Νομίζω πως δεν έχει να κάνει με τη μουσική, όσο με την αισθητική του καλλιτέχνη και τo "συνάφι" στο οποίο ανήκει.
Προσωπικά, απεχθάνομαι την "βαρυγδουπότητα" στην ερμηνεία όσο τίποτα άλλο, όπου ο αοιδός ανοίγει τη στοματάρα και ξεστομίζει τις νότες σαν να είναι οι τελευταίες που θα πει και καπάκι δώστου μια βιμπρατάρα ΝΑ. πχ Χαρούλα, Μποφίλιου, Ζουγανέλη, Πάριος, Μπάσης, Μακεδόνας κλπ. και μαζί παίρνει η μπάλα κάτι Μουζουράκηδες και λοιπούς.
Δεύτερος στη σειρά έρχεται όλος ο έντεχνος συρφετός, μόνο και μόνο για το "έντεχνο" του πράγματος...προσωπικός μου ορισμός είναι πως το έντεχνο είναι απλώς σκυλάδικο αλλά χωρίς το χορευτικό στοιχείο.
Μια μεγαλύτερη υποομάδα των ανωτέρω, είναι όλο το καστ (οικοδεσπότες και καλεσμένοι) του "Στην υγειά μας ρε παιδιά".
Τέταρτον, οι περισσότερες underground ελληνικορόκ μπάντες, που κάθε δύο στίχους μιλάνε για τα "όνειρα τους". Η λέξη "όνειρα΄ είναι για το ελληνικό ροκ ότι είναι η λέξεις "fire" "steel" και "king" για τους Manowar.
Νομίζω πως σε όλα τα άλλα είμαι ανοιχτός, αρκεί να είναι true χωρίς δηθενιά και υπερβολή. Και προτιμώ με χίλια κάτι Αργυρούς και Βέρτηδες από τους έντεχνους, όχι λόγω μουσικής αλλά λόγω "συναφιού" όπως προανέφερα.