Το τραγούδι που μας έκανε ν' ασχοληθούμε με τη μουσική.

[Nestoras]

Το έιχα δει στην εκπομπή του Ζακ Μεναχέμ. Έκτοτε ...

 

[Terry RoscoeBeck5]

Rainbow- Fool for the night, από το Bent out of shape. Και όχι ότι δεν είχα ακούσει άλλα πράγματα στο παρελθόν (Sabbath, Supertramp, Stones κλπ)... Αλλά ήταν εκείνο το σόλο (Blackmore) που ήταν ένα κυριολεκτικό blast στο κεφάλι μου.





Κάπου εκεί ξεκίνησε η δική μου... καταστροφή ?

Next...    

 

[BillTrantos]

Αν πρέπει οπωσδήποτε ένα, τότε είναι σίγουρα το παρακάτω και συγκεκριμένα το intro solo. Το άκουσα και κάτι άναψε με το κεφάλι μου, πρέπει να ήμουν 7-8 χρόνων. Από εκεί πήγα μετά σε Santana, Angus Young και μετά με πήρε μπάλα γενικώς.

 

[gkourmoul1]

Ασχοληθηκα με τη μουσικη πολυ πριν ξεκινησω να ακουω μουσικη. Υπηρχαν οργανα στο σπιτι και απλα κολλησα...

Για την ηλεκτρικη, που ξεκινησα σχετικα προσφατα, νομιζω οτι με "εσπρωξε" το parisianne walkways και το the loner. Ηταν και τα πρωτα που ξεκινησα να -προσπαθω να- παιζω οταν ξεκινησα. Εχουν ενα παθος στο παιξιμο, οπου με συνεπαιρνει μεχρι και σημερα.

 

[fusiongtr]

Αυτά τα δύο.






Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που πήρα.

Ο πρώτος λέμε.

 

[Alex Raptakis]

Υπάρχουν διάφορα μουσικά highlights για μένα, έχω περάσει από τόσα που έδωσαν διαφορετική "σπίθα".

Θυμάμαι να είμαι 4η Δημοτικού, 9 χρονών, που έβλεπα τον πατέρα μου να παίζει μπουζούκι, και συνήθως με εντυπωσίαζε όταν έπαιζε το γνωστό "Του Γιαννάκη οι Πενιές". Κάποια στιγμή η μαμά μου πήρε ένα μπαγλαμαδάκι και το πρώτο κομμάτι που "έβγαλα" ήταν Το Άγαλμα, και το κλασσικό Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, όσο μπορούσε ένα παιδάκι 9-10 χρονών φυσικά.

Στην 3η γυμνασίου, γύρω στα 14, ενώ στο (μουσικό) σχολείο είχα επιλέξει μπουζούκι ως όργανο επιλογής, είχα μάθει να γράφω CD και μέσα από πολλές επιρροές από την αδερφή μου, ότι έγραφα ξεκινούσε με Metallica και Scorpions, συνέχιζε με Χατζηγιάννη, μετά Χιώτη και Ζαμπέτα, και έκλεινε με Ημισκούμπρια, στο ίδιο CD που χωρούσε με το ζόρι 20 κομμάτια.

Μια μέρα όμως την ίδια χρονιά, κάποιος έδωσε στην αδερφή μου ένα CD που είχε μέσα κάτι video clips. Μέσα σε αυτά ήταν το Sweet Child O' Mine και το Don't Cry από Guns N' Roses. Δε ξέρω τι παίχτηκε αλλά εγώ και ο κολλητός μου ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ που αποφασίσαμε να κάνουμε μπάντα. Εκεί ξεκίνησαν όλα.

Την ίδια χρονιά πήρα Drums, αλλά το πρώτο κομμάτι που έπαιξα ήταν το κουπλέ του St. Anger των Metallica.

Το κομμάτι όμως που με "ξύπνησε" σαν μουσικό, δεν ήταν άλλο από το Lateralus των Tool. Πάλι είχαν δώσει στην αδερφή μου ένα CD... Έρχεται λοιπόν μια μέρα και μου λέει, ΑΚΟΥ ΑΚΟΥ! Ε και με το που ξεκίνησε το post-intro, έπαθα την πλακάρα μου. Έτσι πήρα την επιρροή στο να ξεκινήσω να γράφω σοβαρά μουσική, και έγραψα το Insomnia, το οποίο θέλω κάποια στιγμή να το ξαναγράψω με τις γνώσεις που έχω σήμερα.

 

[Terry RoscoeBeck5]

13 λεπτά πριν, fusiongtr είπε

Για φαντάσου... Σήμερα ξέθαψα από την ντουλάπα ένα παρεμφερές Ibanez (με τάστα όμως), που πιθανώς να είναι λίγο μεταγενέστερο του εικονιζόμενου. Δεν περίμενα να δω δεύτερο την ίδια ημέρα ?

