marathon είπε:
Δεν είναι πάντως κακή ιδέα...οι δημιουργοί να δίνουν ένα manual ή οδηγίες χρήσης για τα έργα τους
Πρόκειται για φιλοσοφική συζήτηση από αρχαιοτάτων χρόνων χωρίς να έχει κανείς καταλήξει σε μια γενική αλήθεια -και νομίζω έτσι καρότσι θα πάει το πράγμα στον αιώνα τον άπαντα, οπότε θα πω απλώς μια προσωπική γνώμη.
Νομίζω ότι υπάρχει πολλή και καλή τέχνη που δεν χρειάζεται μάνιουαλ, είναι σχετικά εύληπτη χωρίς να υστερεί ποιοτικά και αρκεί για να χορτάσει και να ψυχαγωγήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων. Π.χ. οι ταινίες του Χίτσκοκ πληρούν τα κριτήρια της υψηλής τέχνης, είναι κλασικές για το είδος, ευρηματικότατες για την εποχή τους και γενικά εύληπτες. Το ίδιο ισχύει για μεγάλο μερός της μουσικής των Beatles, τα βιβλία του Καζαντζάκη κλπ κλπ.
Θα ήμουν πανευτυχής αν οι συμπατριώτες μου είχαν διαβάσει 2-3 βιβλία Καζαντζάκη (ή αντίστοιχα) και ας μην διαβάσουν ποτέ Καστοριάδη. Και αν έβλεπαν Χίτσκοκ ή Κακογιάννη αντί για dancing with the starz (the what??? ;D ) . Και ας μη δουν ποτέ Μπέργκμαν.
Αν τώρα θέλει κανείς να πέσει στην πιο βαθιά κουλτούρα νομίζω ότι θα το ευχαριστηθεί περισσότερο αν το κάνει με τους όρους της, δηλαδή έχοντας μια πιο εγκεφαλική και εκλεπτυσμένη προσέγγιση της τέχνης.
Το να πέσουμε στην κουλτούρα δεν είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη ευτυχία ούτε μας κάνει σώνει και καλά καλύτερους. Αρκετά τα παραδείγματα παραμορφωμένων καθαρμάτων ή αντιπαθέστατων.
Εμένα απλώς μου αρέσει γιατί μου προσθέτει επιλογές. Μου τη σπάει ας πούμε που δεν ακούω πολύ τζαζ, γιατί σκέφτομαι: μήπως κάτι χάνω; Μήπως υπάρχει σε αυτή τη μουσική μια κρυμμένη απόλαυση την οποία αγνοώ;
Αν λοιπόν κατέληγα ότι είναι καλό να δοκιμάσει κανείς να κουράσει λίγο το πνεύμα του με π
χιο π
χοιοτικά πράγματα, θα το έκανα μόνο υπό το πρίσμα της φιλομάθειας και της υγιούς πνευματικής ανησυχίας και περιέργειας, στοιχεία που τα θεωρώ καλά.
Τέλος, μην κοιτάς εδώ που το επίπεδο συζήτησης είναι πολύ υψηλό (για να καταλάβεις σκέφτομαι να παραγγείλω ανάκλιντρο ;D ). Πιστεύω ότι η κουλτούρα απορρίπτεται από πολλούς συμπολίτες μας λόγω απελπιστικής ελληναριάς. Έλα μωρέ ποιος είναι ο τάδε; Τον ξέρει η μάνα του; Και λοιπές αμορφωσιές και "όσα δεν φτάνει η αλεπού".
Αυτά μου θυμίζουν ένα οικογενειακό μας ανέκδοτο με το οποίο θα κλείσω.
Στη γειτονιά του πατρικού μου έχουμε μια οδό Σεφέρη. Πήρε αυτό το όνομα διότι όταν ανοίχτηκε ο δρόμος, ο Σεφέρης μόλις είχε πάρει το Νόμπελ. Ο πατέρας μου, που ανακατευόταν τότε εθελοντικά με το πνευματικό κέντρο του δήμου, έκανε τη σχετική πρόταση. Μετά από λίγες εβδομάδες εμφανίστηκε ένας γείτονας -ζήτημα να είχε βγάλει δημοτικό, μακαρίτης πλέον- ο οποίος διαμαρτυρήθηκε γιατί ονομάστηκε ο δρόμος Σεφέρη. Στηρίχτηκε δε σε ακλόνητη επιχειρηματολογία: ποιος είναι αυτός ο Σεφέρης; Έχει κάνει τίποτε για τη γειτονιά;
Αυτό συνεχίζεται από στίφη Ελλήνων που δεν έχουν όμως το ελαφρυντικό της αγραμματοσύνης. Είναι ο αντίποδας της υπερκουλτούρας, εξίσου ενοχλητικός, μόνο που έχει πολύ πιο πλατιά εκπροσώπηση.