Όρια σαφήνειας στην "εμπορική" τέχνη.

[schreivox]

Θα μείνω λίγο στο παράδειγμα του Χίτσκοκ.

Όλο αυτό που μας το έδωσε , όπως περιγράφηκε, θα μπορούσε να το κάνει πολύ πιο απλά.

Π.χ. να το γράψει σε μια λεζάντα στην αρχή, πως λένε σε μερικές ταινίες "2 χρόνια μετά".

Πολύ καλά κάνει ο Χιτσκοκ λοιπόν. Εγώ είμαι υπερ του ότι δεν μπορείς να κάνεις εκπτώσεις εις βάρος αυτού που έχεις εμπνευσθεί γιατί έτσι καταλήγεις αδιάφορος. Μπορείς να αλλάζεις μια λεπτομέρεια για να το κάνεις πιο όμορφα (όχι εύκολα) αντιληπτό αλλά, προς θεού, όχι να το κάνεις νιανια, σούπα κλπ.

 

[npap]

Πάντα είχα την αίσθηση πως οι αληθινοί καλλιτέχνες πρέπει ν' ακολουθούν την έμπνευση και το όραμα που έχουν. Αν υπάρχει μιά πιθανότητα να πετύχουν, νομίζω αυτή περνάει μέσα απο τη δική τους ματιά.

όλη η αλήθεια...

 

[LK]

ΥΓ. ντάξει μη με παρεξηγoύτε... buckler  χωρίς αλκοόλ πίνω αυτή τη στιγμή ο ξενέρωτος... ;D  

Τι να σε παρεξηγήσω, εγώ πίνω (αυτή τη στιγμή), coca cola χωρίς ζάχαρη ;D ;D ;D.

Τόσο αυτό που λες Νίκο, όσο αυτό που λέει και ο Ηλίας, αλλά και ο schreivox έχουν πολλά κοινά σημεία, με κυριότερο ίσως το "κάνε ό,τι θες να κάνεις , και αν είναι να πάει θα πάει, μην μπαίνεις στη διαδικασία προ-ανάλυσης, δεν έχει και πολύ νόημα ".

Επί της ουσίας , συμφωνούμε.

Απλά είναι στιγμές που με απασχολεί αν αυτό που κάνω (και τύχει να μην το καταλάβει κάποιος-κάποιοι) είναι γιατί εγώ δεν ήμουν αρκετά σαφής ή γιατί "αυτοί" είναι απλά "απρόσεχτοι".

Το παράδειγμα του Χιτσκοκ Στράτο, το επέλεξα γιατί ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο κεφάλι, ως χαρακτηριστικό του story telling με σκηνοθετικά τερτίπια (δεν έχει να κάνει τόσο με νοήματα ή συμβολισμούς) .

ΑΝ μου έρθει και άλλο θα στο πω.  ;D ;D

 

[fusiongtr]

Άλλο παράδειγμα εκτός του Χίτσκοκ?

Κάνω παράθεση στον εαυτό μου για να αναφέρω τον lars von trier.

Είναι και εμπορικός πλέον, αλλά η προσωπική του ματιά παραμένει (αν και προτιμώ το The Element of Crime που είναι "αλλιώς").

Η μετάβαση σε ευρύτερο κοινό εδώ, δεν στοίχισε πολύ.

 

[Yameth]

Μα αφού μιλάς για "ευρύ κοινό". Φυσικά και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Hitchckock αν δεν κατάλαβαν 10. Αν δεν κατάλαβαν 10.000 όμως, ε εκεί του τη λες μια σταλιά.

Σταλια - σταλιά ο Αγγελόπουλος γέμιζε Φοίνικες. Κι ας κοιμόταν το ευρύ κοινό. Συμπεριλαμβανομένου και εμού. Κι αν δεις 2-3 φορές τις σινεφίλ ταινίες όλο και κατι παραπάνω θα καταλάβεις απο τα υπονοούμενα αλλά μη προφανή. Το θεμα είναι ποιός αντέχει... και στο κατω - κάτω γιατί να μπει στη διαδικασία;

Εγώ νομίζω πως το κοινό το διαλέγει ο δημιουργός με τη κλάση που διαθέτει. Εύπεπτες κωμωδίες έφτιαχνε ο Μπλέικ Έντουαρτς, εύπεπτες κωμωδίες έφτιαχνε και ο Στάθης Ψάλτης .

.....

Αν κάπου μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός χαμηλού επιπέδου μασημένης τροφής, εμένα με πάει σε περιπτώσεις που συγκρίνουμε καλλιτέχνες τύπου Πάολα με τον Νταλάρα πχ -τον οποίο απεχθάνομαι Grin-και οι δυο τους εμπορικοί, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ποιγιοτηκότερος της Πάολας που δεν έχει κανένα επίπεδο για να ρίξει, εκτός από κανένα σουτιέν , ή στριγκάκι  Grin

Νομίζω πως πολύ σωστά το χτυπάς το θέμα, φίλος. Κοινό είδος, άλλο επίπεδο. Η διαφορά του σαχλού απο το αστείο και της ρόμπας απο το κουστούμι, για να μιλήσω με Λάκις τερμς.
Θεωρώ πως προσφέρει περισσότερα ο καλλιτέχνης που δεν λειτουργεί ποιητική αδεία και δεν είναι αναγκαία η "μετάφραση" του έργου στο κοινό απο τον "ειδικό". Προσωπικά το θεωρώ αδυναμία του. Αλλά πόσοι είναι ικανοί να το προσφέρουν;

Οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και γι αυτό συνήθως χωριζόμαστε στους "κουλτουριάρηδες" και τους "εμπορικούς". Οι μεσαίοι λείπουν.

 

[Jazzjoker]

Σταλια - σταλιά ο Αγγελόπουλος γέμιζε Φοίνικες.

Η εντύπωσή μου είναι πάντως ότι αν σε καταλαβαίνουν πάνω από 10.000, φοίνικα δεν παίρνεις.  ;D

 

[npap]

ή έχει τα ανάλογα "μπαλάκια" ώστε να διαχωρίσει τις έννοιες "προσαρμογή" - "συμβιβασμός" , αποποιούμενος τη δεύτερη και υπηρετώντας με σεβασμό στην διαφορετικότητα την πρώτη, ή το χασε το κορμί της τέχνης στα ζάρια...

Επί της ουσίας , συμφωνούμε.

Απλά είναι στιγμές που με απασχολεί αν αυτό που κάνω (και τύχει να μην το καταλάβει κάποιος-κάποιοι) είναι γιατί εγώ δεν ήμουν αρκετά σαφής ή γιατί "αυτοί" είναι απλά "απρόσεχτοι".

από τη στιγμή που έχεις αποφασίσει να ενδιαφέρεσαι πλέον της υγιούς "αφόδευσης" του θυμικού σου και για την κατανόηση ενός μηνύματος που μπορεί να μεταφέρει το όποιο πόνημά σου, είσαι για μένα υποχρεωμένος να εξαντλήσεις τα περιθώρια της αισθητικής σου ώστε το μήνυμα αυτό να είναι καταληπτό (με μόνη "κόκκινη γραμμή" την αλλοίωση του)...

νομίζω ότι κατόπιν αυτής της (ειλικρινούς) επισταμένης προσπάθειας του δημιουργού Λάκη, δεν θα πρέπει να τον ενδιαφέρουν οι "απρόσεχτοι"...

και συμφωνώ απόλυτα (σε αυτή την ηλικία, γιατί μικρός πίστευα και στις επαναστάσεις από το περιθώριο με την μακρυά πο..α  που θα αλλάξει τον κόσμο από τα Εξάρχεια) με τον Γιάννη...

και δεν είναι αναγκαία η "μετάφραση" του έργου στο κοινό απο τον "ειδικό". Προσωπικά το θεωρώ αδυναμία του. Αλλά πόσοι είναι ικανοί να το προσφέρουν;

Οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια και γι αυτό συνήθως χωριζόμαστε στους "κουλτουριάρηδες" και τους "εμπορικούς". Οι μεσαίοι λείπουν.

ΥΓ...και μια που μιλάμε για "σινεμά", στα τέλη 80ς στις παρυφές σεμιναρίου κινηματογράφου στο Αγρίνιο, με ρετσίνα και κοψίδια στα χέρια, ο Θανάσης Τσιώλης (μεγάλη συμπάθειά μου ως άνθρωπος) μου είχε κόψει την όρεξη (να πρεσβεύσω το "απόλυτο') αναλογιζόμενος συχνά πυκνά στην κουβέντα για το ποσοστό της δικής του ευθύνης που στην προβολή του "Ένας ερωδιός για τη Γερμανία" του Τορνέ ήταν 30 άτομα και όχι 500...όπως καταλαβαίνεις κρατάει χρόνια η κολόνια και μάλιστα και σε επίπεδο συναυτουργίας...

 

[Dr. Lonnie]

Ωραίο θέμα ανοίξατε παιδιά. Η άποψη η δική μου είναι ότι η οποιαδήποτε μορφή τέχνης υπηρετεί τις ανάγκες του καλλιτέχνη περί εσωτερικής έκφρασης αρχικά. Σε δεύτερη φάση οφείλει να υπηρετεί και τις ανάγκες του κοινού. Σίγουρα για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο εκλαϊκευμένη χωρίς βέβαια να χάνει κανένα από τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. Πιστεύω ότι ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης, ως απόροια των συναισθηματικών, ψυχολογικών και ιδεολογικών κενών ή αναγκών που έχει η κοινωνία, είναι να ευαισθητοποιεί και να προβληματίζει τον άνθρωπο, πέρα από την ψυχαγωγία. Επίσης οφείλει να δημιουργεί στον αποδέκτη το συναίσθημα ότι δεν είναι μόνος του ούτε στις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Αν και δεν πιστεύω σε ελιτίστικες φόρμες, πιστεύω ότι η τέχνη αφ'ενός μεν πρέπει προσφέρει όλα τα παραπάνω, αλλά ταυτόχρονα να ανοίγει και τον δρόμο προς νέες κατευθύνσεις. Γενικα η επιτυχία είναι μια υποκειμενική έννοια. Κατ' εμέ επιτυχία είναι να εκφράζεσαι ως "καλλιτέχνης" χωρίς να συμβιβάζεσαι με τις διάφορες επιταγές (μουσική βιομηχανία, στυλιστικές-μουσικές νόρμες κ.ο.κ). Και αν και δεν είμαι ελιτιστής, μερικές φορές μάλλον γίνομαι και λέω στον εαυτό μου "Κάνε αυτό που νιώθεις κι ας το καταλάβουν μόνο 10 άτομα". Προφανώς και θα μου άρεσε ότι κάνω να έχει αποδοχή. Όταν όμως δεν γίνεται αυτό, στεναχωριέμαι περισσότερο για το γεγονός ότι το επίπεδο της κοινωνίας (κι αυτό φαίνεται και από την πολιτική και ιδεολογική σύσταση της) αποδέχεται τα σκυλάδικα και τις πορνοταινίες και όχι το μπλουζ για παράδειγμα ή τον πολιτικό κινηματογράφο. Μπορεί να χάθηκα στις σκέψεις μου αλλά ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα γράφω.

 

[atreu73]

Σωστά όλα αυτά αλλά απαραίτητο να διαχωρίσουμε κάπως τις τέχνες. Είναι αυτονόητο ότι ο npap, o paragas κι ο lk θα μπορούσαν με μια ελάχιστη δαπάνη να προμηθευτούν καμβά μπογιές και πινέλα και να ζωγραφίσουν ότι θέλουν και να εκφραστούν όσο τραβάει η ψυχή τους αδιαφορώντας πλήρως και ενδελεχώς εάν το έργο τους θα έχαιρε μαζικής επιδοκιμασίας και αναγνώρισης ή όχι. Στις ταινίες δεν ισχύει αυτό πια. Η ταινία είναι μια επένδυση που όσο εσωστρεφής κι αν θέλει να παρουσιάζεται περιμένει πάντα την πολλαπλασιασμένη επιστροφή της.

