Επειδή ρωτήθηκα πριν, και δεν είχα χρόνο να απαντήσω.
Να πω μερικές σκέψεις μου σχετικά με τους εκτελεστές vs συνθέτες.
Καλλιτέχνης δεν είναι μόνο ο δημιουργός. Αν ήταν έτσι τότε όλοι οι ηθοποιοί τι είναι; Και, μιας και έπιασα τους ηθοποιούς, εδώ έχουμε σαφή όρια μεταξύ του συγγραφέα και των ηθοποιών. Αλλά για κάποιο λόγο στη μουσική αυτά τα όρια δεν υπάρχουν, πράγμα που δε πολυκαταλαβαίνω.
Η μουσική, στη μορφή που υπάρχει στη κλασσική μουσική (παρτιτούρα), χρειάζεται μετάφραση προς μια μορφή την οποία να μπορεί να καταλάβει ο κόσμος που δε διαβάζει νότες, σε ήχους. Οι μεταφραστές, λοιπόν, είναι οι εκτελεστές, και είναι τεράστια η σημασία αυτού του μεταφραστή, ο οποίος έχει ξοδέψει όλη τη ζωή του στην άσκηση να μεταφέρει από το χαρτί στα αυτιά μας τη μουσική.
Ως συνθέτης μπορώ, σαφέστατα, να πω ότι άλλοι εκτελεστές που έχουν πάρει έργα μου έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, και το πιο σημαντικό, καλύτερη δουλειά από εμένα (ως εκτελεστής των έργων μου). Μάλιστα αυτό είναι κάτι που υπάρχει αρκετά στη κλασσική μουσική.
Η ηχογραφημένη μουσική έχει την "αυθεντική" εκτέλεση, πολύ ψηλά στο βάθρο, και κάθε εναλαγή από αυτήν την αυθεντική εκτέλεση είναι, αυτόματα, ένα κόβερ, ή μια διασκευή με λίγη παραπάνω φαντασία/προσπάθεια. Στη κλασσική μουσική (κατεξοχήν ζωντανή μουσική) δεν υπάρχει καν η έννοια "αυθεντική" εκτέλεση. Όλες οι εκτελέσεις είναι δεκτές. Καλύτερες ή χειρότερες με κάποια κριτήρια, αλλά δεκτές!
Αυτή είναι η γνώμη μου.
Τώρα, ο Καββάκος, πρέπει να καταλάβετε ότι ζει σε άλλο κόσμο, και ως εκ τούτου δε πολύαντιλαμβάνεται την βαρύτητα αυτών που λέει. Αν και δε λέει κάτι τόσο σοβαρό (ως ένας απλός άνθρωπος, εκτός κυβέρνησης, εκτός Ελλάδος σχεδόν (λόγω δουλειάς, αν και νομίζω ότι μένει Ελλάδα με την οικογένειά του). Λέει ότι στην συνείδησή μας έχουμε πάει την Ελλάδα πολύ στην Ανατολή, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε πιο Δυτικά... Και κάνει λάθος, γιατί δε θα μπορούσαμε. Δε μπορεί η Αθήνα να λειτουργήσει σαν την Βιέννη, πώς να το κάνουμε... Αλλά γνώμη του, με γειά του και χαρά του.