- Μηνύματα
- 529
- Πόντοι
- 18
Χαιρετώ τους φίλους του noiz once more.
Ήθελα λίγο να συζητήσω έναν προβληματισμό που έχω σχετικά με την οπτική πολλών παικτών κιθάρας πάνω στο ίδιο τους το όργανο.
Αποφάσισα να ανοίξω αυτό το thread, λογώ των αρκετών entry videos για το French Guitar Competition που είδα τελευταία (κάποια από αυτά και προσωπικών μου γνωστών).
Είμαι κι εγώ κιθαρίστας κατά βάση.
Έχω διαβάσει στη ζωή μου και έχω κάνει και μαθήματα.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι Master, μάλλον ούτε καν αξιόλογος παίχτης.
Κοιτώντας τα παλληκάρια να παίζουν σε αυτά τα entry videos, αναγνωρίζω το πόσο έχουν μελετήσει.
Η άνεση τους πάνω στο όργανο φαίνεται, όπως και να το κάνεις.
Ξέρουν να παίζουν σίγουρα καλύτερα από εμένα, επομένως ίσως να μην έπρεπε να μιλάω καν.
Δεν θέλω ωστόσο να σταθώ στο παίξιμο τους όσον αφορά την τεχνική, αλλά στην όλη οπτική αυτού του τρόπου παιξίματος.
Προς Θεού, δεν λέω ότι τα συγκεκριμένα παλλικάρια παίζουν μόνο αυτό!
Είναι σχεδόν σίγουρο οι περισσότεροι από αυτούς παίζουν άλλα πράγματα σπίτι τους.
Ξέρω πολλούς όμως που έχουν γαλουχηθεί με την φάση του "shredding".
Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να βελτιώσουν την ταχύτητα τους για να παίζουν shredίλες πιο γρήγορα και πιο στυλάτα.
Και αναρωτιέμαι...
Είναι όντως κάτι σωστό αυτό? ???
Προφανώς και το να είσαι μονόπλευρος σε οτιδήποτε στη ζωή, δεν είναι σωστό.
Αλλά νιώθω ότι άλλα στυλ παιξίματος, όσον αφορά το ροκ και τα παρακλάδια του (δεν μιλάω για Jazz, Funk όπου υπάρχουν συνειδητοποιημένοι παικταράδες), δεν γνωρίζουν άνθιση ιδιαίτερα εδώ και είναι κρίμα.
Όσοι κιθαρίστες ροκ,μέταλ και τα συναφή γνωρίζω, παίζουν λίγο ρυθμική φάση μέταλ και μετά η φάση είναι σόλο και σόλο και άγιος ο Θεός.
Πριν 1-2 χρονάκια, για παράδειγμα, κατέβηκα σε ένα φίλο στην Κρήτη και γνώρισα έναν φίλο του, ο οποίος έχει στείλε συμμετοχή στο french guitar φέτος.
Ο τυπάς ξέρει πολύ καλή κιθάρα, αλλά μόνο για να κάνει shreds και σόλο.
Οι ρυθμικές γραμμές σταθερά Αιολικός τρόπος power chords σε στυλατοhardrock οπτική (όπως το backing track του French Guitar), κατ' εμέ χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον.
Θα πει κάποιος "SlapGas, το ότι παίζει αυτό το στυλ για το French Guitar δεν πάει να πει ότι το παίζει και σπίτι του".
Έτσι νόμιζα κι εγώ.
Αλλά και τα κομμάτια που γράφει είναι ακριβώς αυτό!
Κρίμας δεν είναι? ???
Καθίσαμε να παίξουμε, έπαιξε το παλλικάρι κάτι τρελλά εκεί.
Δεν μπορώ να τα παίξω εγώ, αλλά δεν μου έκαναν και εντύπωση κιόλας.
Μετά με ρώτησε "Εσύ τι φάση παίζεις?".
Και του έπαιξα αυτό:
Πέρα από 1-2 σημεία, δεν είναι κάτι τρελλό.
Μόνο το Syncopation του είναι λίγο δύσκολο και θέλει συνήθεια.
Και μου λέει το παλλικάρι "δεν παίζονται αυτά".
Ε, κρίμα δεν είναι?
Είχα μια συζήτηση με ένα άλλο παιδί, τρελλό κιθαρίστα, και του έλεγα για τη φάση του math metal με τα παράξενα chords και το πολυμετρικό παίξιμο.
- Soloz έχει?
- Κατά βάση όχι μαν.
- Ε, δεν λέει.
- ...
Πιστεύω, εν κατα κλείδη, ότι πολλοί κιθαριστές έχουν αυτή τη λάθος οπτική.
Το originality και η ουσία πάνε λίγο χαμένα.
Ωραία τα solo δεν λέω, αλλά δεν θα ήταν καλύτερο αν είχαμε λίγο πιο ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες?
Disclaimer: Προφανώς και ο κάθε παίχτης θα παίζει ο,τι θέλει και ο,τι τον ευχαριστεί.
Απλά, η κλειστομυαλιά νομίζω μας τρώει.
Αν κάποιος έχει δει όλα τα είδη/στυλ και τον εκφράζει αυτό που έχει επιλέξει, τότε είμαι 100% μαζί του, ο,τι στυλ και αν είναι.
Αλλά, οι περισσότεροι ούτε καν έχουν ασχοληθεί να δούνε τι υπάρχει παραέξω...
