνταρ τους στα live μας έχει πάρει όλους ο διάολος.

 

[gkourmoul1]

Όλοι εδώ ξέρουμε ότι η μελέτη ενός οργάνου θεωρείτε επιτυχημένη και παύει αυτομάτως να αποτελεί προτεραιότητα από την στιγμή εκείνη,όπου με βάσει αυτού και διαφόρων άλλων ιδιοτήτων που διαθέτουμε(χορευτικές φιγούρες,σαγηνευτικά βλέμματα ,κλείσιμο ματιών κοιτώντας ψηλά,τίναγμα χαίτης κ.α),βγάλουμε γκόμενα.Ναι,με επηρέασαν αυτοί που άκουγα,τραβώντας με σε ένα βούρκο ακολασίας και ακατανόμαστων καταστάσεων καταστρέφωντας την τόσο πολλά υποσχόμενη καριέρα μου.Σε ένα μόνο πράγμα δεν ταυτίστηκα,στο παίξιμο.Αυτοί έπαιζαν παπάδες,εγώ ότι νάνε.Ας γίνω παράδειγμα προς αποφυγήν και το ηθικό δίδαγμα που θα ήθελα να περάσω σε όλους αγαπητοί είναι ότι ναι μεν οι επιρροές έχουν άμεσο αντίκτυπο στο παίξιμο μας αλλά...αν δεν ανεβάσουν οι γκόμενες λίγο τα στάνταρ τους στα live μας έχει πάρει όλους ο διάολος.

Ρυθμικος κιθαριστας εισαι?

 

[fusiongtr]

Ρυθμικος κιθαριστας εισαι?

Δεν ξέρω, αλλά έχει δίκιο.

Ο Lemmy έλεγε ότι "όποιος λέει ότι ξεκίνησε να παίζει κιθάρα για οτιδήποτε άλλο εκτός από τις γκόμενες, λέει ψέμματα".

 

[sultan of string]

εγώ θα σας πω το άλλο.

Ίσως είδατε αυτές τις μέρες έχω βάλει στο προφίλ μου τον Kortchmar. 

Αυτόν τον γούσταρα από τότε (απ τα 15 μου) γιατί Hendrix, Clapton, Rory, Green, Santana κλπ όλους μπορούσα (" ") να τους παίξω.

Απ αυτόν δεν μπορούσα να παίξω τίποτα, εκτός από μια νότα εδώ και εκεί.

Και μου την έδινε, αυτό.

 

[NorhymeNoReason]

Δεν ξέρω αν είναι καλό αλλά ότι ακούω αυτό βγάζω προς τα έξω με δικά μου στοιχεία βέβαια. Είμαι και περίεργο κράμα μουσικού, προς το παρόν συνεχίζω το ότι με αγγίζει το μελετάω. Είχα μπει σε μια λούπα να αυτοσχεδιάζω με την βολεψη μου αλλά βγήκα και προσπαθω να θυμάμαι πως εγώ αυτοσχεδιάζω μυαλό και ψυχή όχι τα χέρια μου μηχανικά. 

 

[funkysoul]

δεν θα ελεγα οτι ταυτίζεται αλλα σιγουρα ειναι επιρροή.βασικα η μουσικη που ακουω τα 15 τελευταία χρονια με βοηθήσε 100% στο δεξι μου χερι και λιγοτερο στο αριστερό 

 

[MGs]

Προσωπικά πιστεύω ότι το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου είναι η στιγμιαία έκφραση συναισθημάτων από τον εσωτερικό κόσμο του μουσικού που μετατρέπετε σε ήχο.Βαση αυτού δεν υπάρχει σταθερή ως πως το παίξιμο,ακόμη και σε περίπτωση που θες να αποδώσεις κάτι που ακούς,αν δεν βιώνεις το αντίστοιχο συναίσθημα. Δε λέμε δα να θες να παίξεις νέγρικο,βρώμικο μέχρι τα μπούνια blues και να πας να πιάσεις δουλειά σε βαμβακοφυτείες,αλλά να έχεις μια γνώση περί τίνος πρόκειται.Το παίξιμο κάθε μουσικού καθορίζετε κατά την ταπεινή μου γνώμη από δυο αλληλένδετα πράγματα.Τα βιώματα του μουσικού που το κρατάει και η ικανότητα έκφρασης αυτών μέσω του οργάνου.Αν  συμπίπτουν με τα ακούσματα έχουμε εξισορρόπηση ,άρα και επιρροή και απομένει μόνο το τεχνικό(εξοπλισμός,εφέ,παραγωγή π.χ),εξίσου σημαντικό κομμάτι για την απόδοση του.

