Έχω και τις δύο, την V ψήφησα για αρχή, εννοείται μετά θα έρθει και η αγορά της SG. Και οι δύο δικές μου είναι προσιτά μοντέλα, όχι CS ή vintage.
Η SG ήταν η πρώτη μου ηλεκτρική και μετά από δύο χρόνια κλασική εκεί έμαθα να παίζω, τα λίγα που ξέρω τέλος πάντων... Για μένα είναι η πιο βολική κιθάρα μιας και για επτά χρόνια δεν είχα άλλη. Η πλειοψηφία θεωρεί την στρατ την πιο βολική κιθάρα, εγώ την SG. Δεν με ενοχλεί που το μπράτσο είναι πιο μπροστά σε σχέση με άλλες κιθάρες ενώ η δικιά μου δεν έχει neck dive. Λεπτό & ελαφρύ σώμα, γέφυρα που ακουμπάς αναπαυτικά το χέρι καθώς παίζεις, δύο volume - tone που σου δίνουν ευελιξία και κυρίως μακριά απ' το χέρι σου, όχι κοντά όπως στην στρατ.
Η Flying V είναι κιθάρα φετίχ, είναι τρελό τι σχεδίασε & κυκλοφόρησε η
Gibson το '58 όταν πλην των λίγων solid body εξαιρέσεων που γνωρίζουμε οι περισσότερες ηλεκτρικές ήταν τύπου ES/Falcon κλπ. Όπως συνηθίζω να λέω, η V με κάνει να νιώθω σαν ροκ σταρ όταν παίζω με αυτήν. Δεν το λέω με την κακή έννοια γιατί σαν πανκ μεγάλωσα με αξίες και σιχαίνομαι τους ροκ σταρς αλλά με κάνει να νιώθω διαφορετικά σημαντικός από όλες τις άλλες κιθάρες! H LP ήταν και θα είναι η αγαπημένη μου κιθάρα αλλά η V είναι φετίχ και μοναδική!
Στον ελαφρά βαρετό και συντηρητικό αισθητικά κόσμο των strat/tele (τις έχω και μου αρέσουν και οι δύο) θεωρώ ότι οι κιθαρισταί χωρίς παρωπίδες πρέπει να έχουν όλες τις κλασικές
Gibson. SG...V...Firebird...Explorer...οι τύποι ήταν σε σχεδιαστικό οργασμό τότες. Πανέμορφες κιθάρες, το ίδιο και οι κλασικές BC Rich των 70's, υπάρχει ζωή πέρα από τις strat/tele/LP και το σχήμα μιας κιθάρας δεν σου επιβάλει τι είδος μουσικής θα παίξεις. Όλα στο μυαλό είναι.
Ηχητικά δεν αναφέρομαι γιατί κάθε κιθάρα διαφέρει σε βάρος, ξυλεία, μαγνήτες, βερνίκι κλπ. Σε πολύ γενικά πλαίσια, η SG είναι πιο rude, η V πιο γλυκόηχη αλλά με τον κατάλληλο μαγνήτη/πετάλι/ενισχυτή όλα αλλάζουν.
*
Σημαντικό ΥΓ: Την V πρέπει να ξέρεις πως θα την φορέσεις, αν παρουσιαστείς σαν τον Ray Davies άστο καλύτερα...
