Το καλούμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι έχει τις ρίζες του στις δεκαετίες του 60, 70. Ήταν μια περίοδος στην οποία η πολιτική κατάσταση στην ελλάδα ήταν αρκετά μαύρη. Χούντα, στρατοδικεία, ΚΥΠ, λογοκρισίες, απαγορευμένη μουσική κ.λ.π. Συνθέτες- τραγουδοποιοί εκείνης της περιόδου ήταν ο Θοδοράκης, ο Λοΐζος, ο χατζιδάκης, ο Μαρκόπουλος και άλλοι. Η μουσική τους περιείχε πολλά πιο "μελετημένα" στοιχεία όπως πιο πλούσιες και περίτεχνες δομές, ασυνήθιστους ρυθμούς (βλ. Μαρκόπουλος) και γενικά είχαν πίσω τους πολύ δουλειά όχι μόνο στη μορφή αλλά και στο περιεχόμενο. Ακόμα σε πολλά από αυτά τα τραγούδια συμμετήχαν πολλοί ερμηνευτές που δεν νιαούριζαν απλά (Ξυλούρης, Νταλάρας κ.λ.π.). Αντλούσε πολύ από την Λαϊκή μουσική (Τσιτσάνης, ρεμπέτικο, παραδοσιακή-δημοτική μουσική) και όχι από την "εμπορική" μουσική της εποχής, π.χ. αρχοντορεμπέτικο και γενικώς μουσική που ενέκρινε και στήριζε το πολιτικό καθεστώς. Ένα άλλο στοιχείο που ρίζωσε στο έντεχνο ήταν στοιχουργικά η μελλοποίηση πολλών μεγάλων ποιητών. Ποιήματα του Ρίτσου, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Καββαδία, του Γκάτσου έγιναν τραγούδια που τα (όχι σιγο-)Βροντοτραγουδούσε ο ελληνικός λαός. Ακόμα οι στίχοι που γράφονταν για πολλά τραγούδια ήταν αρκετά υψηλής ποιητικής αξίας. Τα τραγούδια αυτά κατα συνέπεια ήταν πολλιτικοποιημένα και σε πολλές περιπτώσεις απαγορευμένα αλλά τα τραγουδούσε σχεδόν όλος ο ελληνικός λαός και μέσα στη χώρα μας αλλά και στην ξενιτιά.
Να μην μας διαφεύγει εδώ ότι τα τραγούδια αυτά εκτός από πλούσια και πρωτοπόρα μορφή είχαν και μεγάλο περιεχόμενο και βάθος.
Ο όρος έντεχνο στις μέρες μας αναφέρεται από τα μιντια μόνο στη μορφή η οποία μοιάζει με το τραγούδι που περιέγραψα στην αρχή. Απο πλευράς περιεχομένου στο αποκαλούμενο σήμερα έντεχνο έχουμε διάφορα κυρίως ευτελή πράγματα και λίγο πάνε παραπέρα. Γενικώς ο όρος χρησιμοποιήθηκε τότε για να δείξει μια κατηγορία δημιουργών με κάποια χαρακτηριστικά και σήμερα για να προσελκύσει κάποια κατηγορία ακροατών και να δώσει κύρος σε κάποιους "δημιουργούς" (βλ. Χατζιγιάννης).
Παρεπιπτόντως ενδεικτική του κλίματος του "έντεχνου" είναι η ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Τραγούδια της Φωτιάς". Αναφέρεται στην περίοδο που έπεσε η Χούντα το '74 και περιέχει αποσπάσματα από τις συναυλίες που έγιναν στο στάδιο Καραϊσκάνη και στο Παναθηναϊκό στάδιο το Νοέμβρη του '74 όταν έπεσε η χούντα.
Να μην μας διαφεύγει εδώ ότι τα τραγούδια αυτά εκτός από πλούσια και πρωτοπόρα μορφή είχαν και μεγάλο περιεχόμενο και βάθος.
Ο όρος έντεχνο στις μέρες μας αναφέρεται από τα μιντια μόνο στη μορφή η οποία μοιάζει με το τραγούδι που περιέγραψα στην αρχή. Απο πλευράς περιεχομένου στο αποκαλούμενο σήμερα έντεχνο έχουμε διάφορα κυρίως ευτελή πράγματα και λίγο πάνε παραπέρα. Γενικώς ο όρος χρησιμοποιήθηκε τότε για να δείξει μια κατηγορία δημιουργών με κάποια χαρακτηριστικά και σήμερα για να προσελκύσει κάποια κατηγορία ακροατών και να δώσει κύρος σε κάποιους "δημιουργούς" (βλ. Χατζιγιάννης).
Παρεπιπτόντως ενδεικτική του κλίματος του "έντεχνου" είναι η ταινία του Νίκου Κούνδουρου "Τραγούδια της Φωτιάς". Αναφέρεται στην περίοδο που έπεσε η Χούντα το '74 και περιέχει αποσπάσματα από τις συναυλίες που έγιναν στο στάδιο Καραϊσκάνη και στο Παναθηναϊκό στάδιο το Νοέμβρη του '74 όταν έπεσε η χούντα.
:?: Kαι γιατί στο πρώτο video clip τους συμμετέχει ο πρόεδρος των δισκογραφικών στην Ελλάδα?Γιατί έχουν φάει τόσο σπρώξιμο ( ακούγονται και στον μελωδία) και τι το διαφορετικό έχει το σπρώξιμό τους από αυτό του Εμιρλή?(τον έχω άχτι αυτόν) 
