- Μηνύματα
- 2,820
- Πόντοι
- 398
"Αφήστε λοιπόν τους αφορισμούς χωρίς να έχετε ρίξει ούτε μια αυτιά σε αυτό που τόσο παθιασμένα προσπαθείτε χωρίς καμία επιτυχία να μειώσετε. "
Κόψε κάτι ρε Μπιλ, κανείς δεν πήγε να μειώσει "παθιασμένα" κανέναν.
Ή μήπως όχι; Διαβάζω σε επόμενο σχόλιο:
"Τα μπλουζ είναι" λέει "το ίδιο πάνω-κάτω".
Κι η γιαγιά μου το ίδιο θα έλεγε αν άκουγε SRV και μετά Ana Popovic. Αλλά εκείνη δεν καταλαβαίνει η φτωχη, εσύ τι υποτίθεται ότι καταλαβαίνεις, τι δικαιολογία έχεις ως μουσικός για να το λες αυτό; Και μάλιστα σε ένα φόρουμ μουσικών; Με κάτι τέτοια γελάνε και τα ζώα του δάσους.
Λοιπόν θα σας το χαλάσω ίσως, αλλά αυτό που δεν είστε ικανοί να αντιληφθείτε είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που διαχωρίζει τη μουσική από το μάπα καρπούζι.
Έτσι, στην jazz/blues μπορεί οι μουσικοί να παίζουν forever παραλλαγές σε παραπλήσια ή standarts θέματα, αλλά ο Pat Metheny δεν θα ακουστεί ποτέ σαν τον Jim Hall, γιατί υπάρχει κάτι που λέγεται ερμηνεία και αυτοσχεδιαστική ικανότητα. Αυτά συνιστούν καλλιτεχνικη΄ταυτότητα για έναν μουσικό. Σε κάποια άλλα είδη μουσικης, το λένε και "ψυχή" ή "songwriting" (έμπνευση ας πούμε σε ό,τι αφορά τη σύνθεση). Αυτα έχουν βαρύνουσα σημασία και όχι το πόσα ακόρντα θα παίξει κάποιος (σόρι Dreamdancer)
Aκόμη κι αν μιλάμε για ένα άλμπουμ π.χ. σαν το The Wall που έχει γραφτεί όλο πάνω σε πέντε δέκα ακόρντα) ή για γκρουπ σαν τους U2 που τα κομμάτια τους δεν θα τα έβαζε κανείς σας ούτε για backing track, γιατί δεν είναι φαντάζομαι ευεπίφορα για να μπεγλερίσετε την πένα σας πάνω κάτω.
Και τώρα επιστροφή στους τζετ κιθαρίστες των 18ών. Ας μιλήσουμε για μεγάλα νούμερα πλέον. Μουσικάρες!
Κόψε κάτι ρε Μπιλ, κανείς δεν πήγε να μειώσει "παθιασμένα" κανέναν.
Ή μήπως όχι; Διαβάζω σε επόμενο σχόλιο:
"Τα μπλουζ είναι" λέει "το ίδιο πάνω-κάτω".
Κι η γιαγιά μου το ίδιο θα έλεγε αν άκουγε SRV και μετά Ana Popovic. Αλλά εκείνη δεν καταλαβαίνει η φτωχη, εσύ τι υποτίθεται ότι καταλαβαίνεις, τι δικαιολογία έχεις ως μουσικός για να το λες αυτό; Και μάλιστα σε ένα φόρουμ μουσικών; Με κάτι τέτοια γελάνε και τα ζώα του δάσους.
Λοιπόν θα σας το χαλάσω ίσως, αλλά αυτό που δεν είστε ικανοί να αντιληφθείτε είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που διαχωρίζει τη μουσική από το μάπα καρπούζι.
Έτσι, στην jazz/blues μπορεί οι μουσικοί να παίζουν forever παραλλαγές σε παραπλήσια ή standarts θέματα, αλλά ο Pat Metheny δεν θα ακουστεί ποτέ σαν τον Jim Hall, γιατί υπάρχει κάτι που λέγεται ερμηνεία και αυτοσχεδιαστική ικανότητα. Αυτά συνιστούν καλλιτεχνικη΄ταυτότητα για έναν μουσικό. Σε κάποια άλλα είδη μουσικης, το λένε και "ψυχή" ή "songwriting" (έμπνευση ας πούμε σε ό,τι αφορά τη σύνθεση). Αυτα έχουν βαρύνουσα σημασία και όχι το πόσα ακόρντα θα παίξει κάποιος (σόρι Dreamdancer)
Aκόμη κι αν μιλάμε για ένα άλμπουμ π.χ. σαν το The Wall που έχει γραφτεί όλο πάνω σε πέντε δέκα ακόρντα) ή για γκρουπ σαν τους U2 που τα κομμάτια τους δεν θα τα έβαζε κανείς σας ούτε για backing track, γιατί δεν είναι φαντάζομαι ευεπίφορα για να μπεγλερίσετε την πένα σας πάνω κάτω.
Και τώρα επιστροφή στους τζετ κιθαρίστες των 18ών. Ας μιλήσουμε για μεγάλα νούμερα πλέον. Μουσικάρες!
.
. Για κάποιο λόγο, αυτός ο μέτριος για τα δεδομένα ορισμένων, κιθαρίστας, είναι απλά τεράστιος στην ιστορία της μουσικής.
