Ενδιαφέρον που ένα θέμα του περασμένου Μαΐου αναστήθηκε γεναριάτικα και μάλιστα έπιασε τις 12 σελίδες! Δικαιούμαι να πω μια γνώμη αναδρομικά λοιπόν, μη μου πει κανείς ότι άργησα μετά από τέτοιο resurrection!
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το πρόβλημα με το σκυλάδικο δεν είναι αυτό καθαυτό ότι υπάρχουν σκυλάδικα (τραγούδια, μαγαζιά και γούστα).
Σκυλάδικα υπήρχαν πάντοτε και θα υπάρχουν. Όπως υπάρχει ο φασιανός και το πατέ, έτσι υπάρχουν και τα μεταμεσονύχτια βρόμικα στην καντίνα. Και τα δύο έχουν
τη δική τους ώρα. Έτσι πάει και με τη μουσική.
Όσο τα σκυλάδικα ήταν κομμάτι μιας υποκουλτούρας (δηλαδή ένα λαϊκό και απλό πράγμα που προσφέρεται για διασκέδαση χωρίς σκοτούρες) τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα.
Όμως από τη δεκαετία του '80 τα πράγματα άλλαξαν. Τα σκυλάδικα αναδείχτηκαν σε
ναό νεοπλουτισμού (πουθενά αλλού δεν έβρισκες τόσους νεόπλουτους μαζεμένους). Και σταδιακά, χάρη στην αγαστή συνέργεια εταιρειών, ΜΜΕ και λοιπών παραγόντων τα σκυλάδικα -που ήταν απλώς μία από τις όψεις της κουλτούρας μας- αναδείχτηκαν σε
κύρια και αποκλειστική όψη μας.
Όσοι σκέφτονται ότι οι Έλληνες έχουμε το τσιφτετέλι μέσα μας παραβλέπουν ότι δεν έχουμε
μόνο το τσιφτετέλι μέσα μας. Το να εστιάζουμε μόνο σε μια πλευρά της κουλτούρας μας και να την αναδεικνύουμε σε κυρίαρχη είναι όντως πρόβλημα.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι να είσαι σκυλάς στα μουσικά γούστα. Το πρόβλημα είναι να είσαι
σκυλάς στην ψυχή. Και ο τρόπος που γαλουχήθηκε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 20 χρόνια μέσα από το lifestyle και τα ΜΜΕ οδήγησε δυστυχώς
στη σκυλοποίηση του ψυχισμού μας.
Σκυλάδικο δεν είναι μόνο η μουσική. Σκυλάδικο είναι και το "όλα 12", το δελτίο ειδήσεων του Σταρ και η Λαμπίρη. Σκυλάδικο είναι και τα πρωινάδικα με τις τσιτωμένες μπάρμπι ξανθιές και τους κοκάκηδες παρουσιαστές. Σκυλάδικο είναι και οι λαϊκίστικες εφημερίδες και οι μισοί πολιτικοί μας. Σκυλάδικο είναι και ο τύπος που πετάει το κουτί τη μαλμποριά ναούμ' απ' το παραθύρι της προπορευόμενης Μπεμβέ, για να σου έρθει εσένα στη μούρη. Σκυλάδικο είναι και το μπαγιάτικο σουβλάκι με την πλαστική πατάτα που ξαφνικά το ερωτευτήκαμε (λες και δεν είχαμε ξαναφάει στη ζωή μας), και πολλά άλλα γύρω μας.
Και φυσικά, σκυλάδικο είναι να επαγγέλλεσαι το "έτσι θέλει ο λαός", γιατί
αυτό ποτέ δεν είναι λαϊκό, αυτό είναι λαϊκίστικο. Και τα σκυλάδικα όπως είναι σήμερα, εκπροσωπούν
άλλη μια όψη του λαϊκισμού στην Ελλάδα.
Το ότι μέσα στους επηρεασμένους από το λαϊκισμό θα βρεις
και γνήσια λαϊκά άτομα αλλά και γνήσιες λαϊκές τάσεις, δεν λέει κάτι. Διότι ο λαϊκισμός απευθύνεται στον λαό και προφανώς ο λαός διαθέτει
και γνήσια λαϊκότητα, παρά το γεγονός ότι ταυτόχρονα τσιμπάει στο δόλωμα της ψευδεπίγραφης λαϊκότητας.
Ναι λοιπόν, έχουμε το τσιφτετέλι μέσα μας, αλλά το "τσιφτετέλι-με-κουστουμιά-τρία χιλιάρικα-και-παπούτσι-πεντακοσαρού-απάνω-στο-τραπέζι-κούκλα-μου-γλυκιά-για-να-μας βλέπουνε-κιόλας" δεν το είχαμε μέσα μας, τουλάχιστον όχι όλοι. Αλλά μας το μάθανε -και φυσικά αφεθήκαμε να το μάθουμε.
Τέλος οι σκυλάδες δεν είναι τόσο τάξη όσο νοοτροπία, και
σκυλάδικες πλευρές μπορεί να έχει ο καθένας μας, και να συνυπάρχουν με ποιοτικές ή ακόμη και ελιτίστικες εκφάνσεις μας. Εμείς επιλέγουμε ποια πλευρά μας θα ταΐσουμε, και στο χέρι μας είναι να μην την αφήσουμε να γίνει
τόσο υπερτροφική που να σκοτώσει όλες τις άλλες.
Υ.Γ.: Για το θέμα των Dream Theater. Δεν μου αρέσουν οι Dream Theater. Δεν μου αρέσει ο Κιάμος. Ακόμη περισσότερο δεν μου άρεσε η εκτέλεση Dream Theater από την ορχήστρα του Κιάμου (καλοί μουσικοί δεν λέω, αλλά οι άλλοι απλά δεν πιάνονται). Ωστόσο καμία ηθικολογική κριτική των μουσικών ή του Κιάμου δεν μου κολλάει. Και τίποτε μέσα σε σκυλάδικο δεν μπορεί να θίξει την αισθητική μου. Νομίζω ότι έψαχναν για ένα εντυπωσιακό και θορυβώδες intro για να βγει ο... headliner ;D. Ως προς αυτό κατά τη γνώμη μου δεν λειτουργεί και άσχημα. Kαι γιατί όχι στην τελική; Δεν βεβήλωσαν και καμιά Επίδαυρο...
