Όρια σαφήνειας στην "εμπορική" τέχνη.

[Superfunk]

Σαφως,για αυτο και δουλευε...αλλα η μουσικη που εκανε ηταν απο τη φυση της εμπορικη..δεν το εκανε....επιτηδες θυσιαζοντας κατι αλλο,απλα ηταν απο τους τυχερους και η εκπληκτικη μουσικη που εγραφε ητανε ταυτοχρονα ΚΑΙ εμπορικη,οπως αλλωστε και πολλοι αλλοι (Beatles,Stones,James Brown,Dylan,U2 etc)

 

[Yameth]

Μετά την ολοκλήρωση των έργων, ο αγαπητός μικρός εξάδελφος έβαζε φωτιά στα σπίρτα και παραστεκόταν - συνήθως ως μόνος μάρτυρας - στην καταστροφή τους.

Λέγεται και performance αυτό στα εικαστικά όπως σίγουρα γνωρίζεις αλλά το "ως μόνος μάρτυρας" τα χαλάει.Στα μουσικά ξερω 2-3 που σβήνουν ότι γράφουν αφού το τελειώσουν. Αυτό δεν ξέρω πως λέγεται. Ισως υπάρχει κλινικός όρος. Αλλά είναι φίλοι μου.

Ωστόσο  η καλή ταινία που ξεφεύγει, γιατί υπάρχουν κι αυτές, καυχιέται ότι μπορεί να αφήσει τον μέσο θεατή σε ένα ανώτερο επίπεδο απ’ ότι τον βρήκε.

Αυτό το θέμα με την εκπαίδευση του κοινού (αν κατάλαβα καλά), είναι ένα... θέμα. : Μάλλον στέκεται δίπλα στο

2.ΟΛΟΙ οι καλλιτεχνες (που εκθετουν το εργο τους φυσικα οχι αυτοι που ζωγραφιζουν σπιτι για την πλακα τους)  θελουν ΕΠΙΤΥΧΙΑ & ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ' date='αλλοιως πολυ απλα δεν θα το εξεθεταν.[b']Οι καλλιτεχνες ειναι (με την καλη εννοια) ΨΩΝΙΑ που ΑΠΟΖΗΤΑΝΕ και ΖΟΥΝΕ για την αναγνωριση [/b](αλλοιως θα καθοντουστασανε σπιτι τους  Grin)

Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Κάποιοι κάνουν το Educating Rita, ενα πράμα. Αν δεν μιλήσεις στην ψυχή της Ρίτας όμως, τις μεγαλύτερες σοφίες να λες (με λάθος τρόπο) τσάμπα θα πανε. Γι αυτό χρειάζεται να ταυτιστεί με το έργο σου ο ακροατής σου Nikolas και όσο πιό κοντα στο κοινό σου βρίσκεσαι τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να το πετύχεις.

 

[audiokostas]

Όλοι οι συνδυασμοί είναι πιθανοί (σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά κριτήρια)

Πολλοί που προσδοκούσαν την εμπορική επιτυχία και την πέτυχαν με κάτι όμορφο.

Άλλοι που την πέτυχαν χωρίς να κάνουν κάτι όμορφο

Άλλοι που το καναν όμορφο (για κάποιους) αλλά δεν συμφωνησαν πολλοί μαζί τους

Άλλοι φτιάχναν πύργους από σπιρτόξυλα για να τους δούν να καίγονται.

Άλλοι γιατί βρήκαν πως γίνεται κι αρέσει και είπαν να τα κονομήσουν

Άλλοι γιατί πληρώνονταν για αυτό και έπρεπε να ζήσουν.

Άλλοι χαράζαν λόγια στο χαρτί γιατί τους καίγαν το μυαλό.

Άλλοι ξορκίζαν Ερινύες ζωγραφίζοντας αριστουργήματα στους τοίχους υπογείων

Άλλοι για ένα φιλί από τη μάνα τους

Άλλοι για μια νύχτα με τη Μούσα τους

Άλλοι για να "ξυπνήσουνε" τον κόσμο

Άλλοι για να θαυμάσουνε τον κόσμο

Άλλοι για να "τιμωρήσουνε" τον κόσμο.

