Live σε μαγαζιά στην Αθήνα εν έτει 2025

[MGs]

Εντάξει θείο,δέν είσαι τώρα και Πανκ,Πάνκ,με μοικάνες και τα λοιπά αξεσουάρ.
Εχεις λίγο και διασταύρωση από τροπικό πτηνό μέσα και λόγο αυτής της ιδιομορφίας που σε διέκρινε μπορεί οι θαμώνες να μήν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το είδος και να έτυχες μιάς διαφορετικής αντιμετώπισης.
Ε κωλόπαιδα και σας πιάσω.
Την άλλη φορά θείο θα πάμε με θωρακισμένο zastava και δέν θα σε πειράξει κανένας.

 

[hampis]

@hampis πάντως δεν πρεπει να εχεις παράπονο.
Μπορεί απάντηση να μην πήρες για το τι γίνεται εν ετει 2025 αλλά έμαθες πως γινόταν η φάση τη δεκαετία του 80.

Σαμυ πρέπει να τα γραψεις σε βιβλίο. Εγώ θα αγοράσω. Μπορει και ο Trolley

Παρακολουθώ με δέος ....επειδή συμπτωματικά έχω σχέση με τον μετέπειτα Πήγασο !

 

[Σαμη Παραγκα]

Εντάξει θείο,δέν είσαι τώρα και Πανκ,Πάνκ,με μοικάνες και τα λοιπά αξεσουάρ.
Εχεις λίγο και διασταύρωση από τροπικό πτηνό μέσα και λόγο αυτής της ιδιομορφίας που σε διέκρινε μπορεί οι θαμώνες να μήν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το είδος και να έτυχες μιάς διαφορετικής αντιμετώπισης.
Ε κωλόπαιδα και σας πιάσω.
Την άλλη φορά θείο θα πάμε με θωρακισμένο zastava και δέν θα σε πειράξει κανένας.

Όταν ανέβηκα Σαλονίκη το 83 φόραγα ένα δερμάτινο μπουφάν, ''δώρο'' από έναν ξάδελφο από Σουηδία και ένα ζευγάρι άρβυλα του αδελφού μου απ το στρατό. Χωρίς να το έχω καταλάβει με έτρεμε όλο το ΑΠΘ, μη φανταστείς για κανά εξάμηνο κράτησε η φάση μέχρι που εμφανίστηκαν οι μοικάνες . Τα τροπικά πτηνά στυλ Τρυποκάρυδου κι αυτά τα είχα διαβάσει, όπως και όλο το Μπουκόφσκη, το Μπόρις Βιάν κλπ , όσο για τα θωρακισμένα Ζάσταβα να ξέρεις πως ο συχωρεμένος ο Βοσδογιάννης της Γενιάς του χάους, έκλεινε το στενό με μπατσικά για να παίξουν ξύλο οι πανκς με τους σκινάδες, μιλάμε για ξύλο με αλυσίδες, γκλοπ κλπ που κατέληγε στο να σπάνε μαγαζιά και να σπάνε κόσμο στο ξύλο.
Αν μετανόησα για ένα πράμα στη ζωή είναι που έπιασα όπλο μόνο στο στρατό και δεν έχω ένα σήμερα κατά προτίμηση πολυβόλο

 

[Σαμη Παραγκα]

Παρακολουθώ με δέος ....επειδή συμπτωματικά έχω σχέση με τον μετέπειτα Πήγασο !

Αν έχω πει έστω και μια ανακρίβεια εφόσον γνωρίζεις να το πεις

 

[hampis]

Αν έχω πει έστω και μια ανακρίβεια εφόσον γνωρίζεις να το πεις

Δε γνώριζα για τις ιστορίες που λες , γνώρισα τον Πήγασο σαν εκδοτικό οίκο αλλά δεν ήξερα για το παρελθόν αυτό

 

[Σαμη Παραγκα]

Ως γέννημα-θρέμα Εξαρχειώτης αλλά μισή γενιά μικρότερος, διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τα post του @Σαμη Παραγκα και ήθελα κατ αρχάς να σε ρωτήσω σε ποιά μπάντα της εποχής έπαιζες.

Η δική μου άποψη είναι τη δεκαετία του '70 κάπου εκεί μεταξύ χούντας και φτώχειας, το ροκ στην Ελλάδα ήταν αποκλειστική υπόθεση της Αθηναϊκής μπουρζουαζίας. Τη δεκαετία του '80 έγινε μια μεγάλη προσπάθεια από κάποιους κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα του ΠΑΣΟΚοζεϊμπέκικου και του πολιτικο-έντεχου. Αν και βέβαια το πανκ και οι μπαουχαουζίλες των Εξαρχείων ήταν πάντα μια υπόθεση πολύ πιο κουλτουρο-αστική σε σχέση πχ με το εργατικό μέταλ των δυτικών προαστίων...