 

[Spyros Delta]

Το τραγουδι που με εκανε να ακουω ροκ ηταν το immigrant song, αλλα το τραγουδι που με εκανε να θελω να μαθω να παιζω κανονικα κιθαρα (γιατι ηδη γρατζουναγα διαφορα οργανα απο τα 4) ηταν το shadow play που το ακουσα  να το παιζει λαιβ μια (αγνωστη για μενα) μπαντα στο πασαλιμανι στην πλατεια απεναντι απο το ρολοι, το 1979-1980.
Ηδη ειχα δει μπαντες να παιζουν (Socrates, Sos, Φατμε και πολλες καλες συνοικιακες μπαντες του Πειραια που ειχε παραδοση στις ροκ μπαντες), εβλεπα ακομα και τον ιδιο τον Σπαθα να παιζει μπροστα μου, απεναντι απο το σπιτι μου που μαζευοντουσταν σε μια μονοκατοικια ενος ξαδερφου, τον Τζιμη τον Βατικιωτη, τον Αχιλλεα (δεν θυμαμαι επιθετο) με την 50s tele με την κροκοδειλε θηκη που μου την εδινε κιολας ο τρελλος να παιζω μετα οπως και την 69 black strat ο ξαδερφος), αλλα αυτο το κομματι παιγμενο απο μια αγνωστη μπαντα μου εκανε το κλικ.

Tο καλοκαιρι που ακολουθησε με βρηκε να βλεπω ολυμπιακους αγωνες της Μοσχας (γιαυτο θυμαμαι χρονολογιες)  και να προσπαθω να παιξω τις 4 πρωτες νοτες του shine on you για αρχη.
Την επομενη χρονια ειδα και τον ιδιο τον Gallagher λαιβ στη Ν. Φιλαδελφεια.
Μετα απο δυο χρονια ειχα τη δικια μου μπαντα και το παιξαμε λαιβ στο σχολειο, μαζι με το bad penny αναμεσα σε αλλα.
 

 

[σκούφοΣ]

Ξεκινησα να γρατζουναω το 97 οταν τελειωσα το Λυκειο (οι πανελληνιες ηταν απαγορευτικες για πιο πριν). Η αποφαση ομως ειχε παρθει το 94 κ ηταν να μαθω για να βγαλω ολο το Piece of Mind νοτα προς νοτα γιατι ειχα παθει πλακα. 3 χρονια μετα οταν ξεκινησα τα γουστα ειχαν αλλαξει κ δεν εβγαλα ποτε ουτε ενα κομματι απο το αλπουμ αυτο ολοκληρο. Παρολα αυτα παντα θα εχει ιδιαιτερη αξια για μενα γι'αυτο το λογο (κ γιατι ειναι δισκαρα βεβαια)

 

[Superfunk]

Αυτός ο δίσκος. 





Πρέπει να ήταν το μοναδικό πράγμα που άκουγα συνεχώς από τα 8 μέχρι τα 10 μου (υπήρχε μεταξύ πολλών άλλων στην τεράστια δισκοθήκη των γονέων μου)

Είχα ήδη αρχίσει από τα 7 μου κλασσικό πιάνο οπότε μπορούσα και να τα ψιλοπαιξω τα κομμάτια αυτα ...

Στα 13 μου ήμουν ήδη σε μπάντα στο σχολείο (ήταν 15αρηδες αυτοί,μεγαλυτεροι) .

Παραδόξως δεν έπαιξα ποτέ κλασσικό ροκ.

Πάντα μαύρη μουσική και μετά κατευθείαν punk και New wave.

 

[dimsonic]

άλλο το πρώτο που άκουσα

αλλο το πρώτο που έπαιξα

αυτό που με έκανε να ασχοληθώ ήταν αυτό

 

[Nicholas Chili]

Έτος 1994. Με την αδερφή μου μας χωρίζουν 8,5 χρόνια (εγώ μικρότερος). Όταν εγώ λοιπόν ήμουνα δευτέρα δημοτικού (7 χρονών) εκείνη ήταν ήδη πρώτη λυκείου και οι ανταλλαγές κασετών μεταξύ συμμαθητών δίναν και έπαιρναν. Μαζί με εκείνη, καθότι είχαμε 1 κοινό δωμάτιο, άκουγα ότι άκουγε από το κασετόφωνο. Όλα ωραία τραγούδια, Golden Brown, Dust in the Wind, Stairway to Heaven, Wild World, Don't Cry, House of the Rising Sun, Hotel California κλπ κλπ. Όταν όμως άκουσα το Angie, έπαθα κάτι σαν αυτό που έπαθε ο Κατακουζηνός όταν άκουσε για πρώτη του φορά Σάκη Ρουβά. Στα δικά μου αυτιά αυτό το τραγούδι ξεχώριζε από όλα τα υπόλοιπα, κάπως όταν ξεκινούσε σα να άναβε ένας προβολέας και να το φώτιζε, και όταν τελείωνε, έκλεινε ο προβολέας και έπαιζε το επόμενο τραγούδι. Το repeat πήγαινε σύννεφο, μπορεί να το άκουγα 30 φορές τη μέρα. Απο εκεί ξεκίνησαν όλα. Και να σας πω και κάτι; 28 χρόνια μετά δε μου έχει περάσει, το ίδιο πράγμα αισθάνομαι όταν ακούω την εκπληκτική εισαγωγή του Keith.

