Η Μουσική τέχνη κατα παραγγελία

[Jet72]

Συμφωνώ και επαυξάνω. Ως απόλυτα χομπίστας και μόνο συνθέτης, έγραψα ό,τι έγραψα όταν πραγματικά υπήρχε στόχος (ερασιτεχνικό ντοκυμαντέρ, ερασιτεχνικό θέατρο).

Στις άλλες περιπτώσεις χανόμουνα στους ωκεανούς της (μη xe$w) αχανούς έμπνευσής μου.

Με βασάνιζε γιατί από συγγραφείς και 1-2 φίλους που ασχολούνται με την ποίηση πήρα τελείως διαφορετικό feedback. Ήθελα λοιπόν να δω και την άποψη των μουσικών.

To διαφορετικό feedback οφείλεται στο ότι δομικά / λειτουργικά / αποτελεσματικά οι δύο τέχνες είναι εντελώς διαφορετικές.

Θα πω το βασικότερο: η μουσική διδάσκεται με ή χωρίς δάσκαλο, στο ωδείο ή οπουδήποτε αλλού. Η μουσική παίζεται από πολλούς, έναν ή... και κανέναν σε extreme κατάσταση.

Η ποίηση είναι κάτι τελείως διαφορετικό, θα έλεγα έχει ως κέντρο τον ποιητή και όχι το ίδιο το ποίημα. Η μουσική έχει ως κέντρο το αποτέλεσμα, τον ήχο και όχι τον δημιουργό.

Ίσως το μόνο κοινό τους είναι ότι και τα δύο αποκτούν αξία με την ύπαρξη ενός αποδέκτη.

 

[marathon]

Ίσως το μόνο κοινό τους είναι ότι και τα δύο αποκτούν αξία με την ύπαρξη ενός αποδέκτη.

Θα έλεγα υπέρ-αξία...αξία έχουν ήδη για τον δημιουργό

 

[Nikolas]

Δε μου λες ρε Νικόλα, χωρίς πλάκα: Δε σου έχει κατέβει ποτέ μια μελωδία στο κεφάλι; Δοκιμάζεις πρώτα όλους τους... συνδυασμούς  ;D, ή βάζεις στην τύχη όποια νότα κάτσει;

Μα φυσικά και μου έχει κατέβει. Και μάλιστα αρκετές φορές. Αλλά αυτό δεν είναι η σύνθεση, αλλά μονάχα η σπίθα (για εμένα). Αυτό είναι που εννοώ. Δε περιμένω να φτιαχτεί το κομμάτι από φαντασία, ή έμπνευση, αλλά από δουλειά.
Και φυσικά, μπορείς να μεγαλουργήσεις και την ώρα της "δουλειάς", και φυσικά μπορείς να έχεις φαντασία και να δημιουργήσεις δικού σου κανόνες, κλπ, αλλά παραμένει ένα προϊόν (προ)εργασίας, παρά ένα φαντασίας, κλπ.

Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και βέβαια, όλες οι γνώμες είναι προσωπικές, υποκειμενικές, κλπ ,κλπ...

 

[manosx]

Καλά, αν μιλάμε για καμιά φόρμα της προκοπής  ;D, καμιά συμφωνία ή κάνα κονσέρτο και τα παρόμοια απλά πραγματάκια  ;D θα συμφωνήσω ότι χρειάζεται ΚΑΙ πολύ δουλειά. Όταν όμως μιλάμε για πιο απλές φόρμες, όπως π.χ. ένα pop τραγούδι, τότε η έμπνευση μπορεί κάλλιστα να περιέχει το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης.

Κάθεται ο mr PopHitMaker στο πιανάκι, του καρφώνεται μια μελωδία πάνω σε ένα κυκλάκι τριών ακόρντων, και τσουπ! Νάτο το multi- platinum hit! Καθόλα ρεαλιστικό σενάριο! Εκεί τη δουλειά βέβαια θα την τραβήξει ο performer χοροπηδώντας και οι manager προωθώντας,  ;D αλλά όπως και να έχει η συνθετική δουλειά αφορούσε κατά κύριο λόγο την έμπνευση.

Για να μη μιλήσουμε και για την έμπνευση ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της δουλειάς    ;D

 

[marathon]

Για να μη μιλήσουμε και για την έμπνευση ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της δουλειάς    ;D

Μα νομίζω ότι μιλάμε για σύνθεση...

 

[manosx]

Δηλαδή  ???

 

[Χάρης Ο]

Πολυ μπερδεμενα τα λετε παληκαρια.

Δεν εχω καταλαβει τιποτα. :-[

Συγχωρεστε με. :

 

[marathon]

Δηλαδή  ???

Sorry, είχα την εντύπωση ότι έμπνευση και σύνθεση είναι διαφορετικά πράγματα...

