O
OurDarkness
Guest
Πολύ περισσότερο στην ηλεκτρονική μουσική από κάθε άλλο ειδος ή παρακλάδι μουσικής, η έννοια experimentation είναι conceptual apriori. Η έκβαση ενός πειράματος μπορεί είτε να φιλτραριστεί από αισθητικά κριτηρία είτε όχι.
Τις περισσότερες φορές, σε αυτό που τα περισσότερα πανεπιστημιακά βιβλία ορίζουν ως πειραματική ηλεκτρονική μουσική δεν υπάρχει η αισθητική παρέμβαση του ανθρώπου που διεξάγει το πείραμα. Στο πείραμα που έκανε ο Alvin Lucier π.χ. όσον αφορά στα a-waves του εγκεφάλου δεν υπάρχει αισθητικό monitoring του ιδίου για το αν και κατά πόσο το αποτέλεσμα είναι αισθητικά αρεστό είτε από τον ίδιο είτε από κάποιο κοινό.
Το οποίο, συνειρμικά μου θυμίζει την ρήση του John Cage όσον αφορά στην αποδοχή όλων των ήχων, μηδενός εξαιρουμένου, απλά και μόνο επειδή είναι ήχοι.
Σε πολλά μετέπειτα κράματα *πειραματικής* ηλεκτρονικής μουσικής, υπεισέρχεται το αισθητικό κριτήριο και σιγά - σιγά το αποτέλεσμα μεταφέρεται από την έννοια επιστήμη στην έννοια τέχνη. Ίσως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν *στοιχεία* πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Λαμβάνοντας υπόψη τον χαοτικό χαρακτήρα που μπορεί πάρα πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα να εμφανιστεί σε ένα modular synthesizer π.χ. με δεκάδες δια-συσχετισμένες ηχητικές παραμέτρους, νομίζω πως δεν θα ήταν άδικο να πούμε πως αναγκαστικά υπάρχει και ο προσωπικός, υποκειμενικός παράγοντας.
Όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα συμφωνώ με την ρήση της Wendy Carlos:
What is full of redundancy of formula is predictably boring. What is free of all structure or discipline is randomly boring. In between lies art.
Τις περισσότερες φορές, σε αυτό που τα περισσότερα πανεπιστημιακά βιβλία ορίζουν ως πειραματική ηλεκτρονική μουσική δεν υπάρχει η αισθητική παρέμβαση του ανθρώπου που διεξάγει το πείραμα. Στο πείραμα που έκανε ο Alvin Lucier π.χ. όσον αφορά στα a-waves του εγκεφάλου δεν υπάρχει αισθητικό monitoring του ιδίου για το αν και κατά πόσο το αποτέλεσμα είναι αισθητικά αρεστό είτε από τον ίδιο είτε από κάποιο κοινό.
Το οποίο, συνειρμικά μου θυμίζει την ρήση του John Cage όσον αφορά στην αποδοχή όλων των ήχων, μηδενός εξαιρουμένου, απλά και μόνο επειδή είναι ήχοι.
Σε πολλά μετέπειτα κράματα *πειραματικής* ηλεκτρονικής μουσικής, υπεισέρχεται το αισθητικό κριτήριο και σιγά - σιγά το αποτέλεσμα μεταφέρεται από την έννοια επιστήμη στην έννοια τέχνη. Ίσως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν *στοιχεία* πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Λαμβάνοντας υπόψη τον χαοτικό χαρακτήρα που μπορεί πάρα πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα να εμφανιστεί σε ένα modular synthesizer π.χ. με δεκάδες δια-συσχετισμένες ηχητικές παραμέτρους, νομίζω πως δεν θα ήταν άδικο να πούμε πως αναγκαστικά υπάρχει και ο προσωπικός, υποκειμενικός παράγοντας.
Όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα συμφωνώ με την ρήση της Wendy Carlos:
What is full of redundancy of formula is predictably boring. What is free of all structure or discipline is randomly boring. In between lies art.