Μια παρατήρηση και μια ερώτηση.
Η παρατήρηση είναι σε σχέση με το σχόλιο του Νικόδημου σχετικά με τη φασματική απόκριση των μικροφώνων που μιμούνται την απόκρισης της ακοήςμας.
Πολύ συχά αναφερόμαστε σε ένα σύστημα μέτρησης ή ένα αισθητήρα (εν προκειμένω το μικρόφωνο) και θεωρούμε ότι οδηγεί σε "φυσικότερο"αποτέλεσμα όταν μιμείται την απόκριση του αντίστοιχου δικού μας αισθητηρίου (είτε μιλάμε για το σύστημα της όρασης είτε της ακοής). Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές, καθώς θεωρητικά η απόλυτα φυσική καταγραφή-αναπαραγωγή θα απαιτούσε την απολύτως "οριζόντια" (flat στα Κρητικά) καμπύλη απόκρισης τόσο του συστήματος εγγραφής όσο και αυτού της αναπαραγωγής. Το σχετικό roll off στις ψηλές και τις χαμηλές θα το κάνει έτσι κι αλλιώς το δικό μας αισθητήριο (κατά την ακρόαση). Τι είναι όμως αυτό που καθιστά χρησιμη μια τέτοια απόκριση? Μήπως το γεγονός ότι "συλλαμβάνει" το μεγαλύτερο μέρος της απαιτούμενης πληροφορίας χωρίς "ενέργεια" στις φασματικές περιοχές που έτσι κι αλλιώς δεν ακούγονται πολύ και απλώς "μπερδεύουν" το mix?
Η ερώτηση είναι: Αφού κάλλιστα στην επεξερασία μπορούμε να επέμβουμε στο φασματικό περιεχόμενο του track (και να κάνουμε και αυτό το roll off) και τελικά "περιορίζουμε" τις κιθάρες φασματικά (ο κανόνας μάλιστα λέει "διαφορετικά" την κάθε κιθάρα για να "ξεχωρίζουν") γιατί έχει τόση σημασία το πρωτογενές σήμα? Είναι προφανές ότι τα μικρόφωνα είναι διαφορετικά όπως και διαφορετικές είναι οι κιθάρες. Αλλά τελικά, φτάνεις να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τις κιθάρες (και τους ενισχυτές) μετά την επεξεργασία που γίνεται πολλές φορές. Οταν το αντιληφθούμε αυτό πολλές φορές απομυθοποιούνται ορισμένα πράγματα σε σχέση με την "ποιότητα" της κιθάρας και το τελικό προϊόν (το mix). Για τα μικρόφωνα... υπάρχει κάποιος λόγος που δεν ισχύει το ίδιο?
Η παρατήρηση είναι σε σχέση με το σχόλιο του Νικόδημου σχετικά με τη φασματική απόκριση των μικροφώνων που μιμούνται την απόκρισης της ακοήςμας.
Πολύ συχά αναφερόμαστε σε ένα σύστημα μέτρησης ή ένα αισθητήρα (εν προκειμένω το μικρόφωνο) και θεωρούμε ότι οδηγεί σε "φυσικότερο"αποτέλεσμα όταν μιμείται την απόκριση του αντίστοιχου δικού μας αισθητηρίου (είτε μιλάμε για το σύστημα της όρασης είτε της ακοής). Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές, καθώς θεωρητικά η απόλυτα φυσική καταγραφή-αναπαραγωγή θα απαιτούσε την απολύτως "οριζόντια" (flat στα Κρητικά) καμπύλη απόκρισης τόσο του συστήματος εγγραφής όσο και αυτού της αναπαραγωγής. Το σχετικό roll off στις ψηλές και τις χαμηλές θα το κάνει έτσι κι αλλιώς το δικό μας αισθητήριο (κατά την ακρόαση). Τι είναι όμως αυτό που καθιστά χρησιμη μια τέτοια απόκριση? Μήπως το γεγονός ότι "συλλαμβάνει" το μεγαλύτερο μέρος της απαιτούμενης πληροφορίας χωρίς "ενέργεια" στις φασματικές περιοχές που έτσι κι αλλιώς δεν ακούγονται πολύ και απλώς "μπερδεύουν" το mix?
Η ερώτηση είναι: Αφού κάλλιστα στην επεξερασία μπορούμε να επέμβουμε στο φασματικό περιεχόμενο του track (και να κάνουμε και αυτό το roll off) και τελικά "περιορίζουμε" τις κιθάρες φασματικά (ο κανόνας μάλιστα λέει "διαφορετικά" την κάθε κιθάρα για να "ξεχωρίζουν") γιατί έχει τόση σημασία το πρωτογενές σήμα? Είναι προφανές ότι τα μικρόφωνα είναι διαφορετικά όπως και διαφορετικές είναι οι κιθάρες. Αλλά τελικά, φτάνεις να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τις κιθάρες (και τους ενισχυτές) μετά την επεξεργασία που γίνεται πολλές φορές. Οταν το αντιληφθούμε αυτό πολλές φορές απομυθοποιούνται ορισμένα πράγματα σε σχέση με την "ποιότητα" της κιθάρας και το τελικό προϊόν (το mix). Για τα μικρόφωνα... υπάρχει κάποιος λόγος που δεν ισχύει το ίδιο?