Μοντέρνο παραδοσιακό

[Άγιος]

Οι Rotting Christ έχουν βάθος ιδεολογικό και συνέπεια, και εμένα μου αρέσουν αλλά οι πειραματισμοί τους με παραδοσιακά όργανα δεν με συγκινούν

Αν κάποιος έχει την αισθητική να βάλει παραδοσιακά όργανα σε μοντέρνο είδος μουσικής με ένα τρόπο ώστε να βγάζει feeling... Και όχι φάση ''ωχ ένας ζουρνάς'' στο ξεκάρφωτο... Όλοι θα το εκτιμήσουμε

 

[MGs]

Αν κάποιος έχει την αισθητική να βάλει παραδοσιακά όργανα σε μοντέρνο είδος μουσικής με ένα τρόπο ώστε να βγάζει feeling... Όλοι θα το εκτιμήσουμε

Εκτιμήστε το.

 

[MGs]

Χουδέτσι Psy rock festival
Γειά σου ρε Βασίλη μπίρη μπίρη!

 

[Dan Mar]

Υπάρχει η φέτα και υπάρχει και το τζίντζερ.
Οι περισσότεροι τα προτιμούν χωριστά.
Στην Ελλάδα πολλοί λίγοι θα έτρωγαν φέτα με τζίντζερ, καλώς η κακώς.
Πάντως ο συνδυασμός είναι ευεργετικός , αν είναι καλός ο Σέφ !

 

[Trolley]

Ο καλλιτέχνης ( = μουσικός, για τις ανάγκες του φόρουμ) καλείται να επεξεργαστεί το σύνολο των επιρροών του και να παρουσιάσει κάτι, το οποίο ναι μεν θα ήταν αδύνατο να υπάρξει χωρίς αυτές τις επιρροές, αλλά επίσης θα πρέπει να τις έχει ενσωματώσει τόσο καλά, ώστε να είναι πολύ δύσκολο να τις εντοπίσει κάποιος ή να τις απομονώσει.

Ακούγοντας Bartok ή Dvorak π.χ., ξέρεις ότι κάπου εκεί μέσα είναι η πατρίδα τους, αλλά στο τέλος ακούς Bartok, όχι ούγγρους τσέλιγγες να γιορτάζουν το άρμεγμα...

Οι έλληνες που έχω ακούσει μέχρι σήμερα, ότι μόνο αποτυγχάνουν να πετύχουν αυτή την μετουσίωση, αλλά έχω μία υποψία ότι κάπου στην πορεία παραιτούνται από την προσπάθεια, για διάφορους λόγους. Είτε για να είναι πιο εύληπτο το αποτέλεσμα (κάπως πρέπει να ζήσουν οι άνθρωποι), είτε διότι το καλλιτεχνικό τους όραμα είναι πολύ περιορισμένο, είτε διότι έχοντας και τις μη-φολκλόρ επιρροές τους να επεξεργαστούν, το όλο εγχείρημα αγγίζει το ακατόρθωτο.

Αλλά, για παράδειγμα, τι είναι το να τραγουδά μία νέα γυναίκα (η οποία ξεκίνησε παίζοντας φανκ, όπως λέει σε μία συνέντευξη) ότι "της παρήγγειλε το αηδόνι", στις αρχές του 21ου αιώνα; Είναι γελοίο, αυτό είναι. Κανενός δεν παρήγγειλε τίποτε κανένα αηδόνι εδώ και έναν αιώνα (το λιγότερο) διότι στο μεταξύ επικοινωνούμε με άλλα μέσα, και θα έβαζα ένα στοίχημα ότι ούτε το 1% του πληθυσμού δεν έχει ακούσει αηδόνι (για να δει, ούτε λόγος). Οπότε, η επιδίωξη είναι εντελώς φολκλόρ, συνεπικουρούμενη από το ότι παίζουν τραγούδια, οπότε είναι και δέσμιοι των αναχρονιστικών στίχων...

Απ' την άλλη, κακώς είμαι τόσο επιεικής... στο τέλος της ημέρας, αν κάποιος δεν μπορεί να εργαστεί αρκετά προς τη σωστή κατεύθυνση για να παράξει κάτι σύγχρονο ανεξαρτήτως επιρροών, είναι απλά και μόνο ένας καλλιτέχνης που απέτυχε, δεν υπάρχει λόγος να επιδιώκουμε την αποκατάστασή του στη συνείδηση ή την δισκοθήκη μας.

Η δική μου προσωπική στάση είναι να τρέχω μακρυά, κάθε φορά που κάποιος στην Ελλάδα χρησιμοποιεί τον όρο "παραδοσιακός", είτε προκειται για ψωμί, είτε για τέχνη, είτε για τοπίο, είτε για οτιδήποτε άλλο - είναι για μένα red flag επικείμενου εντοπισμού κάποιου που έχει παρεξηγήσει πολλά-πολλά πράγματα και κάπου προσπαθεί να με ξεγελάσει πείθοντάς με ότι υπάρχει μία κρυμένη αξία που - και καλά - πρέπει να ανακαλύψω.

