η τοποθέτηση του Καβάκου ήταν μάλλον ατυχής, έστω σε όρους PR. Η απαξίωση και το 'ακαδημαϊκό κράξιμο' δεν ωφελεί να δημοσιεύονται από πρόσωπα υψηλής στάθμης, όταν δεν είναι απόλυτα τεκμηριωμένα, όπως έγινε εδώ, στο στενό πλαίσιο ενος σύντομου αποσπάσματος μιας συνεντευξης. Και αυτό γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο κάθε διαχωρισμός στη μουσική τροφοδοτεί ανώφελες αντιπαραθέσεις τύπου "ποιο μέταλ είναι καλύτερο" (τζαζ/κλασική, μπλουζ/ρεμπετικο, ηλεκτρονική/ροκ)..
Υπεραμύνεται πως η μουσική του Μπαχ θα έπρεπε να θεωρείται από τους Έλληνες κοντινη τους. Εκφράζει δηλαδή την εντύπωσή του για την κοινωνιολογία της μουσικής, χωρίς να είναι ο ίδιος κοινωνιολόγος και χωρίς να παραθέτει στοιχεία για αυτή την εντύπωση. Φυσικά εννοω πως καμία μουσική δεν χρειάζεται κάποια υπεράσπιση, και ειδικότερα η κλασική δυτική η οποία ερευνάται πολύπλευρα εδώ και πάρα πολύ καιρό, και δεν έχει κανένα νόημα να την κοιτάξουμε ως αδικημένη με κανέναν τρόπο.
Από την άλλη, με την αχρείαστη υπεράσπιση ενός ανώτατου πολιτισμικού αγαθού που όλοι γνωρίζουν οτι αφορά την ανθρωπότητα, εξαγριώνει τους σχετικούς με τις μη δυτικές μουσικές, θυμίζοντάς τους ίσως τους διωγμούς που έχει δεχτεί η παράδοση (στην Ελλάδα) για πολιτικά σύνδρομα (πχ βαλκανικά). Χωρίς βέβαια να έχει πει κάτι τέτοιο, αλλά δημιουργώντας την εικόνα οτι απαξιώνει κάτι άλλο εκτός της κλασικής.
Όπως και να έχει, για το θέμα υπάρχουν απαντήσεις από εθνομουσικολόγους, κοινωνιολόγους και λοιπούς αρμοδίους. Εδώ παρακολουθούμε απόψεις και εντυπώσεις ενός κορυφαίου μουσικού και ενός καλού μουσικού δημοσιογράφου. Δε λέω να μη γίνονται, είναι αυτονόητο πως θα υπάρχουν, απλά θεωρώ πως θα ήταν πιο χρήσιμο να μας οδηγούν στην αναζήτηση απαντήσεων και όχι στην οχύρωση πίσω από μεροληπτικές πεποιθήσεις.