Τέλος πάντων. Αυτοί που την έκαναν την προσπάθεια αυτή και μας "ξεβλάχεψαν", για μένα καλώς κι απέκτησαν αυτό το cult status. Κι ας είχε και κάποια δηθενιά και λίγο αντιγραφή όλο αυτό. Το να καθήσουμε να λέμε τώρα για το πώς έπαιζαν οι Last Drive τότε παρεμβάλλει μια θολούρα κοντά 40 ετών. Εγώ πχ δε θυμάμαι την καθεστηκυια ταξη των δημογράφων της underground rock να είναι τόσο ευγενική μαζί τους, αλλά αυτοί συνέχισαν να κάνουν αυτό που έκαναν και να το αλλάζουν όπως γουστάραν και κάπου στα μέσα των 90s απέκτησαν τον μύθο που τους ακολούθησε μέχρι το πενθήμερο sold-out live που κάνουν αυτές τις μέρες.

Όσο για τα υπόλοιπα, δεν υπάρχει καμία σύγκριση εποχών. Το να αγοράσει κάποιος εξοπλισμό, το να ηχογραφήσει, το να ακουστεί, απαιτούσε εκπληκτικές θυσίες. Απ' την αλλη ο κόσμος ήταν διψασμένος, οι πιτσιρικάδες άκουγαν ροκ και με την εμφάνιση του CD είχαν κάποιοι και το οικονομικό κίνητρο να προωθήσουν μπάντες.

Η αγορά εξοπλισμού ήταν απαγορευτική, αλλά γενικά όλοι ψάχνονταν να ακούσουν κάτι νέο και υπήρχε ενδιαφέρον. Να φανταστείς ζωγραφίζαμε μόνοι μας αφισάκια για την επερχομενη συναυλία τα τυπώναμε σε φωτοτυπάδικα και τα κολλούσαμε οι ίδιοι πέριξ της γειτονιάς.
Κάποιοι θεωρούν πως οι τότε κυβερνήτες επιδίωξαν να βουλώσουν όποιους είχαν αγγλικό στίχο. Εμείς ξεκινήσαμε με ελληνικό και καταλήξαμε με ογγλέζικο, προσωπικά δεν αισθάνθηκα από κανέναν πίεση, η μοναδική πίεση που αισθάνθηκα, ήταν ένα βράδυ το 84? νομίζω, στο 7ο Λύκειο Παγκρατίου, όταν για κάποιο λόγο οι διοργανωτές και μέρος των θεατών παρεξήγησαν κάποιους στίχους περί ηρωίνης και η ΚΝΕ που είχε τη διοργάνωση κατέβασε το γενικό, για κάποια λεπτά επικράτησε πανδαιμόνιο και η μόνη έννοια που είχα, ήταν το δανεικό μπάσο του μπασίστα κατεβήκαμε απ τη σκηνή με τις κιθάρες σα ρόπαλα, αλλά όλα οκ δεν συνέβει τπτ.
Δεν θέλω να παραστήσω τον βετεράνο του Βιετνάμ, μα αρκετές φορές το πράγμα ξέφευγε, τα χρόνια πέρασαν τα πόδια μου δεν είναι τόσο γρήγορα όσο τότε.
Ένα βράδυ στην Αλεξάνδρας κάπου στα υπόγεια του Τάφου του Ινδού σε συναυλία των White snakes ας κυνήγαγαν τα ΜΑΤ πόρτα-πόρτα από αίθουσα σε αίθουσα κάποια στιγμή ένας μαλάκας μου κάρφωσε το κλομπ στα πλευρά, ένα άλλο βράδυ σε συναυλία στο Λυκαβηττό, φάγαμε τόσο δακρυγόνο που έχω και για τα εγγόνια σας, πάνω στο πανικό κάποιος μου κατέβασε τη τζαμαρία που φοράω και γύρισα σχεδόν τυφλός σπίτι μέσα στα αίματα.
Δεν γουστάρω την αναίτια βία κατά πάντων

 

[Σαμη Παραγκα]