Ο Χίτσκοκ που αναφέρθηκε, όπως ο Γουέλς και όπως όλοι οι σκηνοθέτες ποτέ δεν έκαναν ακριβώς αυτό που ήθελαν (ο πολίτης Καίην ίσως εξαιρείται) μα πάντα ένιωθαν τη δαμόκλεια σπάθη της λογοκρισίας αλλά και των επενδυτών και μεγάλων στούντιο πάνω από τα έργα τους και μόνο μέσω χιλιάδων συμβιβασμών  και παραχωρήσεων πορεύονταν. Σήμερα η «λογοκρισία» απηχεί στο να δίνεις στο κοινό σου αυτό που θέλει χωρίς να  αποκλίνεις από δοκιμασμένες/επιτυχημένες συνταγές. 

Ωστόσο  η καλή ταινία που ξεφεύγει, γιατί υπάρχουν κι αυτές, καυχιέται ότι μπορεί να αφήσει τον μέσο θεατή σε ένα ανώτερο επίπεδο απ’ ότι τον βρήκε.

Τέλος, η ιστορία μας έχει μάθει ότι πραγματικό καλλιτέχνημα είναι αυτό που χαίρει εξίσου καλλιτεχνικής καταξίωσης αλλά και μαζικής διαχρονικής αποδοχής.

Σας ευχαριστώ. Τα σέβη μου.

 

[Superfunk]

1.ΟΛΟΙ οι "καλλιτεχνες" κανουν τεχνη που ελπιζουν να γινει αποδεκτη απο οσο περισσοτερους ανθρωπους γινεται.ΟΛΟΙ.Δεν υπαρχει ουτε ΕΝΑΣ που να ΜΗ ΘΕΛΕΙ να γινει αποδεκτο το εργο του.

2.ΟΛΟΙ οι καλλιτεχνες (που εκθετουν το εργο τους φυσικα οχι αυτοι που ζωγραφιζουν σπιτι για την πλακα τους)   θελουν ΕΠΙΤΥΧΙΑ & ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ,αλλοιως πολυ απλα δεν θα το εξεθεταν.Οι καλλιτεχνες ειναι (με την καλη εννοια) ΨΩΝΙΑ που ΑΠΟΖΗΤΑΝΕ και ΖΟΥΝΕ για την αναγνωριση (αλλοιως θα καθοντουστασανε σπιτι τους  ;D)

3.ΟΛΟΙ οι καλλιτεχνες που ξεκινανε ΕΠΙ ΤΟΥΤΟΥ χωρις να ειναι αυθεντικοι (χωρις να ειναι δηλ. ο εαυτος τους)  να κανουν ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΕΧΝΗ....ακολουθωντας καποια "συνταγη" ....ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ .

ΟΛΟΙ.

(δεν εχω γνωρισει ουτε εναν.."εμπορικο" συνθετη π.χ. που να μη γραφει ετσι κι αλλοιως μονο εμπορικα κομματα...αλλα "κανονικα" να γραφει....κλασσικη μουσικη  ;D και να γραφει...χιτακια για να ζησει....οχι ΟΛΟΙ μονο εμπορικα κομματια γραφουν γιατι ΕΙΝΑΙ ετσι..."κατασκευασμενοι"..και αυτο κανουν εκ φυσεως ;D)

4.ΚΑΠΟΙΟΙ καλλιτεχνες παραμενοντας ΠΑΝΤΑ αυθεντικοι (ειλικρινεις δηλαδη) κανουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιτυχια (ανεξαρτητα απο την πΓοιτητα του εργου τους) γιατι αγγιζουν το ΕΥΡΥ κοινο..ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΑΥΤΟ (οπως δεν ειναι και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για να ειναι καποιος μεγαλος καλλιτεχνης) ΠΟΛΛΟΙ ομως μεγαλοι καλλιτεχνες εχουν επιτυχια σε ΕΥΡΥ κοινο χωρις να εχουν κανει καμμια εκπτωση και παραγωντας τεχνη.."υψηλης πΓοιτητας" .

