Το πρόβλημα βρίσκεται σε ακριβώς αυτή την πρόταση. Υπάρχει μεγάλη παρεξήγηση στο τι σημαίνει παίζω μουσική, έτσι 3-4 εντελώς άσχετοι κοπανάμε τα πάντα μπαίνουν σ' ένα προβάδικο, βγαίνει ένα μέτριο εώς χάλια αποτέλεσμα, μερικούς δεν τους νοιάζει γιατί δεν έχουν παραπάνω απαιτήσεις ή ικανότητες, άλλους πάλι τους νοιάζει. Και εκεί αρχίζει συνήθως και η γκρίνια.
Δεν είναι κακό να θες κάποια παραπάνω πράγματα, να λιώνεις για διάφορα, αρκεί να το θέλει και η υπόλοιπη ομάδα. Αν πρέπει να κάνεις παραινέσεις για να γίνει κάτι χαλάει το γλυκό για όλους δυστυχώς. Απ' την άλλη όμως στενοχωρίεσαι να βλέπεις ένα καλό αποτέλεσμα και να κολλάει σε σαχλαμαρίτσες που θα ξεπερνιόνταν με λίγη προσπάθεια παραπάνω, ειδικά αν σου αρέσει η ομάδα σου και πιστεύεις σε αυτή.
Μέχρι να βρεις άτομα που να είναι το ίδιο πορωμένα και μάλιστα να υπάρχει και η δυνατότητα δημιουργικής αλληλεπίδρασης, γιατί και αυτό το ψάξιμο είναι μέρος της πόρωσης μπορεί να περάσεις από πολλούς καμμένους, ή τέλοσπάντων αρκετά διαφορετικούς με εσένα.
Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως αργά ή γρήγορα όσο προχωράει και εξελίσσεται η φάση, φαίνεται τι θέλει ο καθένας και το τοπίο ξεκαθαρίζει και για τους άλλους και για σένα. Οπότε κατ' εμέ, συμφέρει να λιώσεις να δεις που σε πάει
ΥΓ: πχ εσύ Ανδρέα, πέρασες τη φάση λιωσίματος οπότε μιλάς πιο συνειδητοποιημένα από ότι εγώ. Είναι η διαφορά φάσης που είναι ο καθένας!