Τι είναι τελικά το Έντεχνο ?
- Thread starter block
- Start date
- Πρόσφατη δραστηριότητα Πρόσφατη δραστηριότητα:
- Απαντήσεις: Απαντήσεις 106
- Εμφανίσεις: Εμφανίσεις 23K
- Μηνύματα
- 12,261
- Λύσεις
- 2
- Πόντοι
- 1,003
Λοιπόν, σήμερα που έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα, θα ξαναπώ τη γνώμη μου (κόσμια αυτή τη φορά).
Η λέξη "έντεχνο" λειτουργεί στις μέρες μας μόνο σαν δημοσιογραφικός/μαρκετινίστικος όρος. Όμως έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, όχι τόσο σε σχέση με τη μουσική την ίδια, αλλά σε σχέση με το γεγονός ότι υπάρχουν σε αυτή τη χώρα συνθέτες και ερμηνευτές που δεν θεωρούν κατάλληλο το περιβάλλον του σκυλάδικου (ή ακόμη και την ατμόσφαιρα της τυπικής ροκ συναυλίας) για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο κοινό. Μοιραία, αυτό φαντάζει ελιτίστικο, όπως πάντα φαντάζει ελιτίστικο κάτι που κάνουν λίγοι, αλλά σαν στάση υπάρχει σε όλο το κόσμο. Θυμάμαι μία συναυλία του McLaughlin (που έχω σε βίντεο) όπου παίζουν σε μία αίθουσα στη Γαλλία με 300 άτομα και όπου όλοι κάθονται ήσυχοι και προσεκτικά επιχειρούν να παρακολουθήσουν τις ακροβασίες των μουσικών. Μετά από πέντε λεπτά, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το show έχει χαρακτηριστικά που δεν του επιτρέπουν να λειτουργήσει παρά μόνο σε αυτό το περιβάλλον, άρα - από εκεί και μετά - το μόνο θέμα που υπάρχει είναι αν κάποιος εγκρίνει αυτή τη προσέγγιση ή όχι. Βέβαια, ο McLaughlin ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "έντεχνο" για να περιγράψει τη μουσική του (ή οποιαδήποτε παρόμοια) αλλά έχει τύχει να δω το βίντεο παρέα με ένα φίλο μου χεβιμεταλά ο οποίος έκανε το εξής σχόλιο : "Μα καλά, πως την έχουνε δει τώρα αυτοί";
Παρότι προσπαθώ (κυρίως επειδή συμπαθώ τον Superfunk) να καταλάβω τι κακό υπάρχει σε αυτή τη τήρηση αποστάσεων από την φερόμενη ως μη-ελιτίστικη/λαϊκή μουσική, ειλικρινά δεν τα καταφέρνω.
Πέραν αυτού, η ιδέα που προσπάθησα να εισάγω στα προηγούμενα ποστ μου ήταν ότι αν θέλει κανείς να εργαστεί προς την κατεύθυνση ενός καινούργιου και ουσιαστικού (δηλ. μη-ανόητου) ελληνικού τραγουδιού, νομίζω ότι δεν πρέπει να είναι απόλυτος στην απόρριψη οποιουδήποτε ιδιώματος - αντίθετα θα πρέπει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τα θετικά στοιχεία όλων: από το "νιάου-νιάου βρε γατούλα" μέχρι την Σπυριδούλα, μέχρι τους Πυξ-Λαξ, μέχρι τον Κ. Βήτα, μέχρι τις μουσικές του Vangelis, μέχρι την "τρέλα" του Χρήστου, μέχρι τα υστερικά patterns του Ξενάκη, μέχρι το ρεμπέτικο (το γνήσιο, όπως σωστά μας θύμησαν), μέχρι τα δημοτικά, μέχρι τα νησιώτικα, μέχρι...
Επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο (και είναι δύσκολο επειδή κανείς δεν έχει εργαστεί με συνέπεια προς αυτή τη κατεύθυνση εδώ και δεκαετίες), έχει το ελληνικό τραγούδι τα προβλήματα που έχει. Οι μουσικοί είναι χωρισμένοι σε άσκοπες φατρίες: ροκάδες, λαϊκοί, σεσσιονάδες της τηλεόρασης, χεβιμεταλάδες, προοδευτικοί, ψαγμένοι, ηλεκτρονικάδες κλπ, οι οποίοι κάνουν το θανάσιμο (κατά τη γνώμη μου, πάντα) λάθος να αγνοούν τα υπόλοιπα ιδιώματα και τον ρόλο τους, οπότε μοιραία αυτοπεριορίζονται και μπλοκάρουν.
Επίσης, έθιξα το θέμα του στίχου (τα τραγούδια έχουν και στίχους βλέπετε) διότι εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα και εκεί καθρεφτίζεται το μπλοκάρισμα το οποίο ανέφερα. Αν βγάλουμε από τη συζήτηση αυτούς που αποφεύγουν εντελώς το πρόβλημα γράφοντας αγγλικούς στίχους (οι οποίοι μερικές φορές είναι καλούτσικοι, αλλά τις περισσότερες φορές είναι κωμικοί), όσοι γράφουν ελληνικούς στίχους, κατά 99,9% γράφουν για αγάπες (που ήρθαν, έφυγαν, έφτιαξαν, χάλασαν κλπ). Ε, όπως και να το κάνουμε, αυτό είναι απαράδεκτο: ο έρωτας, καίτοι σημαντικό κομάτι στη ζωή, δεν είναι το σημαντικότερο, ούτε είναι αυτό που μας απασχολεί κάθε μέρα (εκτός αν είναι κανείς 17 χρονων, οπότε χαλάλι). Αν ακούσει κανείς τα ελληνικά τραγούδια, θα νομίζει ότι στην Ελλάδα το μόνο που κάνουμε είναι να ερωτευόμαστε και να κλαίμε όταν μας παρατάνε (μάλιστα αν δει και λίγη τηλεόραση θα νομίζει ότι τρεφόμαστε αποκλειστικά με γαλακτοκομικά προϊόντα και μιλάμε όλη την ώρα στο τηλέφωνο). Αυτό, απλώς δεν είναι αλήθεια και θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω επιτέλους ένα τραγούδι που να με εκφράζει σαν ενήλικα και σκεπτόμενο άνθρωπο.
Το "έντεχνο", κάποτε τουλάχιστον, επίσης προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση, πριν εκφυλιστεί στις σύγχρονες σαχλαμαρίτσες, οπότε ας υπάρχει τουλάχιστον από τους σύγχρονούς μας δημιουργούς ένας σεβασμός γι' αυτή τη πτυχή του.
Όσον αφορά τον παράγοντα "ελιτισμός" (τι αντιπαθητική λέξη), θυμάμαι μία συνέντευξη παλιά του Keith Emerson που είχα διαβάσει όπου ο δημοσιογράφος του θύμιζε ότι ποτέ οι μπάντες του δεν γνώρισαν την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν οι Pink Floyd π.χ. O Emerson (ο οποίος ας σημειωθεί ότι πολλές φορές έχει δείξει ότι είναι μεγάλος εγωιστής) δεν το αρνήθηκε, αλλά εξήγησε ευγενικά ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 είχαν κάποιο κοινό που τους ακολουθούσε από κλαμπ σε κλαμπ. Όχι μεγάλο κοινό, αλλά αρκετό για να τους συντηρεί. Όταν οι δίσκοι τους άρχισαν να πουλάνε λίγο παραπάνω, αυτό το κοινό τους έφτυσε: θεώρησαν ότι κάτι που ήταν δικό τους, κατάδικό τους, τώρα το είχαν και άλλοι και ότι αυτό τους έκανε να αντιδράσουν αρνητικά. Οπότε αποφάσισε και αυτός (ο Emerson) ότι δεν πρέπει να τον απασχολεί και πολύ αυτό το θέμα.
Ο πολύς κόσμος πάντα προτιμά τα πυροτεχνήματα, ακούνε Floyd, όχι Steely Dan, βλέπουν τον Τιτανικό, όχι Το Κόκκινο Βιολί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Steely Dan είναι ελιτιστές. Νομίζω ότι πρέπει να έχει κανείς μία (όσο γίνεται πληρέστερη) αντίληψη για το ποιο είναι το κοινό του πριν προχωρήσει σε δημοσιοποίηση του έργου του.