Ήθελα λίγο να συζητήσω έναν προβληματισμό που έχω σχετικά με την οπτική πολλών παικτών κιθάρας πάνω στο ίδιο τους το όργανο.
Αποφάσισα να ανοίξω αυτό το thread, λογώ των αρκετών entry videos για το French Guitar Competition που είδα τελευταία (κάποια από αυτά και προσωπικών μου γνωστών).
Είμαι κι εγώ κιθαρίστας κατά βάση.
Έχω διαβάσει στη ζωή μου και έχω κάνει και μαθήματα.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι Master, μάλλον ούτε καν αξιόλογος παίχτης.
Κοιτώντας τα παλληκάρια να παίζουν σε αυτά τα entry videos, αναγνωρίζω το πόσο έχουν μελετήσει.
Η άνεση τους πάνω στο όργανο φαίνεται, όπως και να το κάνεις.
Ξέρουν να παίζουν σίγουρα καλύτερα από εμένα, επομένως ίσως να μην έπρεπε να μιλάω καν.
Δεν θέλω ωστόσο να σταθώ στο παίξιμο τους όσον αφορά την τεχνική, αλλά στην όλη οπτική αυτού του τρόπου παιξίματος.
Προς Θεού, δεν λέω ότι τα συγκεκριμένα παλλικάρια παίζουν μόνο αυτό!
Είναι σχεδόν σίγουρο οι περισσότεροι από αυτούς παίζουν άλλα πράγματα σπίτι τους.
Ξέρω πολλούς όμως που έχουν γαλουχηθεί με την φάση του "shredding".
Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να βελτιώσουν την ταχύτητα τους για να παίζουν shredίλες πιο γρήγορα και πιο στυλάτα.
Και αναρωτιέμαι...
Είναι όντως κάτι σωστό αυτό? ???
Προφανώς και το να είσαι μονόπλευρος σε οτιδήποτε στη ζωή, δεν είναι σωστό.
Αλλά νιώθω ότι άλλα στυλ παιξίματος, όσον αφορά το ροκ και τα παρακλάδια του (δεν μιλάω για Jazz, Funk όπου υπάρχουν συνειδητοποιημένοι παικταράδες), δεν γνωρίζουν άνθιση ιδιαίτερα εδώ και είναι κρίμα.
Όσοι κιθαρίστες ροκ,μέταλ και τα συναφή γνωρίζω, παίζουν λίγο ρυθμική φάση μέταλ και μετά η φάση είναι σόλο και σόλο και άγιος ο Θεός.
Πριν 1-2 χρονάκια, για παράδειγμα, κατέβηκα σε ένα φίλο στην Κρήτη και γνώρισα έναν φίλο του, ο οποίος έχει στείλε συμμετοχή στο french guitar φέτος.
Ο τυπάς ξέρει πολύ καλή κιθάρα, αλλά μόνο για να κάνει shreds και σόλο.
Οι ρυθμικές γραμμές σταθερά Αιολικός τρόπος power chords σε στυλατοhardrock οπτική (όπως το backing track του French Guitar), κατ' εμέ χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον.
Θα πει κάποιος "SlapGas, το ότι παίζει αυτό το στυλ για το French Guitar δεν πάει να πει ότι το παίζει και σπίτι του".
Έτσι νόμιζα κι εγώ.
Αλλά και τα κομμάτια που γράφει είναι ακριβώς αυτό!
Κρίμας δεν είναι? ???
Καθίσαμε να παίξουμε, έπαιξε το παλλικάρι κάτι τρελλά εκεί.
Δεν μπορώ να τα παίξω εγώ, αλλά δεν μου έκαναν και εντύπωση κιόλας.
Μετά με ρώτησε "Εσύ τι φάση παίζεις?".
Και του έπαιξα αυτό:
Πέρα από 1-2 σημεία, δεν είναι κάτι τρελλό.
Μόνο το Syncopation του είναι λίγο δύσκολο και θέλει συνήθεια.
Και μου λέει το παλλικάρι "δεν παίζονται αυτά".
Ε, κρίμα δεν είναι?
Είχα μια συζήτηση με ένα άλλο παιδί, τρελλό κιθαρίστα, και του έλεγα για τη φάση του math metal με τα παράξενα chords και το πολυμετρικό παίξιμο.
- Soloz έχει?
- Κατά βάση όχι μαν.
- Ε, δεν λέει.
- ...
Πιστεύω, εν κατα κλείδη, ότι πολλοί κιθαριστές έχουν αυτή τη λάθος οπτική.
Το originality και η ουσία πάνε λίγο χαμένα.
Ωραία τα solo δεν λέω, αλλά δεν θα ήταν καλύτερο αν είχαμε λίγο πιο ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες?
Disclaimer: Προφανώς και ο κάθε παίχτης θα παίζει ο,τι θέλει και ο,τι τον ευχαριστεί.
Απλά, η κλειστομυαλιά νομίζω μας τρώει.
Αν κάποιος έχει δει όλα τα είδη/στυλ και τον εκφράζει αυτό που έχει επιλέξει, τότε είμαι 100% μαζί του, ο,τι στυλ και αν είναι.
Αλλά, οι περισσότεροι ούτε καν έχουν ασχοληθεί να δούνε τι υπάρχει παραέξω...
