Μπαίνουμε λίγο σε μαρκετινίστικες ατραπούς τώρα. Αλλά δεν πειράζει, όλη η ζωή μας ένα μάρκετινγκ έχει καταντήσει.
Το να βγάζαν ριβιού και να κατηγορούσαν τα προϊόντα που πουλάνε, θα ήταν... άσοφο τουλάχιστον. Αν δεν εκτιμάς ένα προϊόν, δεν το στοκάρεις, δεν το πουλάς. Γιατί να στοκάρεις κοντέινερ κι ύστερα να βγεις να πεις εδώ μιλάμε για χάλια μαύρα, απορώ ποιος μπουμπούνας το αγοράζει. Δε νιώθει ο πελάτης καλά έτσι. Ο πελάτης θέλει να τον θωπεύσεις, να τον κανακέψεις, ναντονε βυζάξεις. Να του πουλήσεις switch pedal (SWITCH) 100 ευρώ, και να πεις είναι "πρίμιουμ", "οποία στιβαρότης!", "ανωτέρα αισθητική". Τι να πεις; Πάρε το ανώνυμο με 10 ευρώ που κάνει την ίδια δουλειά, έτσι κι αλλιώς δε σε βλέπει ο κόσμος τι πατάς στα λάιβ πάνω στο πατάρι; Τράβα στον συνεταιρισμό ηλεκτρολόγων και αγόρασε ένα διακόπτη; Αφού τα έχεις αγοράσει, τα πουλάς.
Γενικά το ριβιούινγκ είναι ένα φαινόμενο αξιοσημείωτο, και χωράνε συζήτηση οι ψυχολογικές προεκτάσεις του, (όπως και επίσης η έξαλλα εξωστρεφής φύση του εμπορίου τη σήμερον) αλλά πάλι καταλήγουμε στο ότι αν τα βίντεο ήταν μόνο ο εξοπλισμός που τρέχει από το 0:00 του βίντεο, μούγκα σε ένα καθημερινό δωμάτιο, κι ένας που ξέρει να το χειρίζεται, λάικ θα πατάγαμε τρεις τέσσερις ξενέρωτοι, κι εκεί ακόμα μπορεί να το ξεχνάγαμε.
