Χαρίλαε αυτό που έγραψα εγώ (ή καλύτερα αυτό που εννοούσα ;D) είναι πως η συχνοτική απόκριση της συγκεκριμένης ομάδας μικροφώνων σε close micing ταιριάζει με αυτό που ακούμε εμείς από την θέση μας στον χώρο σε σχεση με την πηγή (ηχείο).
Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο η απόκριση τους αφαιρεί την ενέργεια που ναι μεν υπάρχει στα 2 εκ. από το μεγάφωνο αλλά ουσιαστικά δεν φθάνει στα αυτιά μας είτε λόγω απόστασης, είτε λόγω διάχυσης , είτε και λόγω της δικής μας εντελώς off axis θέσης σε σχέση με το μεγάφωνο (ή μάλλον εξαιτίας του συνδυασμού αυτών). Γι'αυτό και αυτό που ακούμε από το μικρόφωνο μοιάζει αρκετά με αυτό που ακούγαμε σε μια φυσιολογική θέση δίπλα ή μπροστά στον ενισχυτή. Από την άλλη θα έχει σίγουρα μεγάλες διαφορές με αυτό που θα ακούγαμε αν "κολούσαμε" το αυτί μας στο μεγάφωνο, στην θέση δηλαδή που τοποθετούμετο μικρόφωνο. Αντίστοιχα και όπως προέβλεψες και εσύ αν βάζαμε ένα δυναμικό ή ένα ribbon μικρόφωνο στην θέση που βρισκόμασταν εμείς στον χώρο, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι τελείως διαφορετικό με αυτό που ακούγαμε εμείς καθώς τότε θα είναι σαν όντως να έχουμε 2 διαδοχικά roll off στις ίδιες περίπου περιοχές (το μικρόφωνο και τα αυτιά μας
). Το μυστικό της επιτυχίας στην όλη εξίσωση είναι πως πολύ απλά όταν φτιάχνουμε τον αγαπημένο μας ήχο στον αγαπημένο μας ενισχυτή δεν έχουμε το αυτί μας κολλημένο στο μεγάφωνο αλλά ισχύουν αυτά που ανέφερα παραπάνω στο πως προσλαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστε το ηχητικό σήμα. Και αυτόν τον αγαπημένο μας ήχο προσπαθούμε να αναπαράγουμε με ακρίβεια και όχι μια θολή και "κουνημένη", στο περίπου εικόνα του τι συμβαίνει
Αυτό λοιπόν εννοούσα όταν μιλούσα περί ταύτισης της απόκρισης των μικροφώνων με το αυτί μας
Θα μου πεις γιατί να μην χρησιμοποιούμε τότε κάποιο φλατ μικρόφωνο στην δική μας θέση ακρόασης?
Υπάρχουν πολλοί λόγοι.....πρώτος ότι σε αντίθεση με τον πολύπλοκο ψυχοακουστικό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε εμείς ένα ηχητικό ερέθισμα, η συμπεριφορά ενός μικροφώνου είναι αρκετά πιο απλοική και εξαρτάται από την διεύθηνση της ηχητικής πηγής σε σχέση με το πολικό του διάγραμμα αλλά και την απόσταση. Ετσι τα 2 βασικά πράγματα που μας ενδιαφέρουν σε σχεση με το αποτέλεσμα δηλαδή η συχνοτική απόκριση αλλά και η ευαισθησία μεταβάλονται ριζικά σε ένα τέτοιο σενάριο κάνωντας την χρήση ενός και μόνο distant mic προβληματική και απρόβλεπτη ως προς το αποτέλεσμα (ή καλύτερα εξαιρετικά ευμετάβλητη). Δεύτερος λόγος είναι πως ακόμη και ένα και μοναδικό distant mic μπορεί να έχει τρομερά προβλήματα διαφορών φάσης (λόγω των ανακλάσων του χώρου) και εκεί δεν μπορούμε να επέμβουμε καθόλου πλέον. Τρίτο και εξ'ίσου βασικό οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να πλησιάσουμε με μικρόφωνα την στερεοφωνική εικόνα που μας δίνουν τα αυτιά μας είναι σαφέστατα πιο πολύπλοκοι από την απλή τοποθέτηση ενός ζεύγους μικροφώνων στην θέση μας. Για την ακρίβεια πολλές φορές χρησιμοποιούμε αυτήν την λογική αλλά όχι μόνη της.