Άλλοι για να αρέσει στον Θεό τους

Άλλοι γιατί θεωρούσαν ότι δεν γινόταν αλλιώς....

Μου λείπουν κανα κατομμύριο λόγοι ακόμα.....

 

[sfaku]

Προσωπικά, μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να κωδικοποιήσω με σαφήνεια ποιό είναι το κίνητρο μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας σε έναν άνθρωπο, όταν εκ προοιμίου οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί από το που έρχονται (η νομίζουν ότι έρχονται), πως ερμηνεύουν το που είναι και που/πως θέλουν να πάνε άρα συνεπαγωγικά διαφορετικοί στους λόγους που επιθυμούν (αν επιθυμούν) την δημιουργία, στον τρόπο που την πραγματοποιούν (αν τελικά την πραγματοποιήσουν) και στον τρόπο που αποκωδικοποιούν το δημιούργημα.

Να προσθέσω εδώ σε αυτή την ωραία τοποθέτηση, ότι αντίστοιχα πολύπλοκο είναι να ορίσουμε τι είναι ακροατής. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Πολυάριθμοι παράγοντες αλληλεπιδρούν προκειμένου να επιλέξουμε ακούσματα, πολιτισμικοί, πνευματικοί, ψυχολογικοί, μιντιακοί. Μερικές φορές τα κλισέ σπάνε: αμόρφωτοι ακούνε jazz και δόκτωρες ακούνε Παναγίδι.

Δεν είναι μόνο η πρόθεση του καλλιτέχνη αλλά και η αποδοχή του έργου του που δυσκολευόμαστε να καθορίσουμε, αφού εξαρτάται από μεμονωμένα άτομα και όχι μάζες.

Βέβαια όσο και αν η φράση "μέσος ακροατής" καταγγέλεται σαν κενή νοήματος, το promotion -αλλά και άλλες κοινές συνθήκες- έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό μια ομογενοποίηση του μέινστριμ (δηλαδή του μη μερακλήδικου) κοινού, τέτοια που αρχίζει να δίνει υπόσταση σε αυτό τον καταρχήν τζούφιο όρο.

Κατά τα άλλα ο μπαξές έχει τα πάντα, και από δημιουργούς και από ακροατές. Και πρέπει να έχει νομίζω. Ο μερακλής ακροατής όμως μπορεί να το ρίξει και στη βαθιά κουλτούρα αλλά μπορεί να εκτιμήσει κάτι απλό αλλά συγκλονιστικό, όπως επίσης μπορεί να αφεθεί ελεύθερος καμιά φορά και με το επιφανειακό (αν και στο βάθος ποτέ δεν το εκτιμά, απλώς κάνει χαβαλέ).

 

[LK]

Λάκη, μιας και είσαι του Γαλλικού "Ινστιτούτου" προς το παρόν, πάρε (αν δεν έχεις πάρει ήδη) το βιβλίο του Τρυφώ για/με τον Χίτσκοκ (και θα δεις κάθε πλάνο και ιστορία) και μετά κατέβα (α' γύρος, κάβα δική μου) και συνεχίζουμε επάνω (β' γύρος, κάβα δική σου) να τα λέμε και μην ξύνεις πληγές που θα κακοφορμίσουν.

Διάλεξες και ultra περίεργο (ναι - μαζί σου- και κορυφαίο) τύπο βρε παιδί μου για παράδειγμα.

Δηλαδή το μονοκάμερό του (με 10 single steady cam shots παρακαλώ) στο Rope πιστεύεις ότι ήταν θέμα αποδοχής ή προσωπικού στοιχήματος;

Τη συνέντευξη Κώστα του Χιτσκοκ στον Τρυφώ (το βιβλιο που λες), είναι το καλλίτερο βιβλίο που έχω  

Φυσικά προσωπικού στοιχήματος...δεν τίθεται θέμα, πάντα του κεφαλιού του έκανε.

 

[sfaku]

Επειδή ίσως στο παραπάνω σχόλιό μου δεν είναι απολύτως σαφές και για να το συνδέσω με το κεντρικό θέμα πιο ξεκάθαρα με την έννοια της σαφήνειας που έθεσε ο φίλτατος ΛΚ.

