Εγώ μπορώ να πω ότι έκανα διακοπές στο στρατό (παιδιά μη βαράτε όσοι υπηρετήσατε στα σύνορα). Στην Αεροπορία, Γ΄88 και στραβογαλάς (νέος), στην Τρίπολη όπου από την δεύτερη μέρα στην εκεί λέσχη αξιωματικών, και από εκεί κατευθείαν στο Ελληνικό στη Μουσική της Αεροπορίας, με ειδικότητα τι άλλο, μουσικός. Εκεί εκτός των άλλων συναδέλφων μουσικών, υπηρετούσαν και ηθοποιοί, (όσοι τουλάχιστον αποφάσιζαν να καταταγούν), και αθλητές. Το πως περνάγαμε; φτάνει να δείτε ένα επεισόδιο από την παλιά σειρά ''Της Ελλάδος τα παιδιά'', και λίγο είναι.
Ήμουν στην ΟΠΑ! (Ορχήστρα Πολεμικής Αεροπορίας :lol: ) με τους περισσότερους συναδέλφους γνωστά ονόματα του τότε και του τώρα. Το άλλο σκέλος της Μουσικής ήταν η μπάντα με σχεδόν αποκλειστικά παιδιά (μόνιμους) από Ζάκυνθο και Κέρκυρα. Οι σκοπιές ήταν σχετικά λίγες τουλάχιστον όσο ήμασταν στην μονάδα. Η ασχολία μας ήταν οι χοροί σε στρατιωτικές λέσχες, όπου υπήρχαν Πτέρυγες. Πλάκα πλάκα με την Αεροπορία γνώρισα σχεδόν όλη την Ελλάδα. 8)
Θυμάμαι μια περίοδο κοντά στα Χριστούγεννα που λείπαμε από την μονάδα είκοσι μέρες γιατί έτυχε να παίζουμε σχεδόν κάθε μέρα. Αξέχαστα θυμάμαι ότι παίζαμε, Ελευσίνα, την επόμενη Σαντορίνη, την επόμενη Καστέλι Κισσάμου (Κρήτη), και την επόμενη Σκύρο. Βέβαια οι μετακινήσεις γίνονταν με C-130. Το γέλιο ήταν όταν κουβαλάγαμε τον εξοπλισμό στο αεροπλάνο. (ηχεία, κονσόλες, μόνιτορ, ενισχυτές) το οποίο είχε ανοικτές τις μηχανές για να φύγει κατευθείαν λόγω στενότητας χρόνου. Εκεί διέπρεψαν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι στα γαλλικά (μεταξύ των οποίων και εγώ) κουβαλώντας πανάλαφρα ηχειάκια 70 κιλών έκαστο, με πολλά μποφόρ από τις έλικες και παραμορφωμένα τα πρόσωπα, (όπως τα μάγουλα των αλεξιπτωτιστών πριν ανοίξει το αλεξίπτωτο)
¶λλη μια φορά θυμάμαι ήταν 25 Μαρτίου και κατά διαβολική σύμπτωση λόγω αναρρωτικών αδειών λείπανε από την μπάντα σχεδόν δύο επτάδες για την παρέλαση στο Σύνταγμα. Και φυσικά πήρανε εμάς της ορχήστρας. Εκεί μας λιώσανε στο βήμα για τις πρόβες

Το κορυφαίο ήταν άλλο όμως. Οι επίσημες στολές της μπάντας ήταν αυτές με τα σιρίτια και τα στρογγυλά άσπρα καπέλα σε στυλ σαφάρι με μια μεταλλική κορυφή σαν λόγχη πάνω από το καπέλο. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να είχαμε κουρευτεί σχεδόν γουλί για την σχετική επιθεώρηση πριν την παρέλαση, (ε! ναι είχαμε λίγο μαλλάκι παραπάνω). Τελικά την λύση την έδωσε ένα κουτί ζελέ :idea: Και το αποτέλεσμα ήταν τα κεφάλια μας να πάρουν την μορφή μιναρέ, σαν μεγάλες σταγόνες δηλαδή. Αυτό είχε το καλό εκτός των άλλων ότι εφάπτονταν τέλεια στο εσωτερικό του καπέλου και δεν υπήρχε φόβος να πέσει το καπέλο. Το γέλιο ήταν ακράτητο. :lol: :lol: Μάλιστα υπάρχουν και οι σχετικές φωτογραφίες όπου ποζάρουμε περήφανοι, με και χωρίς καπέλα. :lol: Για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να αναφέρω ονόματα. Όσοι συνάδελφοι υπηρετούσανε τότε στο σμήνος μουσικής καταλαβαίνουν για τι σκηνικά μιλάω.
Τώρα πιστεύω ότι ο στρατός, μιας και είναι δώδεκα μήνες μόνο, θα είναι πραγματικές διακοπές.