 

[manosx]

 

[Nikolas]

Καλά, αν μιλάμε για καμιά φόρμα της προκοπής  ;D, καμιά συμφωνία ή κάνα κονσέρτο και τα παρόμοια απλά πραγματάκια  ;D θα συμφωνήσω ότι χρειάζεται ΚΑΙ πολύ δουλειά. Όταν όμως μιλάμε για πιο απλές φόρμες, όπως π.χ. ένα pop τραγούδι, τότε η έμπνευση μπορεί κάλλιστα να περιέχει το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης.

Κάθεται ο mr PopHitMaker στο πιανάκι, του καρφώνεται μια μελωδία πάνω σε ένα κυκλάκι τριών ακόρντων, και τσουπ! Νάτο το multi- platinum hit! Καθόλα ρεαλιστικό σενάριο! Εκεί τη δουλειά βέβαια θα την τραβήξει ο performer χοροπηδώντας και οι manager προωθώντας,  ;D αλλά όπως και να έχει η συνθετική δουλειά αφορούσε κατά κύριο λόγο την έμπνευση.

Εντάξει, και ακριβώς όπως τα λές είναι! Για αυτό και το 99% (λέμε τώρα, αριθμός τυχαίος, κλπ, κλπ) των ποπ τραγουδιών είναι ένα 8μετρο και μετά επανάληψη του κερατά, ή επιπλέον και φόρμα "ροντό" (κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρεν-κλπ".
Σε πιο ανεπτυγμένα σχήματα (πχ. Radiohead) τα πράγματα αλλάζουν, και, αν και έχω δει κάποιο ντοκυμαντέρ από τον Πέτρο (blue) εξακολουθώ να νομίζω ότι οι άνθρωποι ξέρουν, μελετούν και δουλέυουν, παραπάνω από το να είναι συνέχεια στον μπάφο, κλπ, κλπ.

Για να μη μιλήσουμε και για την έμπνευση ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της δουλειάς    ;D

Εδώ ναι, αλλά να το ορίσουμε κάπως.
Δηλ, είναι έμπνευση το τι τεχνική θα χρησιμοποιήσεις; (πχ αντιστιξή, δωδεκαφθογγισμό, micropolyphony, κλπ)? Είναι, αλλά η χρήση της τεχνικής καθ'αυτής μάλλον δεν είναι. Το ίδιο και για τη φόρμα, κλπ. Και όλα αυτά μπορούν να είναι σε πλαίσιο έμπνευσης αν ο συνθέτης δημιουργήσει τη δική του φόρμα/τεχνική/κλπ.

Κάπως έτσι τέλος πάντων...

 

[samy paraga]

Sorry, είχα την εντύπωση ότι έμπνευση και σύνθεση είναι διαφορετικά πράγματα...

Με όλο το σεβασμό και κατά τη προσωπική μου άποψη και μόνο αυτό μου ακούγεται λάθος

 

[samy paraga]

Σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του φίλου .....................μήπως κάνεις πτυχιακή εργασία?  ;D

Βασικό ρόλο είτε σε επαγγελματίες ,είτε σε ερασιτέχνες παίζει εκτός των ακουσμάτων που έχει ο καθένας και η πατρίδα του ,ο κοινωνικός περίγυρος, βιώματα ,συνθήκες κλπ κλπ ,αυτό ισχύει είτε σε κατάσταση επαγγελματικής αναζήτησης ,είτε ερασιτεχνικής ,αυτό μόνο έχω να πω ,όλα τ' άλλα τα είπαν οι προλαλήσαντες .

Συνθέτης είναι ο οποιοσδήποτε φτιάχνει κάτι δικό του ..................μουσικός ,ποιητής,ζωγράφος κλπ κλπ

Σε συντομία και βάσει της σχετικότητας και της υποκειμενικότητας 

 

[manosx]

Δηλαδή ρε Νικόλα, για να καταλάβω, δέχεσαι πως μπορεί κάποιος να έχει έμπνευση στα πολύ στενά πλαίσια ενός pop κομματιού, αλλά στα σαφώς πιο "μεγάλα" πλαίσια ενός στυλ όπως π.χ. η αντίστιξη όχι;

Σαφώς και κάποιος που κατέχει την τεχνική, μπορεί να γράψει σε αυτό το στυλ σαν "τυφλοσούρτη". Αυτό δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα θα τον γεμίσει ψυχικά. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να ακουστεί σαν μια φλυαρία χωρίς νόημα.

Έστω και αν κάποιος δεν έχει έμπνευση, τουλάχιστον έχει αισθητική. Για να διαχωρίσει, αν μη τι άλλο, τις φλυαρίες του νου του από την ουσία των πραγμάτων.   

