Θα διαφωνήσω με το φίλο eangle. Το τι είναι καλό πιστεύω δεν μπορεί να στο διδάξει κάποιος. Είναι μια συνισταμένη πολλών πραγμάτων, που -πάντα κατά την άποψή μου- έχουν ως "επικεφαλής" την αισθητική, την πρωτοτυπία και το συναίσθημα- ανεξαρτήτως είδους μουσικής. Καλό είναι για τον καθένα ό,τι νιώθει ότι δεν τον "κορο'ι'δεύει, ότι υποτιμά τη νοημοσύνη και την αισθητική του. Με απόλυτο σεβασμό στους καθηγητές, τα βιβλία και τα πανεπιστήμια της μουσικής , πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να σου μάθει τι είναι καλό. Τι είναι το "σωστό", ίσως μπορεί. Θεωρώ ότι όποιος ασχολείται με τη μουσική θα ήταν σχεδόν απαραίτητο να πάει σε κάποιο ωδείο, να αποκτήσει τεχνική, να μάθει θεωρία, να ανοίξει στην τελική το μυαλό του. Αν όμως θέλει να δημιουργήσει, να κάνει κάτι προσωπικό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κολλήσει και να θεωρήσει ΚΑΛΟ ό,τι του έμαθαν εκεί και μόνο. Ας παίζει κλασική κιθάρα σε κονσέρτα τότε. Και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά αυτό το τελευταίο. Είναι σίγουρα καλύτερο από το να σκοτώνεις την -μουσική και μη- αισθητική, παίζοντας Bach και Paganini διασκευασμένα για ηλεκτρική κιθάρα, βγάζοντας μεν μάτια με την τεχνική σου, προκαλώντας δε χασμουρητά με το τραγούδι που έγραψες για να πατήσει πάνω του το -καθόλου εμπνευσμένο- solo σου (λέγε με Malmsteen)... Ο άνθρωπος αυτός παίζει σωστά, αν τα κριτήρια είναι αντικειμενικά (τα βιβλία και η θεωρία). Παίζει όμως καλή μουσική (ως καλλιτέχνης και δημιουργός); Το thread αυτό δείχνει μάλλον ότι αυτό (το "καλό") είναι υποκειμενικό -και μεταξύ μας, ότι ο Malmsteen μάλλον δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης
![Stick out tongue :-P :-P](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f61b.png)
Και επειδή η συζήτηση μάλλον έχει ξεφύγει από το αρχικό της θέμα -που είναι guitar heroes και όχι τι είναι καλή μουσική, εγώ λατρεύω Brian May (της δεκαετίας '70, και όχι '80), EDGE (προ pop), Frusciante, Hetfield (για τα απίστευτα Riffs που έχει γράψει), Petrucci (αν και δεν μ'αρέσουν οι Dream Theater, απλώς ο τύπος είναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ!), Slash, Garry Rossington (Lynyrd Skynyrd), M. Knopfler, Gilmour και γενικώς οι "συγκροτηματικοί" κιθαρίστες, καθότι προτιμώ τα τραγούδια από τα instrumental. Βέβαια δεν με χαλάνε καθόλου οι Vai και Satriani, δεν τους βάζω στο ίδιο πλαίσιο με άλλους poserάδες συναδέλφους τους, μόνο και μόνο επειδή ξεπήδησαν και αυτοί στα '80s... Απίστευτοι οι Gallagher και Stevie Ray Vaughan, για να τελειώνω (γιατί αν είναι να τους αναφέρουμε όλους... ;-) Από Έλληνες, Μπάμπης Παπαδόπουλος forevah
![Smile :-) :-)](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f642.png)
όπως επίσης και ένας fusionάς, ο Τάκης Μπαρμπέρης, που αν και instrumental, έχει μελετήσει πολύ ινδική μουσική και έχει βγάλει 4-5 εξαιρετικούς δίσκους.