Κάθε πράξη επικοινωνίας (τέτοια είναι και η τέχνη) είναι αμφίδρομη και περιλαμβάνει δύο σκέλη: πομπό και δέκτη. Παίζω μουσική, ακούς μουσική. Ζωγραφίζω πίνακα, παρατηρείς πίνακα. Φτιάχνω ταινία, βλέπεις ταινία.

Υπάρχει η πρόθεσή μου να περάσω ένα μήνυμα, αλλά υπάρχει και ο αποδέκτης του ο οποίος μπορεί να έχει (ή μπορεί και να μην) τη διάθεση, δυνατότητα κλπ να το προσέξει / κατανοήσει.

Οπότε η σαφήνεια δεν είναι θέμα μόνο του δημιουργού/αποστολέα. Είναι και του αποδέκτη/παραλήπτη και δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους μας αφού κάποιοι έχουμε ίσως παρόμοιες προσλάμβανουσες αλλά όχι τις ίδιες.

Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

 

[samy paraga]

Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

Εγώ αυτό που λες το διαισθάνομαι βιωματικά και το είχα πει στη 1η σελίδα, αλλά δεν το εξέλαβαν σοβαρά υπόψιν καθότι ο παράγκας δε πιάνεται  ;D ;D ;D

Διάβαζα τις προάλλες για ένα πείραμα με κάτι γραμμούλες-βαριέμαι τώρα να ψάχνω- όπου απεδείκνυε πως οι ''βαλτοί'' υποδείκνυαν το εξόφθαλμα λάθος, ως σωστό και μόνο ελάχιστοι από τους κατά τ' αλλα φυσιολογικούς μετέχοντες έλεγαν αυτό που πραγματικά έβλεπαν, οι υπόλοιποι πήγαιναν με το κύμμα .........νομίζω αρκετοί από εσάς που μιλάμε εδώ μέσα θα ξέρατε γι αυτό το πείραμα και τα αποτελέσματά του, πριν από μένα.........καθότι πολλές φορές αισθάνομαι τρελός και τείνω να ζω συμφιλιωμένος με το κουσούρι μου ;D ;D ;D

 

[atreu73]

Το πείραμα συμμόρφωσης του Asch



Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

 

[npap]

Ρε συ Νίκο αυτά τα "ΟΛΑ" "ΚΑΝΕΝΑΣ" "ΤΙΠΟΤΑ" "ΠΑΝΤΑ" σου, τόσα χρόνια στο φόρουμ και ακόμα να τα συνηθίσω..... ;D

αν κάνεις τον κόπο να τα συνδυάσεις με ΟΛΑ τα "kate me, IMHO, νομίζω, φαντάζομαι και λοιπά ακυρωτικά αυθεντίας" που τα συνοδεύουν ΠΑΝΤΑ, θα τα τοποθετήσεις στη σωστή κβαντική διάσταση του μικρόκοσμού μου (ως εμπειρικές διαπιστώσεις που ορίζουν απλά τους κανόνες του) και ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν θα σε εμποδίζει πια να τα συνηθίσεις...;D ;D ;D

έτσι κι αλλιώς η επιχειρηματολογημένη γνώμη σου ορέ Κώστα (αλλά και κάθε Κώστα) κάθε φορά* είναι ο εν δυνάμει καταλύτης  των πιστεύω μου... και αν φαντάζουν απόλυτες οι θέσεις μου ευχαριστώ που το επισημαίνεις ώστε να προσπαθήσω να είμαι πιο σαφής ως προ τις προθέσεις μου άλλη φορά σε ότι γράφω.... 8)

* αυτό το ξέχασες

EDIT... αν αναφερόσουν (όπως αργά διαπίστωσα) στον συνονόματο δεν πειράζει... δεν σβήνω την απάντηση...άλλωστε για να ανοίξει φτερά η μύγα μου κάποιος λόγος θα υπάρχει.... ;D

 

[samy paraga]

Το πείραμα συμμόρφωσης του Asch

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

  Ναι γι αυτό πρόκειται 
Το ηλιοβασίλεμα στη Θαντορίνη είναι ένα γεγονός είτε αρέσει, είτε όχι, ένας στίχος όμως επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών. Ο πόνος του ποιητή μπορεί να είναι ότι τον απαράτησε η γκόμενα, ενώ σε κάποιον ακροατή ο ίδιος στίχος να βγάζει την αδικία του καπιταλισμού ;D ;D ;D.......και δυστυχώς ο ποιητής είναι σίγουρο πως αγνοεί το πως εκλαμβάνουν οι ακροατές του το στίχο.

