Η μουσική <<μας>> παράδοση είναι πολύ μεγάλο θέμα, από που αρχίζει και που σταματά αυτή η παράδοση και σε ποιά γεωγραφικά όρια επεκτείνεται είναι ένα μυστήριο.
Από ανατολικά έχει φτάσει Ινδία και Πακιστάν και ίσως πάει και Τόκιο αν βέβαια βρεθεί κάποιο τραγούδι να αρέσει σε κάποιον και του βάλει ελληνικούς στίχους, οπότε θα έχουμε ακόμα ένα ελληνόφωνο τραγούδι αλλά όχι ελληνικό, όπως τόσα πολλά άλλωστε.
Τα ελληνόφωνα τραγούδια δεν είναι απαραίτητα και ελληνικά, ούτε βέβαια παραδοσιακά, εκτός και αν μας συνηθίσουν, να μας μάθουν δηλαδή να τα ονομάζουμε έτσι (παραδοσιακά) και εμείς οι απλοί ακροατές. Σίγουρα όλα μπορεί να τα μάθει και να τα συνηθίσει ο άνθρωπος.
Βλέποντας μία γνωστή εκπομπή με τραγούδια στην τηλεόραση, παρατηρώ ότι το λαικό τραγούδι πάει όλο και περισσότερο προς την ψαλμωδία, τους ακούω να τραγουδούν και είναι σαν να ψέλνουν τους αμανέδες.
Ένα καλο βιβλίο (για όσους δεν το γνωρίζουν) είναι το "ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ"-WEST L. MARTIN εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ. Έχει και 50 σωζόμενα αποσπάσματα-παρτιτούρες από αρχαία σχετικά μουσικά θέματα. Δεν είναι τελείως απαλλάγμένο από κάποια ψεγάδια αλλά γενικά είναι καλό βιβλίο, αξίζει να διαβαστεί.
Σε λίγο δεν αποκλείεται να μας πλασάρουν για ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι και το "κρασάκι του Τσού", με κατευθείαν καταγωγή από που αλλού; Από το βυζάντιο!!!
υ/σ δεν θέλω να αποπροσανατολίσω το θέμα, το "κρασάκι του Τσού" το έβαλα τελείως παρενθετικά γιατί έχω μπερδευτεί και εγώ με αυτά τα όρια της μουσικής "μας" παράδοσης.
To krasaki tou Tsou