nick_ls είπε:
Παιδιά εγώ πάλι άκρη δε βγάζω από αυτό το νήμα.
Ναι ντε.....
Γιατί δεν έχει νόημα.
Να αφομοιώσει ποιός τον τρόπο ζωής και το ιδίωμα ως ροκ;
Ας αφήσουμε το παράδοξο όπως ανέφερε και ο Trolley της πρότασης "λαϊκή αφομοίωση της ροκ"
Τι μένει λοιπόν;
Ο Έλληνας να αφομοιώσει το ροκ;
Έχεις εκ προοιμίου δύο σύνθετες έννοιες που οριοθετούνται μόνο υποκειμενικά.
Τι σημαίνει για
σένα Έλληνας και τι σημαίνει για
σένα ροκ.
(Άσε δε το τι εννοείς με το "αφομοίωση")
Για το Έλληνας δεν θα μπω στον κόπο γιατί είναι μια πολυσύνθετη κοινωνική μελέτη που (αποδεδειγμένα εδώ μέσα) μόνο μπαρούτι μυρίζει.
Το ροκ όμως;
Ως τρόπος ζωής;
Τι εννοείς; Του ασυμβίβαστου; Του (παράδοξα) ανένταχτου; Του αμφισβητία; Του επαναστάτη; Του ανήσυχου; Του "απροσκύνητου";
Έχεις την εντύπωση ότι η συντριπτική πλειονότητα των ροκ αστέρων εμπίπτουν σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες;
Έχεις την εντύπωση ότι όσοι καθημερινοί άνθρωποι εμπίπτουν στις παραπάνω κατηγορίες ακούνε μόνο ροκ;
Και για ποιό ροκ μιλάμε; Για το punk, progressive, AOR, heavy, thrash, classic,,,,,,,,;
Και γιατί να αφομοιωθεί στο φινάλε;
Οικειότητα και αποδοχή στην Ελλάδα υπάρχει στην ξένη ροκ/ποπ μουσική, ότι και να λες. Δεν θα μιλήσω για τους νέους που είναι δεδομένο αλλά και οι σαραντοπενηντάρηδες γονείς στις συνευρέσεις τους (και στα παιδιά τους) μιλάνε για Stones, Zeppelin, Purple, Skynyrd κλπ. Αλλά αφομοίωση τι σημαίνει; Να μιλάμε μόνο για αυτά; Εδώ δεν γίνεται στην Αμερική (η συντριπτική πλειοψηφία ακούει country/σαχλοpop) θα το κάνουμε Ελλάδα;
Ή μήπως έχεις την ψευδαίσθηση ότι στην Αμερική/Αγγλία ο κόσμος έχει αφομοιώσει τον ροκ τρόπο ζωής της ψευδαίσθησής σου; Είναι βέβαια (η μουσική) κάποιο μέρος της κουλτούρας τους. Αλλά και πάλι...Ε, και; Επειδή σου πάσαραν οι μεγάλες δισκογραφικές το όλο ροκ σετάκι της Αμερικής (στο οποίο κυρίως αναφέρεσαι) θα πρέπει ένας άλλος λαός να αφομοιώσει ντε και καλά μια εισαγώμενη (αν όχι και απλοική για τα Μεσογειακά δεδομένα) μουσική; Αν σ'αρέσει έχει καλώς ή άλλως listen and let listen.
Και γιατί θα πρέπει να νοιώθω οργή εγώ για το (μιας και το ανέφερες) Βιετνάμ; Αυτό με μάρανε σε μία τρικυμιώδη Ελληνική (και Ευρωπαική αν όχι παγκόσμια) νεώτερη ιστορία; Ξεκόλλα και smell the roses.
Και μεις πονέσαμε τα μάτια μας σε άθλιες κόπιες του Woodstock (η άλλη αναφορά σου) και λιώσαμε τα lp με τις άθλιες ηχογραφήσεις και στεναχωριόμασταν που δεν ήμασταν εκεί. Αλλά μάλλον θα σε πείραζε να σου πω την άποψή μου πλέον για το Woodstock. Πάλι καλά που έσωσε τα προσχήματα ο Hendrix με την "εκτέλεση" του Εθνικού ύμνου. Για τα άλλα ας μην πούμε τίποτα. Όπως κάναν μισό εκατομμύριο "επαναστατημένοι".
Τώρα τι αποφάσεις έχει πάρει ο καθένας στη ζωή του και πως πορεύτηκε με αυτές, δεν θα πω το δικαίωμα (βαριά η λέξη) αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν έχεις την απαραίτητη εμπειρία για να κρίνεις.
Σόρρυ για τον πρωϊνό λίβελλο αλλά θεωρώ εκ προοιμίου καμένο το θέμα.
Και ως καμένος σε καμένη μέρα είπα να συμμετάσχω....... πάλι.
Με τις καλημέρες μου ;D
ΥΓ. Εγώ πάντως είχα και στιγμές που συγκινήθηκα τρομερά σε συναυλίες κλασσικής και βαρέθηκα ασύστολα σε συναυλίες ροκ. Και τούμπαλιν.
Με τα ίδια ρούχα.
Τα οποία ως γνωστόν, δεν κάνουν τον παπά.
)
. Οσο για την χρήση του όρου αφομοίωση, διαισθάνομαι ότι μάλλον αφορά στην εμπορική εκμετάλλευση της ροκ αισθητικής/κοινωνικοπολιτικής θέσης, με ότι σημαίνει αυτό για την ειλικρίνεια (ως προς την στάση ζωής) των θιασωτών της.