 

[marathon]

ενώ σε κάποιον ακροατή ο ίδιος στίχος να βγάζει την αδικία του καπιταλισμού ;D ;D ;D.

...αυτός ο ακροατής...ότι και να διαβάζει...το ίδιο θα καταλαβαίνει

 

[samy paraga]

...αυτός ο ακροατής...ότι και να διαβάζει...το ίδιο θα καταλαβαίνει

Φίλως το παράδειγμα ετέθει ακραία , τον έναν τον άφησε η γκόμινα, τον άλλο του ζήτησε λεφτά η ΕΥΔΑΠ για τη πισίνα και φυσικά υπάρχει και ο Κουτσούμπας, ο γνωστός πρώην ιδιοκτήτης του ΑΝ  ;D ;D ;D που τα έχει με τη πλουτοκρατία γιατί του κούρεψαν τα ομόλογα  ;D ;D ;D

Όλοι δίκιο έχουνενε απ την οπτική τους, αλλά δεν ξεύρω τι αντιλαμβάνεται ο ποιητής  ;D ;D ;D

Τρώτε μούρα-πεσμένα-ανεβάζουν τα τσάκρα

 

[npap]

και δυστυχώς ο ποιητής είναι σίγουρο πως αγνοεί το πως εκλαμβάνουν οι ακροατές του το στίχο.

ακριβώς samy... ματαιότης ματαιοτήτων ή κάπως έτσι τες πα... 

κι εδώ (αν συνυπολογίσουμε και το ηλιοβασίλεμα και τον δημιουργό του που αν υπάρχει μάλλον χέστηκε για την αποδοχή και το πάσαρε απλά σαν ερέθισμα κίνησης νου) ανοίγει η κουρτίνα 2 και με αναγωγή επιστρέφουμε στον μοναχικό βίο του καλλιτέχνη στον οποίο τα πάντα είναι σκηνικά ατο μονόπρακτο της ατομικότητας του, πράγμα που αν φορέσω τραγιασκούλα και το πετάξω το βράδυ σε καμιά χαζογκόμενα που ψάχνει επιιβεβαίωση στο μπαρ κερδίζω το πήδημα που η σωματική μου παρακμή δεν θα μου επέτρεπε αλλιώς να διεκδικήσω (όχι εγώ φυσικά παντρεμένος άνθρωπος ;D)...

ΥΓ. πριν πολλά χρόνια ο Καρβέλας είχε ένα ρέγγε (αν θυμάμαι καλά) γκρουπ για το οποίο δήλωνε ότι οι Έλληνες είναι "πολύ λίγοι" ώστε να αντιληφθούν το μεγαλείο της εμπνευσμένης του έκφρασης... και θα έφευγε στο Λονδίνο όπου τον καταλαβαίνει το "προχώ" κοινό... πήγε και ευτυχώς (γι αυτόν) είχε βγάλει εισιτήριο μετ επιστροφής... τα υπόλοιπα στην καριέρα του γνωστά...

 

[atreu73]

και δυστυχώς ο ποιητής είναι σίγουρο πως αγνοεί το πως εκλαμβάνουν οι ακροατές του το στίχο.

Αυτό μου θυμίζει εκείνη την ταινία με τον Πίτερ Σέλλερς όπου ενώ αυτός σαν αγαθός κηπουρός έδινε οδηγίες για την σωστή συντήρηση ενός κήπου, το υψηλού επιπέδου ακροατήριο προσλάμβανε τις θέσεις του σαν υψηλή διδαχή και φιλοσοφική στάση ζωής.

