- Μηνύματα
- 850
- Πόντοι
- 418
Ο λόγος για τον οποίο έγραψα όλα τα παραπάνω, είναι για να προβληματιστούν κάποιοι με τις επιλογές τους και να αρχίζουν να δίνουν λίγο περισσότερη έμφαση στη λεπτομέρεια του παιξίματος κάποιου κιθαρίστα, ή αντίστοιχα στη μουσική που δημιουργεί ένας κιθαρίστας, και όχι να φτάνουμε στο σημείο να γινόμαστε οπαδοί...
Για παράδειγμα, ο Carlos Santana είναι σίγουρα μεγάλος μουσικός... είναι όμως μεγάλος κιθαρίστας; Εγώ πιστεύω όχι. Σε κάποια σημεία το παίξιμό του είναι ευχάριστο και με ωραίο feeling, αλλά έναν άνθρωπο με τόσο ελαττωματικό vibrato (και κατά τη δική μου άποψη με ελαφρώς βαρετή φρασεολογία) δεν μπορώ να το θεωρήσω ισάξιο κιθαρίστα με τον Eric Johnson, το Steve Lukather, και το Gary Moore για παράδειγμα, οι οποίοι έχουν μια αντίστοιχα μεγάλη καριέρα, είναι εξαιρετικοί μουσικοί, και άμα κάποιος ακούσει πώς κάνουν vibrato (ή πώς "φρασάρουν" αντίστοιχα), θα καταλάβουν τι θα πει να "τρώς" το όργανο (σε αντίθεση με το Santana που σε αυτό υστερεί και θυμίζει αρχάριο κιθαρίστα)...
Από την άλλη μεριά, φοβερός κιθαρίστας ο Vinnie Moore, και εγώ έχω 3 albums του από παλιά, τρομερά άρτιος τεχνικά, με γνώσεις και αίσθηση αρμονίας και άλλα πολλά... Όμως ενώ μιλάμε σίγουρα για ένα βιρτουόζο, έχει τόσο ιδιαίτερο στίγμα σαν μουσικός που να μπορεί να σε κρατήσει το παίξιμό του και η μουσική του; Κατ'εμέ προσπαθεί να αποκτήσει κάτι τέτοιο, μπορεί με την πορεία του χρόνου να το αποκτά πιο πολύ, αλλά δεν μπορεί να φτάσει στα επίπεδα μουσικότητας και ισχυρής κιθαριστικής προσωπικότητας άλλων τεράστιων βιρτουόζων, όπως ο Allan Holdsworth, o Guthrie Govan, o Greg Howe, ή ο Steve Morse... Για παράδειγμα ο Allan Holdsworth, εκτός από το ότι είναι τρομερά άρτιος σε όλες τις πτυχές του παιξίματός του (και πρωτοπόρος), αποτελεί στην ουσία μόνος όχι μόνο ξεχωριστό κιθαριστικό είδος (με χιλιάδες παικταράδες από όλο τον κόσμο να προσπαθούν να μελετήσουν όσα κάνει), αλλά και ξεχωριστό μουσικό είδος. Μπορεί σε κάποιους να μην φαίνεται ελκυστική η μουσική του, όμως για έναν κιθαρίστα και μουσικό που ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται, μπορεί να εκτιμήσει αυτό που κάνει, και να καταλάβει ότι είναι μοναδικό και έχει τη δική του αξία...
Χρησιμοποίησα αυτά τα δύο παραδείγματα (προσπαθώντας να συγκρίνω κιθαρίστες που, έστω και δύσκολα, μπορούν να συγκριθούν σαν στυλ) ελπίζοντας να δείτε τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Γιατί και γω με τον Jimmy Page μεγάλωσα, και το γουστάρω σαν κιθαρίστα και σαν μουσικό (μεγάλο κομμάτι στην ιστορία της ροκ), όμως στην πορεία άρχισα να βλέπω άλλους, που είτε ακολούθησαν ένα δικό τους απίστευτα μοναδικό και δημιουργικό δρόμο και άφησαν το στίγμα τους πολύ παραπάνω στο όργανο(π.χ. Eric Johnson), είτε ξεκίνησαν από παρόμοιους δρόμους και εξελίχτηκαν οι ίδιοι σαν μουσικοί και σαν οργανοπαίκτες τόσο, που ξεχώρισαν μουσικά και παικτικά από τους σύγχρονους της εποχής τους (π.χ. Jeff Beck)...
