Vintage Vs Modern instruments

[Dan Mar]

Ψηφίζω Vintage.

Στην πράξη όμως η αγορά μιας κιθάρας είναι ένα ταξίδι μέσα και έξω απο τον εαυτό μου.
Μέσα διότι κατα την διάρκεια του ταξιδιού παρατήρησα ότι καταρίπτονται κάποια στερεότυπα μου.
Πριν χρόνια ξεκίνησα για Les Paul και βρέθηκα με Super Strat, ξεκίνησα για Gibson L-5 με Humbuckers και βρέθηκα με Heritage 330 P'90s.
Έχω συνηδειτοποιήσει ότι στην διαδρομή αυτό που ακριβώς μετράει είναι η κάθε συγκεκριμένη κιθάρα που δοκιμάζω, εως ότου πάρω την απόφαση ότι εδω τελειώνει αυτό το ταξίδι και αγοράζω.
Το ταξίδι μπορεί να τελειώσει για διάφορους λόγους, οικονομικούς, συζυγικούς, συναισθηματικούς κ.τ.λ.

Έξω διότι μπορεί να αγοράσω μια κιθάρα απο την γειτονιά μου , η να ταξιδέψω σε κάποια χώρα της Ε.Ε. ( λόγω δασμών ).
Αγοράζω μόνο κιθάρες που μπορώ να τις δοκιμάσω απο κοντά με δοκιμή.

Οπότε καταλήγοντας η φάση είναι σαν να παίζω Black Jack, το καλό χαρτί έρχεται γρήγορα, αργα, η όλα τα ενδιάμεσα.

Καλή τύχη σε όλους !

 

[Terry RoscoeBeck5]

αν είχα vintage (50's - 60's) κιθάρα θα την έδινα για να αγοράσω κατοικία.

Αν είχες μια συγκεκριμένη (που κάνει όσο ένα σπίτι). Η οποία δεν είναι άλλη από '59 LP. Όλα τα άλλα vintage κούτσουρα δεν νομίζω ότι φτάνουν τόσο ψηλά για να εξασφαλίζουν απόκτηση στέγης.

 

[Shelter]

Υπάρχει μια διάσταση που ενδεχομένως να είναι αδιάφορη σε κάποιους, αλλά σε άλλους όχι.

Τα vintage όργανα και γενικά αντικείμενα, έχουν εκτός των άλλων και μια συναισθηματικά φορτισμένη διάσταση απο την κατάσταση προκατοχής απο άλλους ανθρώπους. Όχι πάντα, αλλά συμβαίνει συχνά.

Αν παίζεις ενα είδος μουσικής που δεν ειναι συγχρονο, και τύχει να πεσει στα χέρια σου παλιό όργανο, τότε θα αισθανθεις αλλιως. Σκεφτειτε πως ειναι να παιζεις ρεμπετικα με τριχορδο και να πεσει στα χέρια σου το καποιο μπουζούκι του Βαμβακάρη ή λαικά και να πιάσεις το μπουζούκι του Τσιτσάνη ή κάποιο του Χιώτη. Και ναι φτιάχνονται φοβερά όργανα σήμερα και η τεχνογνωσια ισως να ειναι στο απώγειο της καθώς με την επικοινωνια και το ιντερνετ ευτυχώς τα "μυστικα" εξανεμιστηκαν. Αλλά
1) Οπως ξαναειπα, τα υλικά όχι
2) Φαντάσου να εχεις στα χέρια σου το οργανο πάνω στο οποίο γράφτηκαν ολα τα κομμάτια που ενδεχομένως σε έκαναν να ασχοληθείς με τη μουσικη.

Κατ αναλογία, είναι πιθανό να βρεθεί κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση στη χώρα μας. Καθώς πολλά (ειδικά λαικά όργανα) δεν βρίσκονται σε συλλογές, αλλά αλλάζουν χέρια. Μάλιστα πριν καποιο καιρό, ένα μέλος εδώ είχε ποστάρει μια strat που ανήκε στον Γ.Σπάθα. Είμαι βέβαιος ότι για αυτόν, αυτό το όργανο δεν ειναι συγκρισιμο με μια πολύ καλή σύγχρονη strat. Άσχετα αν η 2η ειναι καλο όργανο και εννοειται οτι για την παραγωγή μουσικής δεν ειναι απαραίτητο. Αλλα υπάρχει μια συναισθηματική υπεραξία.