 

[yannisp]

μεχρι το 1989(14 ετων) ακουγα διαφορακαι κυριως τους δισκους του πατερα μου απο τα 60ς-70s(elvis,beatles,tom jones και καποια σκορπια ελληνικα)και οτι εδειχνε η τηλεοραση(μουσικοραμα κ μουσικα διαλλειματα)αλλα δεν μου ειχε κανει "κλικ"κατι για να ασχοληθω με τη μουσικη. μεχρι που οπως τα εφερε η τυχη με πηρε ο ξαδερφος μου στις 31 μαιου 1989 στο Ο.Α.Κ.Α στη συναυλια των pink floyd η συναυλια  ανοιξε με το shine on you crazy diamond και στην ουσια αυτο ειναι το τραγουδι που με εσπρωξε να ασχοληθω με τη μουσικη και να θελω να μαθω να παιζω.παντως αυτη η συναυλια σαν εικονα υπαρχει ακομα στο κεφαλι μου και ειναι σαν να μην τελειωσε ποτε..

ενα-δυο χρονια μετα εμαθα τον peter green απο το supernatural και αρχισα να ασχολουμαι με τα blues.

 

[Guest]

Δεν θυμάμαι τραγούδι συγκεκριμένο. Θυμάμαι όμως που κάπου εκεί στα 15 (1995-96) μέναμε στο Παγκράτι και στην Πανεπιστημιούπολη γινόταν κάθε χρόνο φεστιβάλ ΚΝΕ. Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι αυτό αλλά με παρέσυραν κάτι φίλοι γιατί μου είπαν πώς έχει συναυλίες. Είναι πολυ πιθανό να μην είχα ξαναπάει σε συναυλία τότε, σίγουρα οχι σε κάτι αντίστοιχο.

Είχα ακούσει βέβαια τα κλασικά, μεηντεν μεταλλικα κλπ και πάντα με ενθουσίαζαν τα σόλο αλλά νόμιζα ότι αυτά μπορούν να τα κάνουν μόνο οι ξένοι Πήγαμε λοιπόν και είχε στημένο ένα τεράστιο stage σε μία αλάνα με γιγαντοοθόνη από πίσω, άπειρος κόσμος, και έπαιζε Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τρομερή μπάντα στα ντουζενια τους ολοι, να παίζουν κομματάρες όπως Βικτώρια, Ασε με να κάνω λάθος, Ελλας Χαιρετϊσματα κλπ και Χριστόφορο Κροκίδη να ρίχνει ξεγυρισμένα σολίδια και να δείχνει ζουμ στα χέρια του πίσω στη γιγαντοοθόνη.

Το θυμάμαι σαν τώρα, ο εγκέφαλός μου ανατινάχτηκε τόσο πολύ που την επόμενη μέρα έψαξα να βρω δάσκαλο κιθάρας. 

 

[stavros_d80]

 

[johnps]

τη πρωτη χρονια που βγηκε..το ειχε αγορασει η αδερφη μου...και λιγα χρονια μετα ειδα live τους apriori στο pararlama.......

 

[rockhead]

 

[Spyros Delta]

13 ώρες πριν, yannisp είπε

μεχρι το 1989(14 ετων) ακουγα διαφορακαι κυριως τους δισκους του πατερα μου απο τα 60ς-70s(elvis,beatles,tom jones και καποια σκορπια ελληνικα)και οτι εδειχνε η τηλεοραση(μουσικοραμα κ μουσικα διαλλειματα)αλλα δεν μου ειχε κανει "κλικ"κατι για να ασχοληθω με τη μουσικη. μεχρι που οπως τα εφερε η τυχη με πηρε ο ξαδερφος μου στις 31 μαιου 1989 στο Ο.Α.Κ.Α στη συναυλια των pink floyd η συναυλια  ανοιξε με το shine on you crazy diamond και στην ουσια αυτο ειναι το τραγουδι που με εσπρωξε να ασχοληθω με τη μουσικη και να θελω να μαθω να παιζω.παντως αυτη η συναυλια σαν εικονα υπαρχει ακομα στο κεφαλι μου και ειναι σαν να μην τελειωσε ποτε..

ενα-δυο χρονια μετα εμαθα τον peter green απο το supernatural και αρχισα να ασχολουμαι με τα blues.

Ξυνεις πληγες με αυτο το λαιβ.
Πεισματωσα που το διαλυσανε με τον Waters και ειπα δεν βλεπω Floyd χωρις Waters και δεν πηγα.

Μετα απο κανα δυο χρονια εβλεπα δορυφορικη τηλεοραση, τοTV Εspania και εδειξε αυτο το λαιβ στην Ισπανια -  ιδιο τουρ με Ελλαδα). Χτυπησα το κεφαλι μου στον τοιχο.

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

Θα έλεγα αυτό