Αν ακούγαμε μουσική με καθαρά μουσικά κριτήρια θα ακούγαμε όλοι μόνο Μότσαρτ. Η μουσική όμως και ειδικά η μουσική του σήμερα, του κάθε σήμερα και ακόμα ειδικότερα η μουσική του σήμερα που απευθύνεται σε νέους, κουβαλάει ένα πακέτο εμπειρίας, που με το γνωστό κλισέ αποκαλείται "τρόπος ζωής". Θα έλεγα ότι μουσικές σαν το ροκ του 70 ή το πανκ του 80 λειτουργούσαν σαν όχημα μιας παγκοσμιοποιημένης σκέψης, μέσα φυσικά από τους σχεδιασμούς της βιομηχανίας αλλά και της πολιτικής προπαγάνδας. Όταν λοιπόν εμπλέκονται αυτοί οι φορείς, με όλα τα μέσα που τους αναλογούν, φτιάχνονται και τα μεγάλα έργα, η παντοδύναμη παπική εκκλησία του 16ου αιώνα έφτιαξε την capella sistina, αν η πτώση του χριστιανισμού συνεχιστεί σε λίγο ούτε ζωγραφιές με σπιτάκια και ανθρωπάκια με τεράστιες μούτζες για χέρια δε θα μπορεί να φτιάξει.
Αν λοιπόν σήμερα το εργαλείο προώθησης της παγκοσμιοποιημένης σκέψης είναι αν όχι αποκλειστικά αλλά σε τεράστιο ποσοστό το internet, με όλα τα συμπαρομαρτούντα όπως games, social media, youtubers κλπ, τότε είναι λογικό τα κεφάλαια και η προσπάθεια για τη μουσική αν μη τι άλλο να είναι λιγότερα. Άλλωστε η πωλήσεις ολοκληρωμένων δίσκων είναι ουσιαστικά στο 10%, ο απόλυτος αριθμός πωλήσεων είναι κάτω από το μισό σε σχέση με τις αρχές των 00s, και από αυτές τις πωλήσεις το 75% είναι streaming συνδρομές. Άρα το ζητούμενο είναι το hit, το τραγούδι που θα ξεχωρίσει ανάμεσα στα (κυριολεκτικά ) 50 εκατομμύρια άλλα διαθέσιμα της πλατφόρμας, που όλα μας κουνάνε το χέρι να τα προτιμήσουμε. Με αυτήν την έννοια τα ολοκληρωμένα άλμπουμ στο στυλ των φλόυντ και ζέπελιν, είναι θέμα χρόνου να γίνουν μουσειακά εκθέματα στο στυλ του Μιχαήλ Άγγελου.
Ως μουσειακά εκθέματα λοιπόν, καλό είναι να τα επισκέπτονται και τα πιτσιρίκια. Και αν τα εν λόγω πιτσιρίκια έχουν φάει πετριά με τη μουσική, και δεν τα έχει απορροφήσει εντελώς το facebook και το fortnite, αυτό είναι ευχάριστο, πολύ ευχάριστο, και ας ακούν και το πιο πεταμένο πράγμα. Με Slayer μεγαλώσαμε, πιο πεταμένο δεν υπάρχει ? θα τη βρουν αργότερα την είσοδο στο μουσείο.