Επομένως, ας μην μένουμε μόνο στο τι προσέφεραν κάποιοι τεράστιοι μουσικοί στο παρελθόν (όπως ο μέγιστος Jimi), αλλά ούτε και μόνο στο "... δες έναν τύπο που δεν χάνει πουθενά, είναι ο απόλυτος shredder και τους βάζει όλους κάτω..." (π.χ. Michael Angelo Batio)... Νομίζω αυτοί που ξεχωρίζουν είναι αυτοί που τα έχουν όλα, τα εκφράζουν με ένα δικό τους μοναδικό τρόπο, και εξελίσσονται συνέχεια, και μέσω του ταλέντου τους εξελίσσεται η ίδια η μουσική μέσα από αυτούς.
Υ. Γ. 1: Andy McKee = φοβερός!
Y. Γ. 2: Κι αυτοί οι δύο κύριοι, το τι έχουν κάνει για την ηλεκτρική κιθάρα σαν όργανο, δεν λέγεται... Ακούς από τη μία τον τεράστιο τζαζίστα Joe Pass, που δύσκολα μπορείς να βρεις άνθρωπο με τέτοια μουσικότητα και τεχνική, και μετά ξαφνικά ακούς ένα μαλλιά και ένα καράφλα με μια Ibanez να μπουκάρουν στη σκηνή και όλο το σύμπαν να αναστατώνεται, και καταλαβαίνεις ότι άλλος ο προορισμός της ηλεκτρικής κιθάρας σαν όργανο (το είπα για να αναφερθώ στην αξία του καθενός ξεχωριστά, όχι για να μειώσω την αξία αυτού που κάνει ο Joe Pass σε σχέση με αυτό που κάνει ο Satriani... μην τρελαθούμε... είναι δύο διαφορετικά πράγματα)... Θρύλοι!
Υ. Γ. 3: Άμα έχεις project να κάνεις για τη σχολή, σε πιάνει η όρεξη για κουβέντα. Συγγνώμη αν σας κούρασα παιδιά...
Για παράδειγμα, ο Carlos Santana είναι σίγουρα μεγάλος μουσικός... είναι όμως μεγάλος κιθαρίστας; Εγώ πιστεύω όχι. Σε κάποια σημεία το παίξιμό του είναι ευχάριστο και με ωραίο feeling, αλλά έναν άνθρωπο με τόσο ελαττωματικό vibrato (και κατά τη δική μου άποψη με ελαφρώς βαρετή φρασεολογία) δεν μπορώ να το θεωρήσω ισάξιο κιθαρίστα με τον Eric Johnson, το Steve Lukather, και το Gary Moore για παράδειγμα, οι οποίοι έχουν μια αντίστοιχα μεγάλη καριέρα, είναι εξαιρετικοί μουσικοί, και άμα κάποιος ακούσει πώς κάνουν vibrato (ή πώς "φρασάρουν" αντίστοιχα), θα καταλάβουν τι θα πει να "τρώς" το όργανο (σε αντίθεση με το Santana που σε αυτό υστερεί και θυμίζει αρχάριο κιθαρίστα)...