Το ίδιο και με το να παιζεις μια μουσική που είναι vintage και να θες στην αναζήτηση του ήχου σου να δοκιμάσεις τον εξοπλισμό με τον οποίο ηχογραφήθηκε αυτή η μουσική πραγματικά. Μην ξεχνάμε ότι εκτός απο τις vintage ηλεκτρικές και τους ενισχυτές τους, σε blues και rock περιβάλλοντα, όργανοποιοί σε όλο τον κόσμο άρχισαν να κατασκευάζουν ρέπλικες σε μπαροκ όργανα όταν ξεκίνησε η τρέλα/μόδα με το μπαρόκ. Σε αυτόυς τους κύκλους λοιπόν όλοι αναζητούν παλιά όργανα. Υπάρχουν ηχογραφήσεις σύγχρονες που έγιναν απο εγνωσμένης αξίας σολίστες με ειδική άδεια να παιξουν κάποιο ιστορικό όργανο που ξεκρεμάστηκε απο κάποιο μουσείο. Στην παραδοσιακή μας μουσική, ακόμα ψάχνουν πολλοί για λαούτα του Κοπελιάδη, του Π.Παναγή και του Σταθόπουλου ενώ υπάρχουν σύγχρονοι κατασκευαστές. Μάλιστα αυτοί διατείνονται οτι τα σύγχρονα λαούτα δεν εχουν σχέση με τα παλιά και οτι τα καινούρια προσεγγισαν την κιθάρα σαν κατασκευές (δεν το γνωριζω, αλλά νομιζω ότι αναφέρονται σε κάτι καμπυλότητες στο καπάκι των παλιών που εγιναν επιπεδες στα σύγχρονα, την γέφυρα και το διάσκοσμο). Η μόδα με τους goldfoil μαγνήτες είναι απότοκο των vintage οργάνων, όπως και η τρέλα με την jazz manouche μουσική εκεί γύρω στο 2005-2010 που οργανοποιοί αντεγραφαν τις παλιές κιθάρες για να δώσουν σε μια μεριδα μουσικών τον vintage ήχο που ήθελαν. Tο ίδιο και οι μαγνήτες C.C.

Βέβαια το να έχεις ή να αποφασισεις να πάρεις ένα vintage όργανο είναι σπορ για μερακλήδες. Και πρέπει να είσαι έτοιμος να ξοδέψεις (και να ξοδεύεις) αρκετά για τη συντήρησή του που θα ειναι τακτική. Μην ξεχνάμε ότι κάποιες αλλαγές έχουν ένα ταβάνι. Δηλαδή δεν μπορεις να αλλάζεις τάστα για πάντα στην ίδια ταστιέρα και κυρίως στα ακουστικά όργανα, η τάση των χορδών δημιουργεί το γνωστο belly bulge που καποια στιγμή θα σε κανει ή να αλλάξεις καπάκι (με άγνωστα ηχητικά αποτελέσματα) ή να κρεμάσεις την κιθάρα για πάντα.

Πάντως τα vintage όργανα συγκινούν και για αυτο και η σύγχρονη οργανοποία τα μιμείται και εμφανισιακά και ηχητικά.

 

[odis13]

Αν είχες μια συγκεκριμένη (που κάνει όσο ένα σπίτι). Η οποία δεν είναι άλλη από '59 LP. Όλα τα άλλα vintage κούτσουρα δεν νομίζω ότι φτάνουν τόσο ψηλά για να εξασφαλίζουν απόκτηση στέγης.

Μόνο μια original Explorer (εκ των οποίων υπήρξαν κυριολεκτικά μια χούφτα) θα έπιανε παραπάνω, εκτιμώνται κοντά στο μύριο πλέον. Πέραν αυτών ο προφανής βασιλιάς είναι η ΄59 Burst, που ανέφερες, και μετά ακολουθούν οι pre-war D-45, οι original Flying V, οι Nocaster, οι pre-war J200, Loyd Loar-era L5s, pre-war D-28s, μερικές πιο μικρές pre-war 45s και τέλος κάποιες early stratocasters σε custom χρώματα. Αν δεν ξεχνάω κάτι off the top of my head οτιδήποτε άλλο είναι σε 5-ψήφια κασέ.

Πάντως τα vintage όργανα συγκινούν και για αυτο και η σύγχρονη οργανοποία τα μιμείται και εμφανισιακά και ηχητικά.

Kαι αυτό το τελευταίο είναι και κάτι που δεν μπορείς να το περιγράψεις με ευκρίνεια γραπτά ή και προφορικά, είναι καθαρά βιωματικό. Και μπορεί να το βιώσεις με ένα vintage όργανο που δεν είναι πανάκριβο, που δεν είναι καν όσο ακριβό όσο μια αντίστοιχης ποιότητας σημερινό, υπάρχουν (ακόμα!) και αυτά.

Και εδώ να πώ κάτι που δε θέλω να παρερμηνευτεί ως συγκρουσιακό ή οτιδήποτε . Κάνουμε μια κουβέντα vintage vs μοντέρνο. Κιθάρες μοντέρνας παραγωγής έχουμε παίξει όλοι μα, και ουκ ολίγες τολμώ να πω. Αντίστοιχη εμπειρία με vintage όργανα πόσοι έχουμε? Δε ζητάω διαπιστευτήρια, να μη παρεξηγηθώ, αλλά ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι εμπειρία έχει απο τέτοια όργανα. Ουσιώδη εμπειρία, όχι έχω πίασει μια φορα μια 70s strat και μια ακουστική Εko απο τον τοιχο μιας ταβέρνας και that's it.

