Ξεφεύγοντας από το αρχικό ερώτημα, μια και θεωρώ ολίγον τι άτοπο να συνδέουμε τον Hendrix με την σπουδαιότητα των ωδείων στην μουσική εκπαίδευση και την μετέπειτα καλλιτεχνική επιτυχία, θα ήθελα να παραθέσω μια προσωπική άποψη:
Το ωδείο, μολονότι με τυράννησε αρκετά από άποψη μελέτης και πειθαρχίας, μου παρείχε πολύ σημαντικά εφόδια για την μετέπειτα μουσική πορεία μου, την οποία χρωστώ σε συντριπτικά μεγάλο βαθμό σε αυτό,παρόλες τις ώρες αυτο-ενασχόλησης με τα μουσικά όργανα, jams με φίλους, live με μπάντες και καλλιτέχνες και παρότι μπορεί να βοήθησε και το αυτί μου κλπ. Γνώμη μου είναι ότι ένα καλό ωδείο, διατηρώντας υψηλό το επίπεδο των μαθητών του και των καθηγητών του, μπορεί να συμβάλλει πολύ περισσότερο στην ανάπτυξη και την καλλιέργεια ενός ταλέντου, από το self-study, ασχέτως εαν υπάρχουν παραδείγματα που μπορεί φαινομενικά να δείχνουν ότι δεν είναι απαραίτητο.
Γενικά, εαν κάποιος θεωρεί ότι θα μάθει περισσότερα χαζοπαίζοντας* μόνος την κιθάρα του σε ένα δωμάτιο από το να παρευρίσκεται σε μαθήματα και να μελετά αυτά που 'με το ζόρι' θα του αναθέσουν στο ωδείο, τοτε ναι, μαλλον 'τεμπελιαζει'.
*νομίζω όλοι το καταλαβαίνουμε σαν έννοια, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε κοινοτοπίες τύπου 'ο edge, ο b.j. armstrong, ο <insert pop. guitarist's name here> κ.α. 'χαζοπαίζανε' και γράψαν τραγουδάρες κλπ'