Από την άλλη μεριά, φοβερός κιθαρίστας ο Vinnie Moore, και εγώ έχω 3 albums του από παλιά, τρομερά άρτιος τεχνικά, με γνώσεις και αίσθηση αρμονίας και άλλα πολλά... Όμως ενώ μιλάμε σίγουρα για ένα βιρτουόζο, έχει τόσο ιδιαίτερο στίγμα σαν μουσικός που να μπορεί να σε κρατήσει το παίξιμό του και η μουσική του; Κατ'εμέ προσπαθεί να αποκτήσει κάτι τέτοιο, μπορεί με την πορεία του χρόνου να το αποκτά πιο πολύ, αλλά δεν μπορεί να φτάσει στα επίπεδα μουσικότητας και ισχυρής κιθαριστικής προσωπικότητας άλλων τεράστιων βιρτουόζων, όπως ο Allan Holdsworth, o Guthrie Govan, o Greg Howe, ή ο Steve Morse... Για παράδειγμα ο Allan Holdsworth, εκτός από το ότι είναι τρομερά άρτιος σε όλες τις πτυχές του παιξίματός του (και πρωτοπόρος), αποτελεί στην ουσία μόνος όχι μόνο ξεχωριστό κιθαριστικό είδος (με χιλιάδες παικταράδες από όλο τον κόσμο να προσπαθούν να μελετήσουν όσα κάνει), αλλά και ξεχωριστό μουσικό είδος. Μπορεί σε κάποιους να μην φαίνεται ελκυστική η μουσική του, όμως για έναν κιθαρίστα και μουσικό που ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται, μπορεί να εκτιμήσει αυτό που κάνει, και να καταλάβει ότι είναι μοναδικό και έχει τη δική του αξία...
Χρησιμοποίησα αυτά τα δύο παραδείγματα (προσπαθώντας να συγκρίνω κιθαρίστες που, έστω και δύσκολα, μπορούν να συγκριθούν σαν στυλ) ελπίζοντας να δείτε τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Γιατί και γω με τον Jimmy Page μεγάλωσα, και το γουστάρω σαν κιθαρίστα και σαν μουσικό (μεγάλο κομμάτι στην ιστορία της ροκ), όμως στην πορεία άρχισα να βλέπω άλλους, που είτε ακολούθησαν ένα δικό τους απίστευτα μοναδικό και δημιουργικό δρόμο και άφησαν το στίγμα τους πολύ παραπάνω στο όργανο(π.χ. Eric Johnson), είτε ξεκίνησαν από παρόμοιους δρόμους και εξελίχτηκαν οι ίδιοι σαν μουσικοί και σαν οργανοπαίκτες τόσο, που ξεχώρισαν μουσικά και παικτικά από τους σύγχρονους της εποχής τους (π.χ. Jeff Beck)...
Επομένως, ας μην μένουμε μόνο στο τι προσέφεραν κάποιοι τεράστιοι μουσικοί στο παρελθόν (όπως ο μέγιστος Jimi), αλλά ούτε και μόνο στο "... δες έναν τύπο που δεν χάνει πουθενά, είναι ο απόλυτος shredder και τους βάζει όλους κάτω..." (π.χ. Michael Angelo Batio)... Νομίζω αυτοί που ξεχωρίζουν είναι αυτοί που τα έχουν όλα, τα εκφράζουν με ένα δικό τους μοναδικό τρόπο, και εξελίσσονται συνέχεια, και μέσω του ταλέντου τους εξελίσσεται η ίδια η μουσική μέσα από αυτούς.
Υ. Γ. 1: Andy McKee = φοβερός!
Y. Γ. 2: Κι αυτοί οι δύο κύριοι, το τι έχουν κάνει για την ηλεκτρική κιθάρα σαν όργανο, δεν λέγεται... Ακούς από τη μία τον τεράστιο τζαζίστα Joe Pass, που δύσκολα μπορείς να βρεις άνθρωπο με τέτοια μουσικότητα και τεχνική, και μετά ξαφνικά ακούς ένα μαλλιά και ένα καράφλα με μια Ibanez να μπουκάρουν στη σκηνή και όλο το σύμπαν να αναστατώνεται, και καταλαβαίνεις ότι άλλος ο προορισμός της ηλεκτρικής κιθάρας σαν όργανο (το είπα για να αναφερθώ στην αξία του καθενός ξεχωριστά, όχι για να μειώσω την αξία αυτού που κάνει ο Joe Pass σε σχέση με αυτό που κάνει ο Satriani... μην τρελαθούμε... είναι δύο διαφορετικά πράγματα)... Θρύλοι!
Υ. Γ. 3: Άμα έχεις project να κάνεις για τη σχολή, σε πιάνει η όρεξη για κουβέντα. Συγγνώμη αν σας κούρασα παιδιά...
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