Αυτά και sorry αν σας κούρασα.
Η λέξη "έντεχνο" λειτουργεί στις μέρες μας μόνο σαν δημοσιογραφικός/μαρκετινίστικος όρος. Όμως έχει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, όχι τόσο σε σχέση με τη μουσική την ίδια, αλλά σε σχέση με το γεγονός ότι υπάρχουν σε αυτή τη χώρα συνθέτες και ερμηνευτές που δεν θεωρούν κατάλληλο το περιβάλλον του σκυλάδικου (ή ακόμη και την ατμόσφαιρα της τυπικής ροκ συναυλίας) για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο κοινό. Μοιραία, αυτό φαντάζει ελιτίστικο, όπως πάντα φαντάζει ελιτίστικο κάτι που κάνουν λίγοι, αλλά σαν στάση υπάρχει σε όλο το κόσμο. Θυμάμαι μία συναυλία του McLaughlin (που έχω σε βίντεο) όπου παίζουν σε μία αίθουσα στη Γαλλία με 300 άτομα και όπου όλοι κάθονται ήσυχοι και προσεκτικά επιχειρούν να παρακολουθήσουν τις ακροβασίες των μουσικών. Μετά από πέντε λεπτά, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό το show έχει χαρακτηριστικά που δεν του επιτρέπουν να λειτουργήσει παρά μόνο σε αυτό το περιβάλλον, άρα - από εκεί και μετά - το μόνο θέμα που υπάρχει είναι αν κάποιος εγκρίνει αυτή τη προσέγγιση ή όχι. Βέβαια, ο McLaughlin ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "έντεχνο" για να περιγράψει τη μουσική του (ή οποιαδήποτε παρόμοια) αλλά έχει τύχει να δω το βίντεο παρέα με ένα φίλο μου χεβιμεταλά ο οποίος έκανε το εξής σχόλιο : "Μα καλά, πως την έχουνε δει τώρα αυτοί";
Παρότι προσπαθώ (κυρίως επειδή συμπαθώ τον Superfunk) να καταλάβω τι κακό υπάρχει σε αυτή τη τήρηση αποστάσεων από την φερόμενη ως μη-ελιτίστικη/λαϊκή μουσική, ειλικρινά δεν τα καταφέρνω.
Πέραν αυτού, η ιδέα που προσπάθησα να εισάγω στα προηγούμενα ποστ μου ήταν ότι αν θέλει κανείς να εργαστεί προς την κατεύθυνση ενός καινούργιου και ουσιαστικού (δηλ. μη-ανόητου) ελληνικού τραγουδιού, νομίζω ότι δεν πρέπει να είναι απόλυτος στην απόρριψη οποιουδήποτε ιδιώματος - αντίθετα θα πρέπει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τα θετικά στοιχεία όλων: από το "νιάου-νιάου βρε γατούλα" μέχρι την Σπυριδούλα, μέχρι τους Πυξ-Λαξ, μέχρι τον Κ. Βήτα, μέχρι τις μουσικές του Vangelis, μέχρι την "τρέλα" του Χρήστου, μέχρι τα υστερικά patterns του Ξενάκη, μέχρι το ρεμπέτικο (το γνήσιο, όπως σωστά μας θύμησαν), μέχρι τα δημοτικά, μέχρι τα νησιώτικα, μέχρι...
Επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο (και είναι δύσκολο επειδή κανείς δεν έχει εργαστεί με συνέπεια προς αυτή τη κατεύθυνση εδώ και δεκαετίες), έχει το ελληνικό τραγούδι τα προβλήματα που έχει. Οι μουσικοί είναι χωρισμένοι σε άσκοπες φατρίες: ροκάδες, λαϊκοί, σεσσιονάδες της τηλεόρασης, χεβιμεταλάδες, προοδευτικοί, ψαγμένοι, ηλεκτρονικάδες κλπ, οι οποίοι κάνουν το θανάσιμο (κατά τη γνώμη μου, πάντα) λάθος να αγνοούν τα υπόλοιπα ιδιώματα και τον ρόλο τους, οπότε μοιραία αυτοπεριορίζονται και μπλοκάρουν.