 

[samy paraga]

Αυτό μου θυμίζει εκείνη την ταινία

Σπουδαία ταινία 

 

[marathon]

Σπουδαία ταινία 

σιγά μην καταλαβες τι έλεγε ο Κλουζό... ;D

 

[samy paraga]

σιγά μην καταλαβες τι έλεγε ο Κλουζό... ;D

Για τη κατανάλωση στο λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ, προκειμένου ο εργοδότης να γιομίσει τη πισίνα λαίμαι, ήταν σαφές  ;D ;D ;D

 

[LK]

To ότι δεν απάντησα σε όλες τις απόψεις, δε σημαίνει ότι ΔΕΝ τις διάβασα, προσεκτικά μάλιστα, απλά είχα μπλέξει και δεν είχα χρόνο.

Μπήκα Άνοιξα τη συζήτηση έχοντας μια άποψη, αλλά ήθελα να ακούσω διαβάσω και άλλες.

Και όντως διάβασα, και από τις δυο τις πλευρές.

Ως συμπέρασμα (καθαρά προσωπικό) κατέληξα  στο ότι πλέον και εγώ απαιτώ από το κοινό/αποδέκτες (ακόμα και όταν εγώ παίζω αυτό τον ρόλο) ναι είναι πιο πεπαιδευμένοι και ότι ναι, έχουν μερίδιο ευθύνης.

Για να χρησιμοποιήσω και ένα μουσικό παράδειγμα, προς υποστήριξη:

Ας πούμε μου φαίνεται ΤΕΡΑΣΤΊΑ η ευθύνη του αποδέκτη, να θεωρεί π.χ. το Born in the U.S.A. ένα πατριωτικό τραγούδι, και να το χρησιμοποιεί (λόγω του τίτλου και του ρεφρέν) σε μία προπαγανδιστική για τις Η.Π.Α δράση (όποια και αν είναι αυτή).

Βέβαια αν πάει η κουβέντα στο "το κατάλαβε-δεν το κατάλαβε" το Born in the U.S.A. "πούλησε", είμαστε σύμφωνοι, αλλά δεν είναι αυτό το προς συζήτηση θέμα.

 

[sfaku]

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει και σε μια "κοινή εμπειρία" ενός π.χ. (αν εξαιρέσεις την πρόθεση) ηλιοβασιλέματος στη Σαντορίνη που κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους άλλους να χειροκροτούνε.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την μία και μόνη πραγματικότητα του ηλιοβασιλέματος.

Επειδή τώρα το είδα, ελπίζω να το δεις για αυτό στο στέλνω και σε πμ.

Το θέμα που ανοίγεις είναι τεράστιο και βαριά κουλτούρα αλλά δεν είμα τελείως αρχάριος σε αυτά  ;D. Σου γνωστοποιώ δια της παρούσης ;D ότι έχω δει το 1992 την 4ωρη γαλλική ταινιά ;D Ωραία Καβγατζού με θέμα ακριβώς αυτό.

Επί 4 ώρες ένας κορυφαίος ζωγράφος αναζητά το μεγάλο αριστούργημα προσπαθώντας να απαθανατίσει μια γυμνή γκομενάρα (από τις πρώτες ταινίες της Εμανουέλ Μπεάρ και το ότι ποζάριζε συνέχεια γυμνή ήταν σημαντικό κίνητρο για να δεις ένα αργό 4ωρο). Στο τέλος φτιάχνει το αριστούργημά του αλλά, λες και πιστεύει ότι το έργο τέχνης δεν χρειάζεται κοινό (ίσως εννοεί αυτό, εγώ έτσι το είδα), το κρύβει χτίζοντάς το σε έναν τοίχο.

Σημειωτέον η ταινία είναι διασκευή μυθιστορήματος του Μπαλζάκ.

Τι πιστεύω επ' αυτού;

Το μήνυμα ενός έργου τέχνης μπορεί να νοηθεί σαν κάτι αυθύπαρκτο, σαν μια ανεπίδοτη πρόθεση, η οποία μπορεί κάλλιστα να κρυφτεί σε έναν τοίχο χωρίς κανείς να μπορεί να αρνηθεί στον δημιουργό ότι υπήρξε. Το έργο τέχνης μπορεί να νοηθεί σαν αυτοσκοπός, σαν σπιρτόσπιτο που καλύτερα να καεί παρά να το δουν οι άλλοι.

Αλλά: είναι πολύ πειστική η νεότερη θεωρητική προσέγγιση η οποία λέει ότι εφόσον το μήνυμα επιδοθεί τότε αναδημιουργείται σε τόσες εκδοχές όσες και οι ακροατές.

