Για εμένα, το θέμα είναι αρκετά απλό.
Η δημοφιλής μουσική, είναι και ήταν πάντα προϊόν της κυρίαρχης ιδεολογίας
(έχω αναφέρει ξανά τον όρο και όλη την επακόλουθη συλλογιστική σε προηγούμενο ποστ, οπότε ίσως να επαναλαμβάνομαι)
Το τί ακούει ο περισσότερος κόσμος και τί ενσωματώνουν ή αφομοιώνουν οι μουσική στη μουσική τους, εξαρτάται από τις τάσεις της εποχής, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις
(που πολλές φορές ή οδηγούνται στο περιθώριο, αν δεν αφορούν πολύ κόσμο ή αν απλά δεν έχουν πρόσβαση στα επίκαιρα μέσα, ή στην αντίθετη περίπτωση αλλάζουν τις τάσεις της ίδιας της μουσικής)
Το ότι στη δεκαετία του '60 κυρίαρχο όργανο ήταν το μπουζούκι και η "λαϊκή" μουσική, δεν είναι θέμα κάποιας καθυστέρησης των Ελλήνων, η αδυναμίας να εκτιμήσουν την αξία της ροκ, αλλά απλώς θέμα πρόσβασης στην πληροφορία.
Σήμερα, για παράδειγμα, που τα μέσα κατευθύνονται κυρίως με καύσιμο την Αγγλο-αμερικανική κουλτούρα, είναι απολύτως λογικό να ακούει πολύς κόσμος Ροκ, RnB ή χιπ-χοπ.
Τώρα, όσο για τον τρόπο ζωής... οι περισσότερες μουσικές που -όπως έγραψα παραπάνω- αλλάζουν κάτι στην ιστορία της μουσικής, ξεκινούν ως αντισυμβατικές εξ ορισμού (αφού το να προτείνει κανείς μια πρωτάκουστη ιδέα πάντα συναντά αντιδράσεις στην αρχή), και άρα οι άνθρωποι που τις ακούνε/παίζουν θεωρούνται (και πολλές φορές είναι) περιθωριακοί.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα αυτού του γεγονότος όπως η Jazz, η Blues, η Rock κλπ. (αξίζει να διαβάσει κανείς για παράδειγμα το περίφημο κείμενο του T. Adorno, σημαντικότατου κριτικού και μουσικολόγου, σχετικά με τη Jazz, σκέτη απαξίωση...)
Όταν μια μουσική φτάσει στο peak της εμπορικότητάς της, αρχίζει και προβάλλεται ο "τρόπος ζωής" της από τα μέσα, για να δοθεί ένας τόνος αυθεντικότητας στο προϊόν.
Αυτό στην αρχή μπορεί να έχει πλάκα, αλλά στο τέλος, όταν τελικά γίνει σούπα, καταλήγει να είναι μόνο "τρόπος ζωής" και στυλ, χωρίς τη μουσική. Ένα παράδειγμα αυτού του πράγματος θα μπορούσε να θεωρηθεί η μόδα να φορούν οι λαϊκοί τραγουδιστές μπλουζάκια Rolling Stones και AC/DC -πολλές φορές στολισμένα με σβαρόφσκι-, και οι τραγουδίστριες καρφιά και δερμάτινα ή να βλέπεις συγκροτήματα όπως οι Μέλισσες να υιοθετούν αέρα σκληρού Ροκ σχήματος στη σκηνή (αν βάλεις την τηλεόραση στο mute, παίζει να σε πείσουν κιόλας).
Εν ολίγοις, όταν και όσοι αρχίζουμε να μιλάμε για "τρόπο ζωής", έχουμε απλώς πάψει να είμαστε μέρη μιας κατάστασης και γινόμαστε παρατηρητές ή μιμητές της, ακούσια ή εκούσια. Αν κάποιος ζει μια πραγματικά αντισυμβατική ζωή και παίζει μια αντισυμβατική μουσική, δεν θα ασχοληθεί με το να την ξεχωρίσει ως τέτοια. Απλώς το κάνει.