Το λέω διότι παρατηρώ ένα pattern, όπου βλέπω αρκετούς εξ υμών που ξέρω οτι έχουν μια κάποια εμπειρία με παλία όργανα και μέσες άκρες η θέση όλων είναι "ναι έχουν θέματα, ναι δεν είναι όλα χρυσός, ναι είναι πανάκριβα, έιναι ζαβά, έιναι το ένα είναι το άλλο είναι είναι αλλά...vintage δαγκωτό". Και είναι μια θέση στην οποία δε νομίζω οτι μπορείς να φτάσεις αυστηρά ορθολογιστικά (εκτός ελαχίστων και συγκεκριμένων περιπτώσεων) παρα μόνο εμπειρικά.

Ξαναλέω, δεν ήρθα να την πω σε κανένα, να μη παρεξηγηθώ. Απλά κάνουμε κουβέντα για το Α έναντι το Β, ας ζυγιάσει ο καθείς πόσο ξέρει απο πρώτο χέρι και τα δυο παρά μόνο το ένα.

 

[bouzoukleri]

Να προσθέσω την κουτουράδα μου.
Όλα τα οργανάκια όταν φτιάχτηκαν ήταν μοντέρνα στην εποχή τους. Διότι απλα , ακόμα και το σκαρπέλο ήταν νεότερο και καλύτερο από εκείνα τα παλιακά που δούλευε ο Στραντιβάρι. Επίσης τα προαναφερθέντα οργανάκια ως φρέσκα τα κάνανε χάζι και τα αγκαλιάζανε ΟΛΟΙ , νέοι γέροι γνώστες γκουρου άχρηστοι κουφοί και κουλάδια. Ακόμα και τότε όταν ένα όργανο ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ ΣΩΣΤΑ το ακολουθούσε η αιώνια ατάκα ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΖΑΚΙ. Επειδή τότε, οι άνθρωποι δεν ήταν οικολογικά θετικά προσκείμενοι , πολλά νέα όργανα ή μεταχειρισμένα , κατέληξαν όντως στο τζάκι.
Που σημαίνει , όσα όργανα επέζησαν από : Ελέγχους έμπειρων, βανδαλισμούς εφήβων με αντιπολεμικές ανησυχίες, νυχτοκάματα και κλωστές στο αστικό - στο πόρτ-μπάγκατζ , ηχογραφήσεις και ανταλλαγές επί ανταλλαγών.
Είναι το αποτέλεσμα σορταρίσματος με φίλτρα αξία ευκολία ζύγισμα ανταλλαξιμότητα WAF και πάει λέγοντας.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Μόνο μια original Explorer (εκ των οποίων υπήρξαν κυριολεκτικά μια χούφτα) θα έπιανε παραπάνω, εκτιμώνται κοντά στο μύριο πλέον.

Α, κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς στο βασίλειο της αστείρευτης γνώσης του Noiz. Αυτό με τις Explorer δεν το είχα πάρει χαμπάρι - είναι κιθάρες που περνάνε κάτω από το "ραντάρ".

Το λοιπόν... Η τιμή των συγκεκριμένων (συνολικά κατασκευάστηκαν 19 το '58 και μόλις τρεις το '59), έφτασε στη "στρατόσφαιρα" μετά τα '00s.

Ενδεικτικό της τάσης που δημιουργήθηκε, είναι το γεγονός ότι σε δημοπρασία στους Christie's το '99 πουλήθηκε προς 134.500 δολάρια η '58αρα του Clapton (όχι κάποια τυχαία) και το 2016 το γνωστό και μη εξαιρετέο Denmark Street Guitars (στο Λονδίνο) πούλησε μια... κάποιου προηγούμενου ιδιοκτήτη προς 1,1 εκατ. δολάρια!

Τι είπες τώρα...

 

[MGs]

Αντίστοιχη εμπειρία με vintage όργανα πόσοι έχουμε? Δε ζητάω διαπιστευτήρια, να μη παρεξηγηθώ, αλλά ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι εμπειρία έχει απο τέτοια όργανα. Ουσιώδη εμπειρία, όχι έχω πίασει μια φορα μια 70s strat και μια ακουστική Εko απο τον τοιχο μιας ταβέρνας και that's it.

Αυστηρός είσαι,αν πιάσουμε τέτοιους παράγοντες με το πόσες,ποιός,πού,πότε και με τί μπορεί να κάνει μιά τέτοια σύγκριση,πρέπει να μπεί μια τελεία σε αυτήν την συζήτηση.

Εγώ προσωπικά σχημάτισα άποψη,από 15 εώς 20% προσωπική εμπειρία (άντε να έχω πιάσει μια 10ριά,για λίγο χρόνο τις περισσότερες και χωρίς να γράψω τίποτα) και ότι μένει,από ανθρώπους που είτε έχω επισκεφθεί και είχαν εμπειρία στο κομμάτι αυτό,είτε ήταν επαγγελματίες στο κομμάτι αυτό.
Οι ποιό ακριβές κιθάρες που πωλήθηκαν ποτέ,δέν έχουν καμία πραγματική αξία βάση χαρακτηριστών,δέν είναι η σπανιότητα παραγωγής που τις χαρακτηρίζει,αλλά η ιστορία που της συνοδεύει.

Οπως αυτή του Elvis και εχει κοινό και με μιά άλλη,την Μάρκα Martins,η οποίες φυσικά δέν είναι ηλεκτρικές.