5.Αλλο πραγμα να ειναι καποιος ΑΠΛΟΣ και αλλο ΑΠΛΟΪΚΟΣ...εχει μεγαλη διαφορα.

6.Το ευρυ κοινο ΔΕΝ ειναι παντα ΗΛΙΘΙΟ και χαμηλου επιπεδου ουτε απορριπτει παντα ως ΑΗΔΙΕΣ τα...πΓοιοτικα αριστουργηματα επειδη δεν τα...καταλαβαινει,πολλες φορες,τις περισσοτερες,τα απορριπτει απλα γιατι ΕΙΝΑΙ αηδιες...

7.Μια ταινια  μπορει να ειναι ΠΟΛΥ καλη και ΕΜΠΟΡΙΚΗ ταυτοχρονα (οι ταινιες του Χιτσκοκ που αναφερθηκαν π.χ.)

8.Τα BLOCKBUSTERS δεν ειναι ...αναγκαια κακα....και κακα τα ψεμματα ως ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ πρεπει να εχεις αρκετα...μεγαλα ...ουμπαλα για να γυρισεις τον Αρχοντα των δαχτυλιδιων ή τον Batman....

9.Οι πΓοιτικες ταινιες δεν ειναι παντα αριστουργηματα...αν ειχα..1 ευρω για καθε πΓοιτικη μπαλαφαρα που εχω δει στην BERLINALE ολα αυτα τα χρονια...θα ημουν ο Bill Gates... ;D

10.οι "καλλιτεχνες" που βριζουν και περιφρονουν τους πετυχημενους εμπορικα συναδελφους τους ειναι στο 99% των περιπτωσεων ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ...οι ιδιοι ;D  (ή απλά δεν εχουν βγει καν απο τη κρεββατοκαμαρα τους μεσα στην οποια παραγουν τεχνη μονο για τον εαυτο τους)

 

[Jet72]

Νομίζω ότι πλέον δεν τρώμε τον μύθο του ότι "το μη εμπορικό είναι ποιοτικό". Πάνε αυτά...

 

[audiokostas]

Λάκη, μιας και είσαι του Γαλλικού "Ινστιτούτου" προς το παρόν, πάρε (αν δεν έχεις πάρει ήδη) το βιβλίο του Τρυφώ για/με τον Χίτσκοκ (και θα δεις κάθε πλάνο και ιστορία) και μετά κατέβα (α' γύρος, κάβα δική μου) και συνεχίζουμε επάνω (β' γύρος, κάβα δική σου) να τα λέμε και μην ξύνεις πληγές που θα κακοφορμίσουν.

Διάλεξες και ultra περίεργο (ναι - μαζί σου- και κορυφαίο) τύπο βρε παιδί μου για παράδειγμα.

Δηλαδή το μονοκάμερό του (με 10 single steady cam shots παρακαλώ) στο Rope πιστεύεις ότι ήταν θέμα αποδοχής ή προσωπικού στοιχήματος;

Ρε συ Νίκο αυτά τα "ΟΛΑ" "ΚΑΝΕΝΑΣ" "ΤΙΠΟΤΑ" "ΠΑΝΤΑ" σου, τόσα χρόνια στο φόρουμ και ακόμα να τα συνηθίσω..... ;D

 

[Superfunk]

Ρε συ Νίκο αυτά τα "ΟΛΑ" "ΚΑΝΕΝΑΣ" "ΤΙΠΟΤΑ" "ΠΑΝΤΑ" σου, τόσα χρόνια στο φόρουμ και ακόμα να τα συνηθίσω.....