Επίσης, έθιξα το θέμα του στίχου (τα τραγούδια έχουν και στίχους βλέπετε) διότι εκεί βρίσκεται κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα και εκεί καθρεφτίζεται το μπλοκάρισμα το οποίο ανέφερα. Αν βγάλουμε από τη συζήτηση αυτούς που αποφεύγουν εντελώς το πρόβλημα γράφοντας αγγλικούς στίχους (οι οποίοι μερικές φορές είναι καλούτσικοι, αλλά τις περισσότερες φορές είναι κωμικοί), όσοι γράφουν ελληνικούς στίχους, κατά 99,9% γράφουν για αγάπες (που ήρθαν, έφυγαν, έφτιαξαν, χάλασαν κλπ). Ε, όπως και να το κάνουμε, αυτό είναι απαράδεκτο: ο έρωτας, καίτοι σημαντικό κομάτι στη ζωή, δεν είναι το σημαντικότερο, ούτε είναι αυτό που μας απασχολεί κάθε μέρα (εκτός αν είναι κανείς 17 χρονων, οπότε χαλάλι). Αν ακούσει κανείς τα ελληνικά τραγούδια, θα νομίζει ότι στην Ελλάδα το μόνο που κάνουμε είναι να ερωτευόμαστε και να κλαίμε όταν μας παρατάνε (μάλιστα αν δει και λίγη τηλεόραση θα νομίζει ότι τρεφόμαστε αποκλειστικά με γαλακτοκομικά προϊόντα και μιλάμε όλη την ώρα στο τηλέφωνο). Αυτό, απλώς δεν είναι αλήθεια και θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω επιτέλους ένα τραγούδι που να με εκφράζει σαν ενήλικα και σκεπτόμενο άνθρωπο.
Το "έντεχνο", κάποτε τουλάχιστον, επίσης προσπάθησε να κάνει μερικά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση, πριν εκφυλιστεί στις σύγχρονες σαχλαμαρίτσες, οπότε ας υπάρχει τουλάχιστον από τους σύγχρονούς μας δημιουργούς ένας σεβασμός γι' αυτή τη πτυχή του.
Όσον αφορά τον παράγοντα "ελιτισμός" (τι αντιπαθητική λέξη), θυμάμαι μία συνέντευξη παλιά του Keith Emerson που είχα διαβάσει όπου ο δημοσιογράφος του θύμιζε ότι ποτέ οι μπάντες του δεν γνώρισαν την εμπορική επιτυχία που γνώρισαν οι Pink Floyd π.χ. O Emerson (ο οποίος ας σημειωθεί ότι πολλές φορές έχει δείξει ότι είναι μεγάλος εγωιστής) δεν το αρνήθηκε, αλλά εξήγησε ευγενικά ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 είχαν κάποιο κοινό που τους ακολουθούσε από κλαμπ σε κλαμπ. Όχι μεγάλο κοινό, αλλά αρκετό για να τους συντηρεί. Όταν οι δίσκοι τους άρχισαν να πουλάνε λίγο παραπάνω, αυτό το κοινό τους έφτυσε: θεώρησαν ότι κάτι που ήταν δικό τους, κατάδικό τους, τώρα το είχαν και άλλοι και ότι αυτό τους έκανε να αντιδράσουν αρνητικά. Οπότε αποφάσισε και αυτός (ο Emerson) ότι δεν πρέπει να τον απασχολεί και πολύ αυτό το θέμα.
Ο πολύς κόσμος πάντα προτιμά τα πυροτεχνήματα, ακούνε Floyd, όχι Steely Dan, βλέπουν τον Τιτανικό, όχι Το Κόκκινο Βιολί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Steely Dan είναι ελιτιστές. Νομίζω ότι πρέπει να έχει κανείς μία (όσο γίνεται πληρέστερη) αντίληψη για το ποιο είναι το κοινό του πριν προχωρήσει σε δημοσιοποίηση του έργου του.
