O κάθε τροπος κατασκευης εχει τα καλα του και τα κακα του αντιστοιχα. Με το true bypass ο ηχος σου οταν το πεταλι ειναι σβηστο παραμενει ανναλοιωτος, σαν να μην υπηρχε το πεταλι εκει και να υπηρχε απλα καλωδιο. Το κακο ειναι οτι αν εχεις πολλα πεταλια θα ειναι σαν να παιζεις με ενα τεραααααστιο καλωδιο οποτε και θα εχεις απωλειες εντασης (και συχνοτητων).
Το buffer απο την αλλη, δινει μια μικρη κλωτσια στο σημα σου ακομα και οταν το πεταλι ειναι κλειστο κρατωντας το σε ενα σχετικα υψηλο επιπεδο και διορθωνοντας το προβλημα του τεραστιου καλωδιου και των απωλειων του. Το προβλημα ειναι ομως οτι ενα οχι και τοσο καλο buffer θα χρωματιζει τον ηχο σου ειτε εχεις κλειστο το πεταλι είτε οχι, συχνα μαλιστα τον χρωματιζει ανεπιθυμητα. Και αφου το buffer ειναι μονιμα στο παιχνιδι ακομα και οταν κλεινεις το πεταλι, τον ηχο "καρφι" στον ενισχυτη δε θα τον εχεις.
Εγω προτιμω να εχω true bypass πεταλια, ετσι ωστε να εχω και τον natural ηχο της κιθαρας μου καρφι (σε οποιο βαθμο ειναι αυτο εφικτο) οποτε τον θελησω, προτιμω ομως να υπαρχει και ενα πεταλι με buffer καπου στην αλυσιδα (ενα Boss πχ, για εμενα το BD-2 H2O) για να αντισταθμιζει λιγο τις οποιες απωλειες. Βεβαια τις περισσοτερες φορες ο αριθμος πεταλιων που χρησιμοποιω δεν ειναι αρκουντως μεγαλος ωστε να με πολυαπασχολουν τα παραπανω.