Η θεωρία έχει προβλέψει για τη διάκριση ανάμεσα στην πρόθεση του δημιουργού (στην οποία αποδίδει τον κάπως ξύλινο όρο προθετικότητα) και την πρόσληψη του μηνύματος. Η προθετικότητα μπορεί ίσως να θεωρηθεί αυθύπαρκτη αλλά σε κάθε ανοικτό σύστημα όπως ένα έργο τέχνης, εφόσον ζητηθούν ερμηνείες, αυτές θα είναι τουλάχιστον ν+1.

Και νομίζω ότι αν ξεφύγουμε από τις ασκήσεις επί χάρτου και μιλήσουμε πρακτικά, το να κρατάς μέσα σου τη δημιουργία είναι ίσως μια μορφή ικανοποίησης, αλλά λίγο μαζοχιστική και αυτιστική, αγγίζοντας την αυτο-ικανοποίηση, και αυτό δεν το λέω κριτικά και αλλά αυτοκριτικά διότι -καλώς ή κακώς- τα τελευταία (αρκετά) χρόνια είμαι σε φάση εσωστρέφειας.

 

[atreu73]

Και νομίζω ότι αν ξεφύγουμε από τις ασκήσεις επί χάρτου και μιλήσουμε πρακτικά, το να κρατάς μέσα σου τη δημιουργία είναι ίσως μια μορφή ικανοποίησης, αλλά λίγο μαζοχιστική και αυτιστική, αγγίζοντας την αυτο-ικανοποίηση, και αυτό δεν το λέω κριτικά και αλλά αυτοκριτικά διότι -καλώς ή κακώς- τα τελευταία (αρκετά) χρόνια είμαι σε φάση εσωστρέφειας.

Σ’ αυτό νομίζω και μεταξύ της αχαλίνωτης επιδειξιμανίας υπάρχει και μια μέση οδός. Συνθέτης ερωτώμενος γιατί αφήνει κάποιες ανεξήγητες ουρές στο κομμάτια του απήντησε: Μα αγαπητέ μου εκεί βρίσκεται το πραγματικό τραγούδι. Μάλλον θα εννοούσε εκείνη την αφηρημένη ποιητική διάθεση που μπορεί κάλλιστα να κατοικοεδρεύει σε όλους μας αλλά αλίμονο χωρίς να προσφέρει και σε όλους τα κατάλληλα εργαλεία για να την εκφράσουν ή όταν τα προσφέρει ποτέ να μην το κάνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτό δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται πάντα στα πλαίσια μιας τελειομανούς φύσης που αρνείται να παράγει όταν η κάθε λεπτομέρεια δεν επικοινωνείται με σαφήνεια, όχι. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με την αδυναμία αποτύπωσης αυτής της φευγαλέας ποιητικής διάθεσης επαρκώς. Προτιμά λοιπόν (ο κατά τα άλλα έξυπνος δημιουργός) να παρουσιάζει το φάντασμα αυτής της αίσθησης στο κοινό του  παρά να τολμάει την αποτύπωση της αίσθησης καθαυτής.

Εδώ συναντούμε κοινώς τον ναι μεν αυτό-ικανοποιούμενο καλλιτέχνη τέτοιον όμως που σου επιτρέπει να κοιτάς από την κλειδαρότρυπα.

Αλλά: είναι πολύ πειστική η νεότερη θεωρητική προσέγγιση η οποία λέει ότι εφόσον το μήνυμα επιδοθεί τότε αναδημιουργείται σε τόσες εκδοχές όσες και οι ακροατές.

  Για το θέμα του κάθε θεατής κι ένα έργο φυσικά δεν μπορεί παρά να είναι έτσι, μα με μια σημαντική νομίζω διαφορά. Μια κοινή γραμμή στην ερμηνείες που αποδίδονται. Όλες οι ερμηνείες θα διαφέρουν σαφώς από το έργο. Δεν είναι αναγκαίο όμως σαν ένα «άτακτο» σμήνος να ακολουθούν χοντρικά την ίδια κατεύθυνση; Όταν θα σκορπίζουν δεν θα είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι ο δημιουργός δεν πέτυχε τον σκοπό του;