 

[gkourmoul1]

Ωραια και κρητικη σκεψη, συντεκνε!

Να παρατηρησω μονο οτι δεν χρειαζεται να εισαι μαυρος και δαρμενος, 200 χρονια πριν, για να παιξεις το γνησιο, βαθυ και σκουρο μπλουζ.

Αρκει να εισαι, τη σημερον ημερα, παντρεμενος. Εαν μας εβλεπαν οι νεγροι απο μια μερια, θα το ειχαν ριξει στον ταρσιλαμα.

 

[Alex Raptakis]

Στο γυμνάσιο ξεκινήσαμε μια μπάντα, μόνο hard rock, Guns N' Roses, Whitesnake, ACDC... Ήταν σχετικά εύκολα κομμάτια για μας, καθώς πηγαίναμε όλοι μουσικό γυμνάσιο/λύκειο. Εγώ ντράμερ τότε, νόμιζα ότι έπαιζα παπάδες.

Ήταν 2007 ή 08, νομίζω κάπου στα μέσα του λυκείου, η χρονιά που η αδερφή μου μου έδωσε ένα αντιγραμμένο CD με κάποια τραγούδια των Tool. Μου λέει άκου αυτό (Lateralus). Τρελάθηκα, μου τα έκανε όλα άνω κάτω. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα ψέμα. Ότι άκουγα πριν, ήταν πλέον βαρετό. Έγινα τρελός φαν. Προσπάθησα να παίξω κάποια κομμάτια και τα κατάφερα. Βέβαια υπήρχαν κάποια μέρη, όπως στο Eulogy (εκεί που έχει μόνο φωνή/drums) κάτι που δε το κατάφερα ποτέ. Κάθε μέρος του σώματος ήταν σε διαφορετικό χρόνο. Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να γίνει.

Λίγο μετά ήρθαν οι Dream Theater να με πορώσουν ακόμα περισσότερο, και να με βάλουν για τα καλά στην Metal. Τότε έπαιζα και λίγο κιθάρα (και μπουζούκι) και προσπαθούσα να βγάλω κάποια μικρά solos και riffs. Σε κάποια τα κατάφερνα, σε άλλα πάλι, με τίποτα. Είχα απίστευτη εξέλιξη σαν ντράμερ όμως. Πήρα και ένα διπέταλο, ίδιο με του Portnoy τότε. Άρχοντας.

Μετά από χρόνια, εντελώς τυχαία αναλάλυψα τους Contortionist, μέσα από ένα άκυρο σχόλιο στο YouTube. Άκουσα το Intuition, και εκεί ξέφυγα. Το μυαλό μου δε μπορούσε να καταλάβει τι γίνεται με τίποτα. Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι. Έτσι μπήκα στη math μουσική. Πριν 2 χρόνια ανακάλυψα τυχαία τους Tesseract, που ακούω φανατικά μέχρι και σήμερα. Οι κιθάρες δεν είναι τόσο δα πολύπλοκες, αλλά ρυθμικά, ο συγχρονισμός που χρειάζεσαι σαν ντράμερ δεν υπάρχει - χρειάζονται πολλά χρόνια μελέτης για να ελευθερωθείς τόσο.
 

Τον τελευταίο καιρό ακούω Periphery που η μουσική τους είναι αρκετά πολύπλοκη και δύσκολη. Προσπαθώ να εξελιχθώ σαν κιθαρίστας και μελετάω αρκετά κομμάτια τους, αλλά δε νομίζω να τους φτάσω στο 100%, μιας και δε το χω βάλει στόχο ζωής.

Εμένα η Progressive μουσική μου έχει πραγματικά ανοίξει το μυαλό, αλλά και από την άλλη το έχει ψιλοκαταστρέψει γιατί οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται πραγματικά βαρετό. Ακόμα και στα κομμάτια που γράφω προσπαθώ να κάνω ρυθμικές εναλλαγές, αλλά ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος δε τις πολυαντέχει.