Αυτά και sorry αν σας κούρασα.
- Μηνύματα
- 47,831
- Πόντοι
- 2,368
ελα ομως που ΕΙΝΑΙ το σημαντικοτερο :!:
(και βεβαια ειμαι σιγουρος οτι δεν εννοουσες αυτο που εγραψες :wink: )
Για αυτο αλλωστε ΟΛΑ τα ΜΕΓΑΛΑ τραγουδια σε ΟΛΕΣ τις γλωσσες για τον ΕΡΩΤΑ μιλανε :wink:
Τα περισσοτερα πολιτιοκοινωνικα τραγουδια ειναι καταδικασμενα να ακουγονται ξεπερασμενα μετα απο λιγα χρονια,τα ερωτικα ΠΟΤΕ :wink:
βεβαια το ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ πραγμα ειναι να γραψεις ΚΑΛΟ & ενδιαφερον ΕΡΩΤΙΚΟ τραγουδι :wink:
η συζητηση αρχισε πολυ καλα αλλα νομιζω οτι στην συνεχεια ξεφυγε πολυ
ο καθενας βγηκε για νε ριξει το προσωπικο του μενος απεναντι στην μουσικη που δεν γουσταρει.αλλωστε το ρεμπετικο σημερα ειναι καταδιωκομενο απο ολους γιατι δεν μπορει να πουλαει ενας νεος δισκος για 3 μηνες και αλλοι δισκοι να αντιγραφονται απο τον εναν στον αλλο,ξεθαβοντας σκονισμενους δισκους με τραγουδια που γραφηκεν το 1896.για το ρεμπετικο μιλαω.επισης το η μουσικη του σωκρατη και του θαναση ειναι καταδιωκομενη.μεγαλα κομματια που συνεπερνουν τον καθενα κρυβονται επιμελως απο τους ραδιοφωνατζιδες με αποτελεσμα να ακουγονται απο 3 σταθμους.τον μελωδια,τον διεση και τον 902. δισκους διαχρονικους και μεγαλους δεν θελουν.θελουν αυτο που πουλαει γρηγορα και ανανεωνεται.δυστυχως για τον πολεμο που δεχεται η αυθεντικη συχγρονη μουσικη δεν μιλησε κανενας
πως θα μπορουσε αλλωστε αφου οι περισσοτεροι ροκαδες,μεταλλαδες και λοιποι κατατοπισμενοι μουσικα την βρισκουν ανετα με σουξεδακια του τυπου _μωρο μου σορρυ μα εχω βρει καλυτερο αγορι_
ο καθενας βγηκε για νε ριξει το προσωπικο του μενος απεναντι στην μουσικη που δεν γουσταρει.αλλωστε το ρεμπετικο σημερα ειναι καταδιωκομενο απο ολους γιατι δεν μπορει να πουλαει ενας νεος δισκος για 3 μηνες και αλλοι δισκοι να αντιγραφονται απο τον εναν στον αλλο,ξεθαβοντας σκονισμενους δισκους με τραγουδια που γραφηκεν το 1896.για το ρεμπετικο μιλαω.επισης το η μουσικη του σωκρατη και του θαναση ειναι καταδιωκομενη.μεγαλα κομματια που συνεπερνουν τον καθενα κρυβονται επιμελως απο τους ραδιοφωνατζιδες με αποτελεσμα να ακουγονται απο 3 σταθμους.τον μελωδια,τον διεση και τον 902. δισκους διαχρονικους και μεγαλους δεν θελουν.θελουν αυτο που πουλαει γρηγορα και ανανεωνεται.δυστυχως για τον πολεμο που δεχεται η αυθεντικη συχγρονη μουσικη δεν μιλησε κανενας
πως θα μπορουσε αλλωστε αφου οι περισσοτεροι ροκαδες,μεταλλαδες και λοιποι κατατοπισμενοι μουσικα την βρισκουν ανετα με σουξεδακια του τυπου _μωρο μου σορρυ μα εχω βρει καλυτερο αγορι_
Και γιατί ακριβώς οι κακοί αυτοί άνθρωποι θέλουν να μας κρύψουν την πραγματικά καλή μουσική; "Κρύβονται επιμελώς"..... Σιγά. Απλά δεν πουλάνε στο κοινό που απευθύνονται οι διάφοροι σταθμοί. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ψάχνουμε άλλους περίεργους λόγους που δεν παίζεται αυτή η μουσική; Αυτός φτάνει νομίζω. Πέραν αυτού, ποιοι ροκάδες και μεταλλάδες τη βρίσκουν άνετα με σουξεδάκια του Φοίβου; Νομίζω έπεφτε ξύλο σε ένα ολόκληρο thread γιατί εγώ και 2-3 άλλοι προσπαθούσαμε να πείσουμε τους υπόλοιπους ότι ο Φοίβος δεν είναι τόσο άχρηστος όσο θεωρούν.