Η δημοφιλής μουσική, είναι και ήταν πάντα προϊόν της κυρίαρχης ιδεολογίας
(έχω αναφέρει ξανά τον όρο και όλη την επακόλουθη συλλογιστική σε προηγούμενο ποστ, οπότε ίσως να επαναλαμβάνομαι)
Το τί ακούει ο περισσότερος κόσμος και τί ενσωματώνουν ή αφομοιώνουν οι μουσική στη μουσική τους, εξαρτάται από τις τάσεις της εποχής, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις
(που πολλές φορές ή οδηγούνται στο περιθώριο, αν δεν αφορούν πολύ κόσμο ή αν απλά δεν έχουν πρόσβαση στα επίκαιρα μέσα, ή στην αντίθετη περίπτωση αλλάζουν τις τάσεις της ίδιας της μουσικής)
Το ότι στη δεκαετία του '60 κυρίαρχο όργανο ήταν το μπουζούκι και η "λαϊκή" μουσική, δεν είναι θέμα κάποιας καθυστέρησης των Ελλήνων, η αδυναμίας να εκτιμήσουν την αξία της ροκ, αλλά απλώς θέμα πρόσβασης στην πληροφορία.
Σήμερα, για παράδειγμα, που τα μέσα κατευθύνονται κυρίως με καύσιμο την Αγγλο-αμερικανική κουλτούρα, είναι απολύτως λογικό να ακούει πολύς κόσμος Ροκ, RnB ή χιπ-χοπ.
Τώρα, όσο για τον τρόπο ζωής... οι περισσότερες μουσικές που -όπως έγραψα παραπάνω- αλλάζουν κάτι στην ιστορία της μουσικής, ξεκινούν ως αντισυμβατικές εξ ορισμού (αφού το να προτείνει κανείς μια πρωτάκουστη ιδέα πάντα συναντά αντιδράσεις στην αρχή), και άρα οι άνθρωποι που τις ακούνε/παίζουν θεωρούνται (και πολλές φορές είναι) περιθωριακοί.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα αυτού του γεγονότος όπως η Jazz, η Blues, η Rock κλπ. (αξίζει να διαβάσει κανείς για παράδειγμα το περίφημο κείμενο του T. Adorno, σημαντικότατου κριτικού και μουσικολόγου, σχετικά με τη Jazz, σκέτη απαξίωση...)
Όταν μια μουσική φτάσει στο peak της εμπορικότητάς της, αρχίζει και προβάλλεται ο "τρόπος ζωής" της από τα μέσα, για να δοθεί ένας τόνος αυθεντικότητας στο προϊόν.
Αυτό στην αρχή μπορεί να έχει πλάκα, αλλά στο τέλος, όταν τελικά γίνει σούπα, καταλήγει να είναι μόνο "τρόπος ζωής" και στυλ, χωρίς τη μουσική. Ένα παράδειγμα αυτού του πράγματος θα μπορούσε να θεωρηθεί η μόδα να φορούν οι λαϊκοί τραγουδιστές μπλουζάκια Rolling Stones και AC/DC -πολλές φορές στολισμένα με σβαρόφσκι-, και οι τραγουδίστριες καρφιά και δερμάτινα ή να βλέπεις συγκροτήματα όπως οι Μέλισσες να υιοθετούν αέρα σκληρού Ροκ σχήματος στη σκηνή (αν βάλεις την τηλεόραση στο mute, παίζει να σε πείσουν κιόλας).
Εν ολίγοις, όταν και όσοι αρχίζουμε να μιλάμε για "τρόπο ζωής", έχουμε απλώς πάψει να είμαστε μέρη μιας κατάστασης και γινόμαστε παρατηρητές ή μιμητές της, ακούσια ή εκούσια. Αν κάποιος ζει μια πραγματικά αντισυμβατική ζωή και παίζει μια αντισυμβατική μουσική, δεν θα ασχοληθεί με το να την ξεχωρίσει ως τέτοια. Απλώς το κάνει.
