Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο και ένα βίντεο που ανέβηκαν πριν ένα χρόνο σε ένα λογαριασμό στο Facebook, μετά την είδηση του θανάτου του Παπαθανασίου. Το κείμενο το παραθέτω όπως ακριβώς ανέβηκε, με κάποιες δικές μου μικροπαρεμβάσεις για να διαβάζεται πιο άνετα, ενώ το όνομα του γράφοντα δεν θα αναφερθεί για ευνόητους λόγους. Για να αποφύγω την αργή φόρτωση του θρεντ δεν ανέβασα το βίντεο κατευθείαν εδώ αλλά στον λογαριασμό μου στο youtube σαν "Unlisted".
«Εφυγε απο την ζωή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ασφαλώς ο μεγαλύτερος μουσικός που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα και μια προσωπικότητα που το παγκόσμιο βάρος της δεν αντιληφθήκαμε ποτέ επακριβώς σε αυτή την χώρα, κυρίως επειδή ο Βαγγέλης ποτέ δεν έπαιξε, στην πραγματικότητα, τον ρόλο του "Ελληνα μουσικού" και ασφαλώς όχι τον ρόλο του νεοέλληνα, με οποιαδήποτε ιδιότητα – που είναι η μόνη ταυτότητα κατανοητή στο 99% των σύγχρονων Ελλήνων ως "Ελληνική".
Δραττόμενος της στενάχωρης αυτής ευκαιρίας, θα σας πω δύο ιστορίες και επιπλέον, θα ανεβάσω ένα βίντεο απο μια ιδιωτική στιγμή του Βαγγέλη Παπαθανασίου που ποτέ άλλοτε δεν έχει προβληθεί δημόσια, το οποίο έχω στη συλλογή μου πολλά χρόνια, και όλα τα παραπάνω για να σας φέρω σε επαφή με το γεγονός ότι ο Βαγγέλης υπήρξε μέγας λάτρης της λατινοαμερικάνικης μουσικής και μάλιστα, αρκετά καλός γνώστης της.
Η πρώτη ιστορία συνέβη το 1993 και εκτυλίχθηκε ενώπιον μου, τουτέστιν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας: Ιούλιος μήνας και είχε έρθει στην Αθήνα για μία συναυλία στον Λυκαβηττό το σούπεργκρουπ του Tito Puente εκείνης της εποχής, που είχε το όνομα Golden Latin Jazz All Stars και πιθανώς είχε το πιο εντυπωσιακό line up στην ιστορία της latin jazz: Mongo Santamaria, Hilton Ruiz, Giovanni Hidalgo, Andy Gonzalez, Dave Valentin, James Moody, Charlie Sepulveda, Ignacio Berroa και ο ίδιος ο Tito Puente φυσικά επικεφαλής, σε ένα σπουδαίο λάιβ που μάζεψε εύκολα 5,000 άτομα κι άφησε και μερικούς απ΄έξω (εποχές και εκείνες...). Λοιπόν, καθώς εγώ γνώριζα τον διοργανωτή της συναυλίας και εκείνος ήξερε το πάθος μου για αυτή τη μουσική, μετά το τέλος της συναυλίας με κάλεσε στο δείπνο όλων των μουσικών της μπάντας, στην κοντινή Αίγλη του Ζαππείου, τότε ένα απο τα πιο χάι εστιατόρια της Αθήνας.
Στρωθήκαμε λοιπόν σε ένα τραπέζι τύπου γάμου (ήμασταν και τόσοι νοματαίοι!) κι αρχίσαμε να τρώμε, όμως ξαφνικά ο Puente πρόσεξε ότι σε ένα άλλο τραπέζι του εστιατορίου έτρωγε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με την παρέα του. Ο Puente, παρ΄ότι ήταν το τιμώμενο πρόσωπο και 20 χρόνια μεγαλύτερος στην ηλικία, σηκώθηκε αμέσως και πήγε να χαιρετίσει προσωπικά τον Βαγγέλη, με τον οποίο αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν καθώς βέβαια γνωρίζονταν απο τη Νέα Υόρκη, και κάθησε στο τραπέζι του για αρκετή ώρα. Δίπλα μου καθόταν ο μεγάλος φλαουτίστας της latin jazz, Dave Valentin, ο οποίος με ρώτησε με δέος στη φωνή "αυτός εκεί με τον Tito είναι ο γνωστός Vangelis;" και όταν του είπα ναι, σηκώθηκε και πήγε να του συστηθεί και να του εκφράσει τον θαυμασμό του, ενώ το ίδιο έκαναν και άλλοι μουσικοί της ορχήστρας, που σχημάτισαν μια μικρή ουρά περιμένοντας την σειρά τους να σφίξουν το χέρι του Βαγγέλη. Δεν μπορώ να σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο Ελληνα μουσικό που να δημιουργούσε τόσο δέος σε συναδέλφους του απο την άλλη άκρη του κόσμου και απο μια τόσο διαφορετική μουσική κουλτούρα.
