Βρίσκω ότι αρκετές από τις κουβέντες (μεταξύ των οποίων είναι πάντα και αυτές όπου γίνεται αναφορά στους DT
) γίνονται χωράφι για τον εξής 'απλό' λόγο: η ισοπεδωτική χρήση των λέξεων και η απουσία ορισμών, μας αναγκάζει να συζητούμε με ίδια ορολογία για εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους έννοιες. Παράδειγμα: Καλλιτέχνης ο Κιάμος, καλλιτέχνες οι DT, καλλιτέχνης ο Μ. Θεοδωράκης, καλλιτέχνης ο Φοκο κλπ κλπ. Η δε 'μετρήσιμη' ποσότητα για την σύγκριση μεγεθών 'καλλιτεχνών' είναι τελικά πόσο κόσμο έχει ο τάδε στην συναυλία του, σύγκριση πωλήσεων, views στο youtube, they laugh all the way to the bank etc.
Η τελμάτωση της συζήτησης είναι τελικά αναπόφευκτη όταν της ανοίγουμε τρύπες σε χίλια δυο σημεία, μέσω ισοπεδωτικών και ατεκμηρίωτων αφορισμών. Τελικά, στην προσπάθεια να τις βουλώσουμε ώστε να πάμε ένα βήμα παρακάτω και να επανέλθουμε στο θέμα (όποιο και να είναι αυτό), γινόμαστε μαλλιά κουβάρια και συμπέρασμα δεν βγαίνει. Το μόνο που θα πρότεινα προς το παρόν (ένα βήμα την φορά
) είναι να μην συζητάμε ωσαν να είμαστε οι αυθεντίες στο ζήτημα τέχνη και μουσική, επειδή μάθαμε να παίζουμε ένα όργανο, και βγάλαμε ένα χαρτζιλίκι από αυτό. Τέλος, κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής, αλλά και ο εκάστοτε κριτής πρέπει να αντιλαμβάνεται από ποια θέση ασκεί αυτήν την κριτική.

Η τελμάτωση της συζήτησης είναι τελικά αναπόφευκτη όταν της ανοίγουμε τρύπες σε χίλια δυο σημεία, μέσω ισοπεδωτικών και ατεκμηρίωτων αφορισμών. Τελικά, στην προσπάθεια να τις βουλώσουμε ώστε να πάμε ένα βήμα παρακάτω και να επανέλθουμε στο θέμα (όποιο και να είναι αυτό), γινόμαστε μαλλιά κουβάρια και συμπέρασμα δεν βγαίνει. Το μόνο που θα πρότεινα προς το παρόν (ένα βήμα την φορά