Η αγορά εξοπλισμού ήταν απαγορευτική, αλλά γενικά όλοι ψάχνονταν να ακούσουν κάτι νέο και υπήρχε ενδιαφέρον. Να φανταστείς ζωγραφίζαμε μόνοι μας αφισάκια για την επερχομενη συναυλία τα τυπώναμε σε φωτοτυπάδικα και τα κολλούσαμε οι ίδιοι πέριξ της γειτονιάς.
Κάποιοι θεωρούν πως οι τότε κυβερνήτες επιδίωξαν να βουλώσουν όποιους είχαν αγγλικό στίχο. Εμείς ξεκινήσαμε με ελληνικό και καταλήξαμε με ογγλέζικο, προσωπικά δεν αισθάνθηκα από κανέναν πίεση, η μοναδική πίεση που αισθάνθηκα, ήταν ένα βράδυ το 84? νομίζω, στο 7ο Λύκειο Παγκρατίου, όταν για κάποιο λόγο οι διοργανωτές και μέρος των θεατών παρεξήγησαν κάποιους στίχους περί ηρωίνης και η ΚΝΕ που είχε τη διοργάνωση κατέβασε το γενικό, για κάποια λεπτά επικράτησε πανδαιμόνιο και η μόνη έννοια που είχα, ήταν το δανεικό μπάσο του μπασίστα κατεβήκαμε απ τη σκηνή με τις κιθάρες σα ρόπαλα, αλλά όλα οκ δεν συνέβει τπτ.
Δεν θέλω να παραστήσω τον βετεράνο του Βιετνάμ, μα αρκετές φορές το πράγμα ξέφευγε, τα χρόνια πέρασαν τα πόδια μου δεν είναι τόσο γρήγορα όσο τότε.
Ένα βράδυ στην Αλεξάνδρας κάπου στα υπόγεια του Τάφου του Ινδού σε συναυλία των White snakes ας κυνήγαγαν τα ΜΑΤ πόρτα-πόρτα από αίθουσα σε αίθουσα κάποια στιγμή ένας μαλάκας μου κάρφωσε το κλομπ στα πλευρά, ένα άλλο βράδυ σε συναυλία στο Λυκαβηττό, φάγαμε τόσο δακρυγόνο που έχω και για τα εγγόνια σας, πάνω στο πανικό κάποιος μου κατέβασε τη τζαμαρία που φοράω και γύρισα σχεδόν τυφλός σπίτι μέσα στα αίματα.
Δεν γουστάρω την αναίτια βία κατά πάντων

Είχαμε ξεκινήσει ως Tunix Tuwat, στο Πήγασο ως Swindlers, μετά ως TAste The gas, ύστερα ως Green peas και τελειώσαμε ως Swindlers. Οι σπουδές μου στη Σαλονίκη, ο στρατός του ντράμερ το 83, τα γκομενικά και μετά ο στρατός για τους περισσότερους το 89, ύστερα κάποιοι με τη δουλειά, κάποιοι με γάμους κλπ μας τελείωσαν + το γεγονός πως μπορεί να μην είχαμε βλέψεις να κάνουμε συμβόλαια και να βγάλουμε φράγκα, αλλά μας πείραζε ενδόμυχα που κάποιοι τα είχαν καταφέρει καλύτερα από μας τουλάχιστον σε επίπεδο αναγνωρισιμότητας και ευκολίας στο να παίζουν συχνότερα

 

[kpeyos]

To μόνο που έχω να προσθέσω για τα Εξάρχεια της εποχής είναι πως δύσκολα είχες προβλήματα αν δεν είχες πάει για να τα συναντήσεις. Σαν παιδάκι δε με πείραξε ποτέ κανένας. Πιο επικίνδυνη είναι σήμερα η Κηφισιά για ένα παιδί με κινητό και χαρτζηλίκι, παρά τα Εξάρχεια του '80. Σαν έφηβος είχα μάθει να αποφεύγω τα μέρη όπου τα ζάκια έκαναν χρήση και ένα στενό παρακάτω όπου οι ασφάλεια έκανε "εύκολες" προσαγωγές για να βγει το μεροκάματο. Μέχρι τα μέσα του '90 τα πάντα είχαν ησυχάσει, οι χρήστες είχαν μαζευτεί στο μουσείο για να μη χαλάν' την πιάτσα των μαγαζιών και η περισσότερη από αυτούς που έκαναν τα μπάχαλα είχαν ήδη βολευτεί στο δημόσιο ή είχαν ξεκινήσει πολιτικές καριέρες.

 

[Shelter]

Συνυπογράφω γενικα, σαν γεννημένος και μεγαλωμένος εξαρχειώτης. Τα 80s και τα early 90s ειχαν τα δικά τους αλλά ηταν πολύ πιο ήσυχα γενικά απο σήμερα. Εκτός αν ψαχνόσουν για μπελά (που ισχύει παντου) ή δεν ειχες γρήγορα αντανακαστικά σε σχέση με συγκεκριμένες πεζοδρομιακές πολιτικες/αστυνομικες πρακτικές, που αμα εισαι της περιοχής έχεις. Το λέω γιατι αν και εποχές μεταπολιτευτικές, τα ΜΑΤ ήταν ακόμη κάπως προηγούμενης ιδεολογικής κατεύθυνσης, σπάνια έριχναν δακρυγόνα και προτιμούσαν πιο χειρονακτικές λύσεις, μπουκάρωντας σε ουζερι και μπαρ στέλνοντας δεκαδες θαμώνες στο νοσοκομειο*.