oσοι ξερω μεταλλαδες και ροκαδες απο πιτσιρικια μεχρι 35αριδες την βρισκουν με κικνιζομενα κορμια,με φιαλες ουισκι,με πρωτη θεση πιστα και γαβ γαβ στο αμαξι.πραγματικα πρεπει να ειναι καποιος τυφλος για να μην το βλεπει.και κατι αλλο.τωρα που η μουσικη παραγεται μεσα σε λιγες μερες με ηλεκτρονικα μεσα και την απουσια μουσικων οργανων(μικρο κοστος παραγωγης και μειωμενο εργατικο δυναμικο)συμφερει τις εταιριες να πουλανε δισκακια χαμηλης στιχουργικης και μουσικης ποιοτητας που να πωλουνται γρηγωρα,πιπιλιζοντας τα στα αυτια μας μεσα σε διαφιμησεις,σιριαλ,εκπομπες,σωου,ραδιωφωνα,τηλεοραση,αφισες.ασε το πολιτικο κινητρο της αποχαυνοσης.σε αυτο θελω να απαντησουν ολοι.τα σημερινα τραγουδια δεν ειναι το ιδιο ευπεπτα,ανουσια,κακοτεχνα και αηδιαστικα οπως και αυτα που επετρεπε η χουντα?πασχαλιδες τα ρεστα
δηλαδη εδω ο κοσμος καιγεται και ο φοιβος χτενιζετε
τελικα παιζονται παιχνιδια στην μουσικη βιομηχανια?
ή απλα αυτα γουσταρει ο κοσμος?
δεν μπορουμε να τα ριχνουμε ολα στον κοσμο
δεν μου αρεσει να μιλαω για υποβοσκουσες συνομοσιες
εδω ομως υπαρχουν σαφη οικονομικα συμφεροντα που δεν μπορει κανενας να τα αποκρυψει
τελικα μιλαμε για αποκλεισμο αλλων μουσικων ειδων ή οχι?
δηλαδη εδω ο κοσμος καιγεται και ο φοιβος χτενιζετε
τελικα παιζονται παιχνιδια στην μουσικη βιομηχανια?
ή απλα αυτα γουσταρει ο κοσμος?
δεν μπορουμε να τα ριχνουμε ολα στον κοσμο
δεν μου αρεσει να μιλαω για υποβοσκουσες συνομοσιες
εδω ομως υπαρχουν σαφη οικονομικα συμφεροντα που δεν μπορει κανενας να τα αποκρυψει
τελικα μιλαμε για αποκλεισμο αλλων μουσικων ειδων ή οχι?