 

[Nikolas]

Δηλαδή ρε Νικόλα, για να καταλάβω, δέχεσαι πως μπορεί κάποιος να έχει έμπνευση στα πολύ στενά πλαίσια ενός pop κομματιού, αλλά στα σαφώς πιο "μεγάλα" πλαίσια ενός στυλ όπως π.χ. η αντίστιξη όχι;

Στα πολύ μικρά πλαίσια του ποπ κομματιού με την υπεραπλότητα και την μη ανάπτυξη τις πιο πολλές φορές!

Σαφώς και κάποιος που κατέχει την τεχνική, μπορεί να γράψει σε αυτό το στυλ σαν "τυφλοσούρτη". Αυτό δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα θα τον γεμίσει ψυχικά. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να ακουστεί σαν μια φλυαρία χωρίς νόημα.

Ναι, αλλα μάλλον όταν κάποιος γράφει 'συστηματικά' (πχ. Ligeti) η έμπνευση βρίσκεται στο αρχικό στάδιο της δημιουργίας της τεχνικής και όχι στη χρήση της.
Εντάξει, σαφώς το πως θα χρησιμοποιήσεις την τεχνική παίζει ρόλο, και βέβαια τα πάντα παίζουν ρόλο, αλλά τέλος πάντων στο μυαλό μου η 'έμπνευση' έχει να κάνει με κάτι που δεν το ελέγχεις, που είναι... θεόσταλτο, και για αυτό μιλάω. Γιατί αν τα πράγματα ήταν απόλυτα τότε όλοι θα κάναμε τα ίδια (αν και... αν το καλοσκεφτείς η έμπνευση θα είχε επιτελέσει κομβικό σημείο για κάποιον συνθέτη ώστε να ΜΗΝ επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Σε μερικούς συνθέτες αυτό υπάρχει, ενώ σε άλλους όχι... )

Έστω και αν κάποιος δεν έχει έμπνευση, τουλάχιστον έχει αισθητική. Για να διαχωρίσει, αν μη τι άλλο, τις φλυαρίες του νου του από την ουσία των πραγμάτων.   

Φυσικά, αλλά όπως είπα και παραπάνω η έμπνευση είναι το τυχαίο σημείο, το υποσυνείδητο, το άγνωστο μέρος της σύνθεσης. Η αισθητική όχι!

 

[manosx]

Έχουμε διαφορετική σκοπιά των πραγμάτων. Για μένα η έμπνευση όχι μόνο δεν είναι κάτι τυχαίο και αόριστο, αλλά αντίθετα, είναι αυτό που σε ωθεί πιεστικά προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, δρώντας συμπληρωματικά με τη γνώση και τη δουλειά, που σου ανοίγουν πολλούς δρόμους για να επιλέξεις.   

 

[Superfunk]

Δηλαδή ρε Νικόλα, για να καταλάβω, δέχεσαι πως μπορεί κάποιος να έχει έμπνευση στα πολύ στενά πλαίσια ενός pop κομματιού, αλλά στα σαφώς πιο "μεγάλα" πλαίσια ενός στυλ όπως π.χ. η αντίστιξη όχι;

Σαφως και στα....στενα (yeah right...) πλαισια ενος ποπ τραγουδιου δεν χρειαζεται να εχεις κατι παραπανω απο τις ΒΑΣΙΚΕΣ γνωσεις μουσικης, για να μεγαλουργησεις (τα 4 παλικαρια απο το Λιβερπουλ που αποτελουν και την επιτομη του ειδους νομιζω οτι το εχουν αποδειξει περιτρανα αυτο) ....,καποιες φορες ουτε καν αυτες... ;D (Sex Pistols,Ramones),εκει η εμπνευση και το ΤΑΛΕΝΤΟ (αυτο που λεμε ειτε το εχεις ειτε δεν το εχεις) ειναι το 99%..(αλλοιως θα ημασταν ολοι Beatles....ή εστω.....Φοιβοι... ;D)

Σαφως και η αναπτυξη μουσικων γνωσεων βοηθαει καποιον απλα να ΔΙΑΝΘΙΣΕΙ την original εμπνευση..,π.χ.με τη χρηση "περιεργων" ακκορντων και οχι μονο των maj & min που χρησιμοποιουν κατα το 90% οι ποπ συνθετες ....και παλι ομως ακομα και χωρις αυτα η εμπνευση ειναι που μετραει (ειτε παιξεις το The Thrill is Gone με dominant 7 chords ειτε με half diminished.....The Thrill is Gone  θα...ειναι και αν εισαι μαγκας...ΓΡΑΨΤΟ.... ;D)