 

[Dr. No]

Guns N' Roses, Whitesnake, ACDC... Ήταν σχετικά εύκολα κομμάτια για μας

Δηλαδή είχες καταφέρει να έχεις το swing feel του Steven Adler και του Phil Rudd? ή έτσι νόμιζες? Γιατί οι αντικαταστάτες τους δεν το είχαν.

 

[Alex Raptakis]

Δηλαδή είχες καταφέρει να έχεις το swing feel του Steven Adler και του Phil Rudd? ή έτσι νόμιζες? Γιατί οι αντικαταστάτες τους δεν το είχαν.

Προφανώς και έτσι νόμιζα. Τότε νομίζαμε ότι ήμαστε η καλύτερη μπάντα στην Κρήτη. Λίγα χρόνια μετά, αφού οριμάσαμε και μας είδαμε σε βίντεο, είπαμε, τι τρόμπες που ήμαστε... Γελάω κάθε φορά που το σκέφτομαι ?

 

[Dr. No]

Όλοι το παθαίνουμε αυτό. Καμιά φορά και αυτά που νομίζουμε εύκολα είναι πιο δύσκολα

 

[panorios]

Νομίζω ότι το παίξιμό μου έχει επηρεαστεί περισσότερο από την μουσική που άκουγα τα πρώτα 20 χρόνια που έπαιζα (rock-metal-punk-folk-progressive-bossa nova-jazz rock, post rock. Κάπου εκεί μέσα είναι και η κλασική κιθάρα που ξεκίνησα.) και λιγότερο απο την μουσική που ακούω τα τελευταία 20 χρόνια (soul-funk-disco-alternative-electro). 

Γενικά, είναι ένας χαμός εκεί μέσα, δεν θες να ξέρεις ?

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Το ύφος της μουσικής που παίζω είναι αυτό που είμαι και το τεχνικό μέρος αυτό που μπορώ να είμαι.

Κατά τα άλλα ακούω σχεδόν όλα τα είδη μουσικής από κλασική μέταλ κλαρίνα έθνικ σκυλάδικα ηλεκτρονική κτλ.

 

[Jet72]

Τωρα εγω πως να το πω κομψα....

Ας πουμε οτι η μουσικη που ακουω ταυτιζεται με αυτη που θελω να μπορουσα να παιζω....

 

[loucas]

Επηρεάζεται υπερβολικά το παίξιμό μου από αυτά που ακούω.

Κατά καιρούς, άκουγα πολύ ετερόκλητα μεταξύ τους πράγματα από πιτσιρικάς, και συνεχίζω ακάθεκτος.

Μιλάω για φανατικό άκουσμα.

Όταν ακούω κάτι πολύ και μου αρέσει, αλλάζει το φραζάρισμά μου, ακόμα και ο ήχος μου, προς αυτή την κατεύθυνση, δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν το ελέγχω.

Από σχόλια συνφορουμιτών εδώ μέσα, σε κομμάτια που έχω ανεβάσει, το παίξιμό μου αλλού τους θύμιζε Metheny (ειδικά τα γκλισάντα με καθαρό ήχο είναι καραμπίνα, αλλά έτσι μου βγαίνει), αλλού Sco, αλλού Henderson, αλλού Pat Martino (έκανα μεγάλη προσπάθεια κάποτε να ξεφύγω από το φραζάρισμα του Martino που μου έβγαινε εντελώς φυσικά), αλλού Stern, Benson, κλπ.

Όλα αυτά τα έχω ακούσει πολύ, τα έχω μελετήσει πολύ, και μου αρέσουν πολύ.

Επίσης τα gypsy jazz μου αρέσουν πολύ και τα έχω ακούσει πολύ.

Υπήρχε μια περίοδος, που έπιανα την κιθάρα, και οτιδήποτε έπαιζα, μα οτιδήποτε (από μπλουζ, ροκ, τζαζ, κλπ) ακουγόταν σαν να το έχει διασκευάσει γύφτος.

Και με εκνεύριζε αυτό, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω.

Τώρα, τον τελευταίο καιρό δεν ακούω και πολύ μουσική, και γι' αυτό και έχω "αδειάσει".

Δεν μπορώ να παίξω τίποτα.