Τώρα το οτι μετα το 90-95 ειχαν ηρεμησει... μαλλον. Αν και χαρακτηριστικά θυμαμαι την εισβολή τους στο πολυτεχνείο το 95 υστερα απο άρση του ασύλου απο τον Ξανθόπουλο, καθως το σπιτι μου ήταν απέναντι απο την εισοδο του πολυτεχνίου στο κτίριο Γκίνη. Δε μπορούσες να βγεις εξω απο το δακρυγόνο και οι μπ. βαζανε τους συλλυφθεντες σε λεωφορεία για να τους πάρουν καθώς ηταν καμια 450αρια... αλλες δυο φορές μονο θυμάμαι εκτενή επεισόδεια. Μια το 98 οπου μετά το αστυνομικο φιάσκο με την υποθεση Σοριν Ματέι η αστυνομια ηθελε να κανει επιδειξη δύναμης και καθηλωσε ολη την πορεια σε 10' με πολυ ξυλο. Ειχαν καθισει τον κοσμο οκλαδον στην Πατησιων και οποιος σηκωνοταν την ετρωγε στο κεφαλι λες και ηταν αιχμαλωτος πολεμου. Και μετα το 2008 οπου ολοι θυμομαστε φαντάζομαι...

Στα περιστατικα αυτά δεν αναφέρω το γεγονός οτι το 97 ο πατέρας μου παραλιγο να καει σαν το ποντικι οταν εβαλαν φωτια στην πολυκατοικια και εριχναν μολοτωφ στους πυροσβεστες που ηρθαν να τη σβησουν.

Μετά το 2000 τα πραγματα αρχισαν να αλλάζουν πολυ. Κυριως η γεωγραφια των μαγαζιών αλλά και ο κοσμος. Πολλοι παλιοι έφυγαν, ολως τυχαίως ήταν οι ενδιαφερουσες φυσιογνωμιες της περιοχής, και αρχισαν να γινονται θαμωνες ασχετοι απο αλλες περιοχες, κυριως Β.Π που ηθελαν να λενε οτι κυκλοφορουν εκει και γενικα η γειτονια αρχισε να μην μοιαζει με αυτο που θυμομουν. Ειδικά δε όταν τιγκαρε η στουρναρη απο ορδές απο πρεζάκια που πήγαιναν πάνω κάτω και ολη η περιοχή βρώμαγε ουρα και γενικοτερες ακαθαρσίες. Εφυγα το 2008 και απο τότε σπανίως πηγαινω αν δεν υπάρχει λόγος. Για μενα ειναι άλλη περιοχή πια και δε με ενδιαφερει καθολου.

*Αντιστοιχες εικονες ξαναζήσαμε πριν 5 χρονια όταν τα ΜΑΤ αποφασισαν να επιτεθουν σε ηδη διαλυμένη αντιναζιστικη συγκεντρωση και εισεβαλαν σε γνωστη καφετέρια της τωρα περιοχής μου σπαζοντας στο ξυλο τους παντες. Μιλαμε για καφετερια που υπηρχαν οικογενειες με μικρα παιδια. Η ναζιστικη συγκεντρωση εγινε αλλά μάλλον δεν την ειδαν.

 

[Trolley]

Το πρόβλημα που θυμάμαι να κάνει "register" στο θυμικό μου, από την περίοδο στην οποία αναφέρθηκε ο Σάμη, είναι ότι οι συγκεκριμένες μουσικές ταυτίστηκαν στο νου των πολλών ως "μουσικές που αφορούν τα Εξάρχεια", ενώ στην ουσία ήταν η πρώτη (οσοδήποτε επιτυχής ή ανεπιτυχής) προσπάθεια για εκσυγχρονισμό της αντίληψης γύρω από το ηλεκτρικό τραγούδι, κατά μίμηση των αντίστοιχων αγγλικών και αμερικανικών γκρουπ. φυσικά.

Αυτό δεν ήταν καλό: κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει μία τέτοια διαδικασία να συνδέεται με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, και γι' αυτό οι περισσότεροι μουσικοί της περιόδου, ούτε καν... ακούμπησαν αυτό το ρεύμα. Θυμάμαι μουσικούς της περιόδου (τους Τερμίτες π.χ.) να δίνουν συνεντεύξεις ψιλοσαρκάζοντας αυτά τα δρώμενα, μάλιστα δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.

Τελικά, η όλη σκηνή πνίγηκε στον ίδιο τον ερασιτεχνισμό που θεωρητικώς την καθιστούσε ενδιαφέρουσα, κρίμα από μία άποψη.