 

[Jazzjoker]

Ένα μεγάλο θέμα είναι ότι η μουσική παράδοση αλλά και η παράδοση γενικότερα είναι αγιοποιημένη. Με λίγα λόγια οτιδήποτε εμπίπτει σε αυτήν ή έστω την ακουμπάει είναι καλό. Είναι ίσως ο μόνος τομέας της τέχνης όπου το κριτικό φίλτρο απαγορεύεται ή καλύτερα, πριν καν απαγορευτεί, είναι αδιανόητο. Αν δε σου αρέσει κάτι παραδοσιακό, το πρόβλημα το έχεις εσύ.

Δεδομένων των παραπάνω, η χρήση παραδοσιακών ήχων, οργάνων, αρμονικών φορμών κλπ., αποτελεί εγγύηση ποιότητας του αποτελέσματος και τουλάχιστον εν μέρει, εξοπλίζει με immunity απέναντι στην όποια αρνητική κριτική θα πήγαινε να εκφραστεί.

Όσον αφορά το πάντρεμα με το μοντέρνο, θεωρώ ότι ελάχιστοι το πέτυχαν. Και λέγοντας "πάντρεμα" δεν εννοώ τις ωραιότατες διασκευές που έκαναν οι vic και δεν εννοώ διασκευές γενικότερα. Μιλάω για μπάντες και συνθέτες που έγραψαν νέα, πρωτότυπα κομμάτια και τα εμπλούτισαν με παραδοσιακά στοιχεία, με απόλυτη συνείδηση του γιατί κατ' αρχάς και μετά του πόσο και του πώς. Και το αποτέλεσμα ήταν καλαίσθητο, είχε νόημα και δεν ήταν μουσειακό ή souvenir shop oriented.

Βέβαια εγώ είμαι και εναντίον του όλου trend μίξης ετερόκλητων ειδών γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο κανείς να μπερδέψει το άξιο με το αξιοθαύμαστο/εντυπωσιακό το οποίο όμως, ουδεμία αυτόφωτη μουσική αξία έχει.

 

[Trolley]

Ναι, το "παραδοσιακό" λειτουργεί κάπως σαν "disclaimer" που προϊδεάζει για την ποιότητα του αποτελέσματος, κα ι - με τον τρόπο του - απαγορεύει την αμερόληπτη κριτική.

Το ίδιο αισθάνομαι και για κινηματογραφικές ταινίες που αναγράφουν "στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα", το οποίο είναι επίσης γελοίο, σα να σου λέει "κοίτα αν σου φανούν κάπως κουλά αυτά που θα δεις, δεν φταίμε εμείς", ενώ βέβαια φταίνε απολύτως διότι εγώ δεν πήγα εκεί για να δεχθώ μάθημα Ιστορίας, αλλά για να απολαύσω μία μυθοπλασία που οφείλει να είναι πειστική και λειτουργική, ακόμη και αν δεν στηρίζεται καθόλου σε "πραγματικά γεγονότα".

 

[manosx]

Εκτος των πολυ σωστων που αναφερουν οι απο πανω, θα προσθεσω και μια υποκειμενικη αποψη, οτι περα απο τα προβληματα του παντρεματος, και το αυτουσιο πρωτογενες υλικο ειναι προβληματικο.

Για παραδειγμα, το "μου παρηγγειλε το αηδονι" που αναφερθηκε. "Μου παρηηηη" αυτο το ηηηη ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ ο ηχος του τορνου που ξυνει το μεταλλο και ριχνει στροφες την ωρα που το κοβει, δε σωζεται αυτο το πραγμα ουτε απο τον ριμσκι κορσακοφ. Σαραντα λουπες και πεντακοσια μπασα να του βαλεις, θα εξακολουθει να χρειαζεται δεκαπεντε μισοκιλα και τρια κιλα γουρνοπουλα για να κατεβει

Οποτε μενουμε στα πανηγυρια και τελος.

 

[Trolley]

[Σορυ για την παρένθεση, αλλά είχα μία ξαφνική τρομάρα σκεπτόμενος να είχα μάνα την κυρία από τα Καντινέλια, και να σκάει μύτη το πρωί να με ξυπνήσει για το σχολείο, ρίχνοντας αυτό το "ΗΗΗΗΗΗΗΗ"...]

Ναι, έχεις δίκηο, δεν σώζονται μερικά με τίποτε, ειδικά οι στίχοι είναι για παλαβούς.

 

[Άγιος]

Μιλάω για μπάντες και συνθέτες που έγραψαν νέα, πρωτότυπα κομμάτια και τα εμπλούτισαν με παραδοσιακά στοιχεία, με απόλυτη συνείδηση του γιατί κατ' αρχάς και μετά του πόσο και του πώς. Και το αποτέλεσμα ήταν καλαίσθητο, είχε νόημα και δεν ήταν μουσειακό ή souvenir shop oriented.

Αυτό το έχουν καταφέρει κάποιοι καλλιτέχνες του λεγόμενου έντεχνου που όλοι απεχθανόμαστε ο καθένας για τους λόγους του (εμένα δεν μου αρέσουν οι στίχοι που είναι σοφιστικέ, δεν έχω ακούσει ένα τραγούδι τέτοιο που αν με αφορούν οι στίχοι του) αναγνωρίζω όμως κάποιες φορές την καλαίσθητη χρήση λαούτου, λύρας, ουτιού κτλ. Το έντεχνο για εμένα συντηρεί την παραδοσιακή μουσική αν και έχω καιρό να ακούσω κάτι αξιόλογο