Εδώ σίγουρα ταυτίζεται το άκουσμα με το παίξιμο.

Δεν ακούω, δεν παίζω.

Σωστός .

Ο δε Martino μεγάλη αγάπη και σαν παϊκτης κια σαν άνθρωπος

 

[biftekas]

Είναι γενική παραδοχή πως αναπτύσσεις το λεξιλόγιο σου ακούγοντας άλλους και δη κορυφαίους.

Ισχύει για τον λόγο, ισχύει και για την μουσική.

Εγω π.χ. έχω πολλά συστατικά στο παίξιμο μου (ήχο και φρασεολογία) απο τους πρώτους κιθαρίστες που άκουγα μανιωδώς κυρίως μέχρι τα 25 μου που για να σας το κάνω πιο λιανά, μεχρι το 1982.

Κάποια στιγμή εκεί στα 20κάτι έκανα μια στροφή και άκουσα άλλα όργανα. Μουσική όπου το κύριο όργανο δεν ήταν η κιθάρα δηλαδή.

Σαξοφωνίστες όπως ο David Sanborn, πιανίστες σαν τους George Duke και Richard Tee και μπασίστες αλα Marcus Miller και γενικότερα σχήματα χωρίς κιθάρα. Άκουσα και πολύ pop music που πάντα μου αρέσει.

Απο τότε παρα το ότι έχω εξελιχθεί μουσικά (μάλλον), δεν πιστεύω πως άλλαξε ιδιαίτερα το παίξιμο μου στην κιθάρα. Ναι έμαθα πότε να παίζω και πότε να σιωπώ, να περνάω κάποιες "ενδιαφέρουσες" γραμμές και βέβαια τα ακόρντα μου έχουν αλλάξει πολύ, τώρα που το σκέφτομαι.

Στην πράξη όμως παρα τα 62 μου χρόνια, η καρδιά και το ύφος μου κιθαριστικά είναι του 20χρονου.

Εσείς τι εξέλιξη είχατε στο όργανο που παίζετε και τι ρόλο είχε η μουσική που ακούτε ή ακούσατε κατα καιρούς; Σας επηρέασε διαχρονικά;

Βέβαια φαίνεται να απευθύνομαι σε ηλικιακά ρετάλια σαν κι εμένα αλλά νομίζω πως ο καθένας βλέπει τον χρόνο διαφορετικά.

καλησπερα.

Αυτο που αναφερεις ειναι φυσιολογικο και εχει να κανει με την προσωπικοτητα του παιχτη. Δεν ειμαστε πια 20, (εγω ειμαι 50) ομως ποσο πιστευεις οτι εχουμε αλλαξει καθως μεγαλωνουμε?

Για μενα το peak ενος παιχτη (με την προυποθεση οτι ξεκινησε νωρις και  ασχοληθηκε εστω για καποια χρονια σοβαρα, ερχεται στα 35-40.Ωριμοτητα με φρεσκαδα.Μετα σιγα σιγα επερχεται το γηρας το οποιο αλλαζει την ψυχοσυνθεση, τις ορμονες επισης, καποιες φοβιες βγαινουν, λιγοτερη αδρεναλινη ντοπαμινη, ολα αυτα βγαινουν στο παιξιμο.

Παιζω μπασο κιθαρα κ ντραμς..Στο μπασο γκρουβες., ενω στα τυμπανα και στην κιθαρα jazz...(στην κιθαρα δεν εχω την εμπειρια των αλλων 2)....ομως το attitude ειναι το ιδιο και στα 3 οργανα, ας ειναι διαφορετικο το στυλ στο μπασο..

Οπως ειπες ωριμαζεις με τα χρονια, ομως εγκεφαλος , νευρικο συστημα και προσθεσε εσυ τα υπολοιπα ειναι τα ιδια..

Εχει να κανει με τον τροπο που ακουσ-αντιλαμβανεσαιι τους ηχους.Το Time ειναι το πιο σημαντικο, μιας και ειναι αυτο που καθοριζει το στυλ του παιχτη ..Το improvise ( το λες και πολυλογια)που κανω σε κιθαρα κ τυμπανα ειναι το ιδιο.

Ακου φτασμενους μουσικους....santana, metheny, scofield, benson, miller, mike stern...ολοι το ιδιο πραγμα παιζουν απ τα 20.