nikodemos είπε:
...... διαφωνώ ριζικά όμως με το τι μπορεί να προσφέρει το "μαγικό" αυτό άγγιγμα σε μια κακοηχογραφημένη, κακοπαιγμένη, κακοενορχηστρωμένη, και δεν ξέρω τι άλλο κακό....παραγωγή "αδιάφορης και ενοχλητικής" μουσικής..... και πολύ απλά πιστεύω ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα απολύτως πάρα μόνο ίσως μια ψευδαίσθηση βελτίωσης (όπως το να δίνεις "ματζούνια" και ομοιοπαθητικά σε έναν βαριά άρωστο)
Δώσε μου ενα FTP να σου ανεβάσω 1-2 files και ξαναμιλάμε. Ενοείται οτι μιλάμε για σπουδαία μουσική με πολύ κακό ήχο....
Πρόσεξε, δεν λέω οτι αυτή είναι η δουλειά του mastering , ούτε οτι μπορεί να γίνεται κάθε μέρα, για πολλούς λόγους ...
απλώς κάποιες φορές δεν πάει πιο πέρα, άλλες φορές δεν υπάρχει ενέργεια και εύμπνευση ... ΑΛΛΑ όταν έχεις δει "το θαύμα" να γίνεται και καταλαβαίνεις εκεί και την μαγεία του ήχου, η πως το ανθρώπινο αυτί συλλαμβάνει την μουσική πλέον και αντιλαμβάνεται την πληροφορία τότε σε πάνει μια θλίψη να βλέπεις να φεύγουν απο τα χέρια σου δουλειές μέτριες (με καταχαρούμενους πελάτες) που μπορούσαν να είναι 100% καλύτερες.
(μετά από αλλεπάληλους καυγάδες και cd να πηγαινοέρχονται....)
Κι αυτό στο πρόγραμμα είναι αρκεί να είναι ξεκάθαρο οτι κάπου πάμε και όχι ότι έχουμε μια προσωπική κόντρα αισθητικής .
Ένας απο τους καλύτερους ¨Ελληνες ηχολήπτες που δουλεύουμε χρόνια μαζί σε πολλές δουλειές μου αναφέρει πάντα " Chris εδώ δεν κάνουμε μίξη " και το λαμβάνω υπόψιν μου.
Όμως κοίτα το παράδοξο , αν δεν ασχολήθω πολύ με τις μίξεις του μου λέει πως τον ξεπετάω, αν ασχολήθώ και το πάω μακρυά μου λέει "εδω δεν κάνουμε μίξη " . Αυτό γίνεται γιατί έχει δει το "θαύμα" σε πολλές δουλειές μας , απλώς θέλει να έχει τον έλεγχο και να διαλέγει αυός πράγμα που είναι αποδεκτό , επίσης έχει και την ευθύνη και ξέρει τι θέλει πράγμα που κάνει το mastering πολύ εύκολο.
Δεν συμβαίνει συχνά .......
Πολύ απλά λοιπόν πιστεύω πως δεν μπορεί να υπάρχει αυτό το "μαγικό άγγιγμα" αν δεν υπάρχει σύμπνοια απόψεων, αισθητικής, γούστου και μουσικής παιδείας εν γένει (νομίζω συμφωνούμε)....δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιος μαστεράς (προς αποφυγή παρεξηγήσεων....ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ) που (ασχέτως αποδεδειγμένων τεχνικών γνώσεων, εμπειρίας και τεχνογνωσίας) ο κύριος όγκος δουλειάς του είναι για παράδειγμα η ελληνική ποπ τσιφτελοτσιχλόφουσκα (ή έστω έχει τελείως διαφορετική αισθητική και αντίληψη περί ωραίου

) θα μπορούσε να προσεγγίσει σωστά ένα υλικό που έχει ως σημείο αναφοράς τους Birthday Party ή τους Einstürzende Neubauten......
Καλώς ή κακώς η μουσική δημιουργία και αντίληψη περιλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό την υποκειμενική κρίση και αντίληψη του καθενός μας.....και δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Για τον λόγο αυτό για μένα προσωπικά το mastering είναι πρωτίστως και κυρίως αυτό που περιέγραψα πιο πάνω κι εν συνεχεία και κάτι παραπάνω υπό συνθήκες (και που το βρίσκω ιδιαίτερα σημαντικό και αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής σύγχρονης μουσικής δημιουργίας ηχογραφημάτων ανεξαρτήτως ιδιώματος παρά τον "διαικπεραιωτικό" - εντός εισαγωγικών - χαρακτήρα του)
Συμφωνώ απόλυτά αγαπητέ ChrisH.......και θα ήθελα πολύ να διαβάσω το εν λόγω άρθρο όπως θα ήθελα (και είμαι σίγουρος και πολλοί άλλοι) να σε "διαβάζω" πιο συχνά και εδώ στο νόιζ
Η αισθητική είναι το παν, δεν διδάσκεται και γιαυτό δεν υπάρχουν διεθνώς πολλοί νέοι mastering engineer με προσωπικότητα.
Ας σταματήσουμε εδω αυτή τι συζήτηση γιατί πραγματικά το θέμα ήταν άλλο.
Σε σχέση με τα Limiter θα σου πω κάτι που λέω συχνά... Αν το κομμάτι είναι καλογραμμένο και καλομιξαρισμένο δεν θα το χαλάσει το L2. Ασφαλώς ένα Weiss DS-1 έχει πολύ πιο ανοικτό ήχο αλλά και μεγάλες δυσκολίες στην ρύθμιση και υπάρχουν και καλύτερα plug-in
απο το L2 τα τελευταία χρόνια.
Πρίν 4-5 χρόνια o Bob Katz είχε κάνει ένα demo CD για τον Weiss με αλυσίδα με L2 στο τέλος και τα δείγματα πρίν-μετά ήταν απο καλά μέχρι εξαιρετικά. Του έβαλα χέρι γιατί άκουγα το ίδιο attack-release στο μπάσσο σε όλα τα κομμάτια και μου έστειλε κομμάτια χωρίς L2 να τα λιμιτάρω για να δεί τι εννοούσα. Η δική μου version ήταν πιο ανοικτή με ποιότητα στις ψηλές και πιο ενδιαφέρον μπάσο
που πράγματι διέφερε απο κομμάτι σε κομμάτι ΑΛΛΑ δεν ήταν εμφανώς καλύτερα συνολικά γιατί και αυτός τελειώνοντας ένα κομμάτι λάμβανε υποψιν του και το χαρακτήρα του L2 στο αποτέλεσμα.
Θέλω να πω ο ήχος πρέπει να αντιμετωπίζεται ολιστικά και όχι με κολλήματα .... η ουσία είναι αλλού.
Κλείνεις τα μάτια , γυρνάς τα κουμπιά και σταματάς εκεί που σου αρέσει ... ΟΜΩΣ προυποθέτει παιδεία , αντίληψη, σωστή αισθητική, ακούσματα, τεχνική κατάρτιση και κατανόηση απο δίσκους αναφοράς πια είναι τα πραγματικά στοιχεία που κάνουν κάποιους δίσκους εξαιρετικούς.