Και ένας βασικός λόγος για την χρησιμοποίηση συνδυασμών είναι και η δυνατότητα "πρόβλεψης" και αντιμετώπισης κάποιων διαφορετικών καταστάσεων και αναγκών που μπορεί να προκύψουν με την εξέλιξη της παραγωγής. Να έχουμε δηλαδή την δυαντότητα τόσο του συνδυασμού όσο και των μεμονωμένων επιλογών....και για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχει προηγηθεί η σωστή (απ'όλες τις πλευρές - αισθητικά και τεχνικά) επιλογή και τοποθέτηση των μικροφώνων και κατα συνέπεια η σωστή - επιθυμητή (απ'όλες τις πλευρές - αισθητικά και τεχνικά) ηχητική καταγραφή του συμβάντος.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός πως σε ένα commercial περιβάλλον υπάρχει μια λογική ακολουθία πράξεων και πρακτικών και μια αρκετά πιεστική χρονική ακολουθία γεγονότων καθιστούν πολύ πιο πρακτική και χρηστική την επιλογή ενός συνδυασμού δοκιμασμένων λύσεων και πειραματισμού σε σχεση με την τοποθέτηση των μικροφώνων και του τι περιμένουμε ως ηχητικό αποτέλεσμα από αυτήν. Το ζητούμενο είναι πάντα αυτό που κάνουμε να οδηγήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο επόμενο σκαλοπάτι και ως διαδικασία αλλά και ως αποτέλεσμα. Είναι λοιπόν πολύ λογικό να θέλουμε την στιγμή που γράφουμε να ακούμε ουσιαστικά κάτι πολύ κοντά στο υποθετικό αποτέλεσμα γιατί αυτό βοηθάει πρώτα απ'όλα και στην εξέλιξη της διαδικασίας - είναι δηλαδή βασικότατος παράγωντας για να μπορούμε να κρίνουμε το αποτέλεσμα του κάθε σταδίου της ηχογράφησης ως καλό ή κακό, ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο ώστε να επιλέγουμε και τα επόμενα βήματα μας. Δυστυχώς δεν ισχύει το "γράφω και μετά διορθώνω" ή όπως το λέμε στο χωριό μου "we'll fix it in the mix" ;D ;D ;D.....και δεν ισχύει ακόμη πιο πολύ στην ειδική περίπτωση της συχνοτικής απόκρισης του ηχογραφημένου υλικού. Δεν μπορείς να προσθέσεις κάτι που δεν υπάρχει και ούτε να αφαιρέσεις σε δραστικό βαθμό χωρίς συνέπειες κάτι που έχει ήδη γραφτεί.
Πιθανότατα τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά ως προσέγγιση σε ένα πιο "σπιτικό" περιβάλλον, δηλάδή εκεί όντως να μπορεί κάποιος να πειραματιστεί, να "διορθώσει" ή και απλά να συμβιβαστεί με την κατάσταση του. Επίσης είναι πολύ πιθανό η διαφορά ανάμεσα στην "εκ των υστέρων διόρθωση των πραγμάτων" και στην εξ αρχής σωστή προσέγγιση (την πιουρίστικη που λέει και ο μπλάντυ
) να είναι από πολύ μικρή έως ασήμαντη για τους περισσότερους.
Επαναλαμβάνω λοιπόν για άλλη μια φορά πως οι διαφορές στην τελική ποιότητα του αποτελέσματος καλώς ή κακώς δεν είναι αναλογες και αντίστοιχες ούτε με την προσπάθεια, ούτε με το κόστος ούτε βέβαια με την απήχηση της στον τελικό αποδέκτη - ακροατή. Αυτή όμως ή έστω και μικρή έως ανύπαρκτη διαφορά είναι που καθορίζει τον High end χαρακτήρα κάποιων παραγωγών (ακόμη και όταν αυτές είναι LowFi αισθητικής
) και αυτή που καθορίζει και την ολοκλήρωση και επιτυχία ενός μουσικού εγχειρήματος.
Ελπίζω να απάντησα και να μην ξέφυγα πάλι.....
)
) και έστησα πάλι στο 900άρι αλλά τελικά κατέληξα να γράψω κάτι που μου θυμίζει θέμα από ελληνική 60'ς ταινία αλλά γυρισμένη κάπου στο Μεξικό (LaikoDesert) ;D :