Ρε συ aljam να σε ρωτήσω κάτι; Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι αν ο Μάλαμας πούλαγε 100.000 κόπιες θα του έκαναν μποϋκοτάζ τα ραδιόφωνα; Γιατί δηλαδή να το κάνουν αυτό; Γιατί έχει αντικαθεστωτικούς στίχους; Σιγά! Δε μπορώ να καταλάβω γιατί όταν η μουσική που μας αρέσει (και που και ΕΜΕΝΑ μου αρέσει, έτσι; ) δεν πουλάει πρέπει ντε και καλά να πούμε ότι ο λόγος είναι ότι τα μέσα την καταδικάζουν. Δε σου λέω ότι το promotion φυσικά είναι αντίστοιχο με της Βανδή, απλά ο λόγος δεν είναι ότι οι κακοί που κυβερνάνε θέλουνε να ακούμε Βανδή, μην ακούσουμε Μάλαμα και καταλάβουμε τι παίζει και πάρουμε τα όπλα. Ok, στη χούντα μπορεί να γινόταν, ο Hitler μπορεί να τα έκανε, αλλά σήμερα γιατί δηλαδή να γίνεται; Και ποια στοιχεία έχεις ότι γίνεται; Απλά το ότι ο Μάλαμας κι ο Παπακωνσταντίνου δεν πουλάνε όσο θα ήθελες/θέλαμε;
Και τέλος πάντων είναι προφανές πέραν πάσης αμφισβητήσεως και αμφιβολίας ότι τα εύκολα τραγούδια (τραγούδια με απλή δομή, τραγούδια με απλές μελωδίες, τραγούδια με απλά chord progressions κλπ) τα καταλαβαίνει ο καθένας, ενώ ορισμένα περίπλοκα κομάτια πρέπει να τα ακούσεις 50 φορές για να τα καταλάβεις. ΕΓΩ γουστάρω να φάω 10 μέρες για να το κάνω. Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ να θέλουν το ίδιο πράγμα; Ένας άνθρωπος που ακούει μουσική μόνο ένα σάββατο βράδυ και στο αμάξι μισή ώρα την ημέρα μπορεί να μην έχει ούτε την όρεξη ούτε το χρόνο να ψάχνεται για να καταλάβει τι παίζει μέσα σ'ένα κομάτι. Τι πρέπει δηλαδή, αυτός να μην ακούσει μουσική; Ακούει κι αυτός κάτι πιο απλό σε δομή που μπορεί να το καταλάβει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ολόκληρη σπουδή. Πού είναι το περίεργο λοιπόν στο ότι σήμερα που ελάχιστος κόσμος κάθεται να ασχολείται τόσο πολύ με μουσική, αυτά είναι τα κομάτια που παίζονται ΚΥΡΙΩΣ;
Και τέλος πάντων είναι προφανές πέραν πάσης αμφισβητήσεως και αμφιβολίας ότι τα εύκολα τραγούδια (τραγούδια με απλή δομή, τραγούδια με απλές μελωδίες, τραγούδια με απλά chord progressions κλπ) τα καταλαβαίνει ο καθένας, ενώ ορισμένα περίπλοκα κομάτια πρέπει να τα ακούσεις 50 φορές για να τα καταλάβεις. ΕΓΩ γουστάρω να φάω 10 μέρες για να το κάνω. Γιατί πρέπει ΟΛΟΙ να θέλουν το ίδιο πράγμα; Ένας άνθρωπος που ακούει μουσική μόνο ένα σάββατο βράδυ και στο αμάξι μισή ώρα την ημέρα μπορεί να μην έχει ούτε την όρεξη ούτε το χρόνο να ψάχνεται για να καταλάβει τι παίζει μέσα σ'ένα κομάτι. Τι πρέπει δηλαδή, αυτός να μην ακούσει μουσική; Ακούει κι αυτός κάτι πιο απλό σε δομή που μπορεί να το καταλάβει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ολόκληρη σπουδή. Πού είναι το περίεργο λοιπόν στο ότι σήμερα που ελάχιστος κόσμος κάθεται να ασχολείται τόσο πολύ με μουσική, αυτά είναι τα κομάτια που παίζονται ΚΥΡΙΩΣ;
- Μηνύματα
- 47,831
- Πόντοι
- 2,368
Eλα που πουλανε ομως! (ΠΟΛΥ περισσοτερο απο τα σκυλια του Fame Story!)
Μαλιστα αυτοι οι 2 μαζι με τον Αγγελακα ηταν μεσα στις μεγαλυτερες δισκογραφικες επιτυχιες της χρονιας που περασε... :wink:
(μη πολυπιστευεις τα νουμερα πωλησεων που δινουν οι "εμπορικοι" καλλιτεχνες)