ετσι ειμαστε εμεις οι εμπορικοι καλλιτεχνες...απολυτοι... ;D

 

[audiokostas]

ετσι ειμαστε εμεις οι εμπορικοι καλλιτεχνες...απολυτοι... ;D

Εγώ είμαι περισσότερο της Σωκρατικής σχολής περί του οίδα....

Άσε που διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Springsteen που έλεγε (πάνω κάτω) ότι ακριβώς αυτή η ανασφάλεια για τις ικανότητες/δυνατότητές τους είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε Springsteen, Dylan, Young προκειμένου να γράφουν καινούρια κομμάτια, να βγάζουν καινούριο δίσκο, να κάνουν καινούρια συναυλία....

Να τους δωθεί να δείξουν ότι μπορούν να αναγεννηθούν, οτι μπορούν καλύτερα, οτι μπορούν ψηλότερα.

Εγώ δεν ξέρω πως φαίνεται το όλο πράμα από εκεί ψηλά αλλά για να το λέει ο Μπρούσης, κάτι θα ξέρει που να πάρει.

 

[Superfunk]

Άσε που διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Springsteen που έλεγε (πάνω κάτω) ότι ακριβώς αυτή η ανασφάλεια για τις ικανότητες/δυνατότητές τους είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε Springsteen, Dylan, Young προκειμένου να γράφουν καινούρια κομμάτια, να βγάζουν καινούριο δίσκο, να κάνουν καινούρια συναυλία.... Να τους δωθεί να δείξουν ότι μπορούν να αναγεννηθούν, οτι μπορούν καλύτερα, οτι μπορούν ψηλότερα.

γιατι ειπα εγω  το αντιθετο?

απλα αυτοι που αναφερεις ετσι κι αλλοιως επιτυχημενο κομματι θα γραψουν ακομα και να...μη το θελουν.... ;D....απλα αν προσπαθησουν περισσοτερο θα ειναι ακομα πιο επιτυχημενο απο τα προηγουμενα...

 

[audiokostas]

γιατι ειπα εγω  το αντιθετο?

Πιθανόν.

Αυτό που διάβασα εγώ είναι ότι η ανασφάλεια για την ποιότητα του έργου τους (έστω και αν εσύ/εγώ το μεταφράζουμε ως αριστούργημα) είναι αυτό που τους σπρώχνει.

Θα μου πεις και η απολυτότητα δηλώνει ανασφάλεια άρα έχεις κι εσύ καλλιτεχνικές ορμές.. ;D

Εν ολίγοις, η κινητήριος δύναμη για την δημιουργία είναι εσωτερικής καύσεως και ο καθένας επιλέγει το δικό του καύσιμο.

Προσωπικά, μου φαίνεται σχεδόν απίθανο να κωδικοποιήσω με σαφήνεια ποιό είναι το κίνητρο μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας σε έναν άνθρωπο, όταν εκ προοιμίου οι άνθρωποι είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικοί από το που έρχονται (η νομίζουν ότι έρχονται), πως ερμηνεύουν το που είναι και που/πως θέλουν να πάνε άρα συνεπαγωγικά διαφορετικοί στους λόγους που επιθυμούν (αν επιθυμούν) την δημιουργία, στον τρόπο που την πραγματοποιούν (αν τελικά την πραγματοποιήσουν) και στον τρόπο που αποκωδικοποιούν το δημιούργημα.

Να απαριθμηθούν οι πάρα πολλοί λόγοι που δίνουν το κίνητρο (η μαγική και μόνη λέξη) για αυτή τη δημιουργία, ναι.

Να είμαι απόλυτοςγια το ποιός είναι ΜΟΝΟ αυτός ή έστω ότι είναι ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ αυτός, δε νομίζω.