Η δεύτερη ιστορία σχετίζεται ευθέως με την αγάπη του Βαγγέλη για τη λατινοαμερικάνικη μουσική: όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 το Palenque άρχισε να φέρνει καλλιτέχνες της salsa απο το εξωτερικό (π.χ. Ray de la Paz, Larry Harlow, Frankie Vasquez, Herman Olivera, Alfredo de la Fe, Jimmy Bosch και άλλους), ο Βαγγέλης ήταν μόνιμη παρουσία στο μαγαζί σε αυτά τα «σπέσιαλ» λάιβ, κλείνοντας πάντα το υπερυψωμένο τραπέζι που κοιτούσε κατευθείαν την σκηνή και μένοντας όλο το βράδυ. Καθώς η δική μου σχέση με το Palenque ήταν πολύ στενή, προσωπικά και επαγγελματικά, ξέρω απο πρώτο χέρι ότι η συμπεριφορά του προς όλους (εργαζόμενους, ιδιοκτήτες κλπ) ήταν άψογη, δεν είχε καμία ιδιοτροπία και αφοσιωνόταν απόλυτα στη μουσική που παιζόταν επί σκηνής, χειροκροτούσε τους μουσικούς και φυσικά είχε ένα καλό λόγο για όσους τον πλησίαζαν να του υποβάλλουν τα σέβη τους, παρ΄οτι όπως είναι γνωστό δεν ήταν ένας ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος.
Αυτό που όμως δεν είναι γνωστό παρά σε ελάχιστα άτομα είναι ότι σε κάποιες απο αυτές τις βραδιές, ο Βαγγέλης κάλεσε μετά το κλείσιμο του Palenque όλους τους μουσικούς στο σπίτι του (ένα πολυτελές σπίτι στη Διονυσίου Αεροπαγίτου) και εκεί στήθηκαν κάτι ιστορικά jam sessions στο σαλόνι του στις 5 το πρωί εως και μετά την ανατολή του ήλιου. Εγώ δεν πήγα σε κανένα απο αυτά τα βράδια στο σπίτι του Βαγγέλη γιατί εκείνες τις εποχές έτρεχα πίσω απο άλλες καταστάσεις (νιάτα...), όμως ένας απο τους ιδιοκτήτες του Palenque, o Βασίλης Κουνενής, όχι μόνο πήγαινε αλλά και τραβούσε βίντεο, με την άδεια φυσικά του Βαγγέλη και την προϋπόθεση να μην δημοσιοποιηθεί.
Το βίντεο που έχω στην κατοχή μου, του οποίου ένα απόσπασμα ανεβάζω σήμερα, τραβήχτηκε το 2004 απο τον Βασίλη, μετά από ένα απο τα εκπληκτικά κονσέρτα του μεγάλου τραγουδιστή Ray de la Paz στο Palenque, και σε αυτό βλέπουμε επίσης τους μουσικούς Manolo Vega Sosa στο πιάνο, Yoel Soto στο μπάσο (ο οποίος είχε ξεχάσει το μπάσο στο Palenque και ο Βαγγέλης τον έστειλε να το πάρει με τον οδηγό του και τη λιμουζίνα!), Cristobal Larrinaga στις congas και τον γνωστό σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα στο άλτο σαξόφωνο, ενώ ο Ray de la Paz τραγουδάει και ο Βαγγέλης παίζει διαδοχικά bongos, guiro και timbales, και μάλιστα εμφανώς γνωρίζοντας τα βασικά του πως να συνοδεύει σε αυτά τα όργανα,
Η έκφραση χαράς (θα έλεγα, ευτυχίας) του Βαγγέλη σε αυτό το αυτοσχέδιο λάτιν λάιβ, του οποίου ήταν ο διοργανωτής και συγχρόνως, ένας απο τους μουσικούς της μπάντας ανάμεσα σε συναδέλφους «του μεροκάματου», νομίζω πως τα λέει όλα για την βιωματική, ουσιαστικά υπαρξιακή του σχέση με την ουσία της μουσικής, μακριά απο ναρκισσισμούς και στείρα "εγώ" που αρμόζουν σε πολύ μικρότερες προσωπικότητες απο αυτόν τον γίγαντα της παγκόσμιας μουσικής τέχνης και συγχρόνως, μεγάλο λάτρη της μουσικής που αγαπάμε και εμείς.
Que descance en paz, un grande para la eternidad.»