Στην κλασσικη μουσικη που χρειαζεται να....γεμισεις...ΜΙΣΗ ωρα με μουσικη (πως αντεχεις ρε Νικολα εγω στα 5 λεπτα τα ...φτυνω... ;D ;D) αλλα,φανταζομαι,και στη τζαζ.......σιγουρα οι προχωρημενες...τεχνικες γνωσεις βοηθανε παρα πολυ...βεβαια και παλι...αν εισαι ΜΑΓΚΑΣ...γραψε και ΕΣΥ μια τοσο απλη ΑΡΧΙΚΗ μελωδια οπως το ΤΑ-ΤΑ-ΤΑ-ΤΑ... ;D που εγραψε ο ΜΠΕΤΟΒΕΝ..... ;D ;D (ΤΡΕΛΛΗ χιταρα..και ΤΙΠΟΤΑ να μην ειχε...μετα απο αυτο μαματο ειναι! ;D)

 

[manosx]

Έτσι είναι... εκ των υστέρων είναι εύκολο να αναλύσεις ένα έργο ή μια εποχή... Αλλά το τι ακριβώς γίνεται στο μυαλό και την ψυχή ενός συνθέτη την ώρα της δημιουργίας είναι μυστήριο. Άλλωστε και η αισθητική, που την ύπαρξή της παραδέχεται ο Νικόλας, δεν είναι τυπικό- ντετερμινιστικό αποτέλεσμα δουλειάς και ιδρώτα, αλλά περισσότερο αποτέλεσμα βιωμάτων.

Βιώματα καλά gia enati symphonia?  ;D

 

[Nikolas]

Νίκο: Δεν ξέρω ΠΩΣ έγραψε την 5η ο Μπετόβεν, αλλά αν υπολογίσεις πόσες φορές χρησιμοποιεί αυτό το ΤΑΤΑΤΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ μοτίβο, ακόμη και εν ώρα έμπνευσης να του βγήκε, και πάλι η ανάπτυξη είναι εκεί. Άσε που ο συγκεκριμένος ήταν πολύ αργός κατά την δημιουργία των κομματιών του, αφού το πολεμούσε πολύ το θέμα, και επιπλέον δεν άκουγε και καλά (νομίζω ότι τελικά δεν ήταν 100% κουφός, αλλά και πάλι).

Μάνο: Μάλλον έχουμε διαφορετική σκοπιά απ'ότι φαίνεται... Η θέληση για δουλειά, το πάθος, η αγάπη, η φλόγα... δεν είναι έμπνευση, ή είναι; Όσο για την αισθητική: Διδάσκεται, δεν είναι μόνον βιώματα, και στο τέλος τέλος, ακόμη και να είναι, δε μπορεί ο άλλος να κανονίσει τη ζωή του;

Τώρα για να μην παρεξηγηθούμε: Βεβαίως και υπάρχουν τα πάντα μέσα στην δημιουργία: Αλλιώς όλοι θα γράφαμε τα ίδια πράγματα. Οι επιλογές αλλάζουν, ακόμη και αν τα εργαλεία μένουν τα ίδια σε όλους (εργαλεία = ΚΑΙ τεχνικές). Τα από πού πηγάζουν οι επιλογές είναι το ερώτημα για εμένα: Ένα συνονθύλευμα εμπειριών, γνώσεων, ταλέντου, τυχαιότητα, δουλείας, κλπ.

Και για να επανέλθω στα αρχικά ερωτήματα: Χωρίς ταλέντο γράφεις μουσική, χωρίς τυχαιότητα και πάλι, χωρίς γνώσεις ή δουλειά πολύ πιο δύσκολα (και ειδικά αν έχεις χρονικά όρια). Το αποτέλεσμα ΔΕΝ το κρίνω, και δε μπορεί κανείς να το κρίνει. Μπορώ να φανταστώ ότι χωρίς ταλέντο, έμπνευση και αγάπη για τη μουσική το αποτέλεσμα μάλλον θα είναι μάπα, αλλά το αντίθετο (να περιμένεις την μούσα να σου χτυπήσει την πόρτα) έχει ως αποτέλεσμα... την σιωπή!

 

[Superfunk]

να περιμένεις την μούσα να σου χτυπήσει την πόρτα

αυτο δεν παιζει με τιποτα,θελει ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σκληρη δουλεια.

 

[Evilnye]

Νίκο: Δεν ξέρω ΠΩΣ έγραψε την 5η ο Μπετόβεν, αλλά αν υπολογίσεις πόσες φορές χρησιμοποιεί αυτό το ΤΑΤΑΤΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ μοτίβο, ακόμη και εν ώρα έμπνευσης να του βγήκε, και πάλι η ανάπτυξη είναι εκεί. Άσε που ο συγκεκριμένος ήταν πολύ αργός κατά την δημιουργία των κομματιών του, αφού το πολεμούσε πολύ το θέμα, και επιπλέον δεν άκουγε και καλά (νομίζω ότι τελικά δεν ήταν 100% κουφός, αλλά και πάλι).

Αν όχι 100% στο τελικό στάδιο ήταν πάνω από 80% και "άκουγε" με το σώμα, αν θυμάμαι καλά όσα διάβασα μικρή...!