Πω πω ρε τι μου θυμίσατε...1987 επί σισμίκ, εγώ ψάρακας άρτι αφιχθέντας από το κέντρο με μια ovation αντι g3, σε σκηνή στο ποτάμι μόνος Αθηναίος με καμμια δεκαριά καρντάσια, με τους τούρκους απέναντι να κάνουν κόλπα και να παρακαλάω πότε θα τους την πέσουμε μήπως και γλυτώσω το δούλεμα...Τελικά πόλεμος δεν έγινε, τα καλαμάκια ακόμα έτσι τα ζητάω αλλά το δούλεμα έμεινε μια γλυκειά ανάμνηση όπως και η διαπίστωση με τον καιρό πως η Θεσσαλονίκη έχει μπέσα και μάγκες...
ΥΓ.Μια μπουγάτσα με...στάγερ παρακαλώ :lol: