Πάντως επειδή από το video με τον κσυλίατρο - τονολόγο με το σφυρί είναι πιθανό να προκύψουν misconceptions (όπως το λέμε στα Αρβανίτικα) θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:
1. Αυτός ο ήχος που βγαίνει από το κσύλο όταν το χτυπάει με το σφυρί δεν είναι νότα αλλά ένα ολόκληρο φάσμα (ΟΚ, αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι) το οποίο μπορεί να είναι μετατοπισμένο προς τις χαμηλές ή προς τις υψηλές συχνότητες ανάλογα με την πυκνότητα και τις ελαστικές ιδιότητες του κομματιού.
Εξίσου σημαντικό όμως στοιχείο για το φάσμα που θα καλύπτουν πρακτικά οι ιδιοχυχνοτητες ενός κομματιού κσύλου είναι η γεωμετρία του. Το στοιχείο αυτό γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό όταν μιλάμε για μανίκια όπου τα πάχη τους (ανάλογα με το μοντέλο και την προδιαγραφή) μπορεί να διαφέρουν σημαντικά.
Κατά τη γνώμη μου δεν μπορούμε να μιλάμε για matching συχνοτήτων κλπ σε κομμάτια ακατέργαστου ξύλου. Ενδεχομένως αυτό να είναι εφικτό για τελειωμένα και φινιρισμένα κομμάτια (μανίκια- σώματα).
2. Ο ήχος που βγαίνει από τον οποιοδήποτε συνδυασμό χτυπώντας τον με το σφυρί δεν είναι ο ήχος που θα βγάλει το ηλεκτρικό όργανο. Είναι το αντίθετο. Μας δείχνει περισσότερο το κομμάτι του φάσματος που ΔΕΝ θα βγάλει το όργανο. Σκεφτείτε το: Οι συχνότητες αυτές είναι αυτές που περνάνε αποδοτικότερα από τις χορδές στην κιθάρα και χάνονται στα χέρια και τη μπακα αυτού που την κρατάει. Οι άλλες συχνότητες, αυτές που δεν περνάνε, είναι αυτές που "επιβώνουν" στη χορδή και συνεισφέρουν στη χροιά. (Κλασικό παράδειγμα είναι ότι το μεγαλύτερο βάρος οδηγεί σε πιο πρίμο ήχο στη χορδή αλλά σαφώς σε πιο χαμηλές ιδιοσυχνότητες του συστήματος σώμα - μανίκι κλπ)
Η άποψή μου είναι ότι ασφαλώς και το κατασκεύασμα που κρατάει τις χορδές (η κιθάρα) συνεισφέρει στο πως θα ακουστούν οι χορδές και ότι τα ξύλινα μέρη έχουν προφανώς κι αυτά τη συμμετοχή τους.
Η ένστασή μου βρίσκεται στο ότι δημιουργείται μια φιλολογία γύρω από τις ιδιότητες των ξύλων που οδηγούν κάποιους να τα βλέπουν σαν equalizer ενώ ταυτόχρονα αγνοούνται εξίσου (αν όχι περισσότερο) σημαντικά χαρακτηριστικά. Σαν παράδειγμα, εγώ θεωρώ ότι το neck profile, o τύπος του trussrod (μονό ή διπλό) και το πως το trussrod έχει ρυθμιστεί (π.χ. αν έχει χρειαστεί υπερβολικό σφίξιμο για να ισιώσει ένα μανίκι) είναι πιο σημαντικές παράμετροι από το κσύλο της ταστιέρας.
Η ένστασή μου γίνεται ενόχληση όταν σκέφτομαι ότι δεν μπορεί ένας τύπος σαν αυτόν στο video να γυρίζει μ' 'ενα πλαστικό σφυράκι και να ακούει ξύλα ( ;D ) και να μην έχει υπόψη του την παρατήρηση ότι τα χοντρά μανίκια τείνουν να έχουν πιο πριμαριστό ήχο και περισσότερο sustain. Θα πει κάποιος ότι ίσως οι διαφορές είναι μικρές και δεν αξίζει να γίνει προσπάθεια κατηγοριοποιηθούν. Και τότε γιατί αξίζει να μιλάμε για τα "ψιλά γράμματα" δηλαδή για τον τύπο (π.χ.) του rosewood? Μήπως γιατί το εξωτικό (ή απλά το "καλό) κσύλο μπορεί να γίνει αντικείμενο marketing ενώ το προφίλ που θα κόψει στο μανίκι το CNC όχι?