 

[Nikolas]

Ως δημιουργός κατεξοχήν βρίσκω ότι οι λόγοι δημιουργίας του κάθε έργου διαφέρουν. Άλλες φορές υπάρχει ένας εξωτερικός παράγωντας που παίζει ρόλο (μια παραγγελία, ένα συμβόλαιο)... Άλλες φορές γίνεται μία χάρη (δώρο στη γυναίκα φίλου μου... για τα γενέθλιά της... και τίποτε άλλο. Πορνηρά μυαλά)... Άλλες φορές είναι μία εσωτερική ανάγκη, που όμως δεν έχει να κάνει με τον εσωτερικό μου κόσμο μόνο. Και εδώ μπαίνει η εξήγηση λοιπόν.

Το ζήτημα είναι πως δε πιστεύω ότι είμαι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν είμαι η προσωπικότητα που πρέπει ο άλλος να ακούσει. Χεστήκατε όλοι (και καλώς κανατε) αν είμαι ερωτευμένος, ή καυλωμένος, ή νευριασμένος, κλπ. Εκτός αν τελικά είμαι τόσο κοινός που συνυπάρχω με τόσο άλλο κόσμο που έχει κάθε νόημα να γράψω τα εσώψυχά μου προς τα έξω.

Αλλά αυτό λέγεται "αυτισμός" ή "αυνανισμός" με λίγα λόγια.

Προσωπικά, τελευταίως κοιτάζω αυτό που κάνω να έχει κάποιο γενικότερο νόημα. Κοινωνικό θες, πολιτικό θες, οικονομικό θες... Κάτι τέτοιο. Και έτσι προέκυψε και το project που έχω στο kickstarter:


Αυτό ξεπερνάει τα στενά όρια του εαυτού μου σε μεγάλο βαθμό.

Η κινητήριος δύναμη εδώ είναι το πάθος μου για αυτό που νομίζω θα βγει καταπληκτικό και η αγάπη μου για τη σύγχονη κλασσική μουσική!

Δε ξερω αν βγάζω και πολύ νόημα αλλά λέμε τώρα...

 

[atreu73]

Προσωπικά συμφωνώ ότι ο καλλιτέχνης δημιουργεί συνήθως για κάποιο κοινό και μία αναγνώριση καθότι είναι ψώνιο και θέλει αγάπη και συμπάθεια ωστόσο σε αυτό το σημείο ας μου επιτραπεί να παραθέσω την ιστορία ενός εξαδέλφου εκ Γερμανίας ο οποίος μικρός είχε την συνήθεια να φτιάχνει σπίτια, πύργους, ολόκληρες πόλεις από σπίρτα και ξυλόκολλα.

Τα δημιουργήματά του ήταν πανέμορφα αλλά έπρεπε να εισέλθεις την κατάλληλη στιγμή στο δωμάτιό του για να τα θαυμάσεις καθότι ο χρόνος τους ήταν μετρημένος.

Μετά την ολοκλήρωση των έργων, ο αγαπητός μικρός εξάδελφος έβαζε φωτιά στα σπίρτα και παραστεκόταν - συνήθως ως μόνος μάρτυρας - στην καταστροφή τους.

 

[Superfunk]

Η κινητήριος δύναμη εδώ είναι το πάθος μου για αυτό που νομίζω θα βγει καταπληκτικό και η αγάπη μου για τη σύγχονη κλασσική μουσική!

αυτο ισχυει για ολους τους....καλλιτεχνες...και ο Ζαμπετας ας πουμε την ιδια κινητηρια δυναμη ειχε,την αγαπη για τη μουσικη.... ....δεν εγραφε εμπορικα κομματια "για να κονομησει"...

 

[marathon]

Μετά την ολοκλήρωση των έργων, ο αγαπητός μικρός εξάδελφος έβαζε φωτιά στα σπίρτα και παραστεκόταν - συνήθως ως μόνος μάρτυρας - στην καταστροφή τους.

Fluxus? ;D ;D

....δεν εγραφε εμπορικα κομματια "για να κονομησει"...

σίγουρα...αλλά και αυτός είχε ΔΕΗ, ΟΤΕ, χαράτσια...και παιδιά να προικίσει