"Ακούω τα πάντα"

[LK]

Όπως και αν την βρίσκεις, ό,τι και αν σε ευχαριστεί, με τα χρήματα θα το αποκτήσεις ...

Μπα.
Τα χρήματα μπορούν να σου προσφέρουν μια ασφάλεια.
Μέχρι εκεί.

 

[Gregor]

Μπα.
Τα χρήματα μπορούν να σου προσφέρουν μια ασφάλεια.
Μέχρι εκεί.

Βελτιώνουν την ποιότητα ζωής σε κάθε τομέα όμως και αυτό από μόνο του σου δίνει άλλη αυτοπεποίθηση, ενέργεια και ενθουσιασμό.

Ως δικηγόρος που έγραψες πως ήσουν 25+ χρόνια, σίγουρα θα γνώρισες μερικούς αρκετά πλούσιους βιομήχανους/μεγαλοεπιχειρηματίες.

Βγάζουν αυτό το ζαμανφου-λίκι χωρίς δηθενιές (επειδή και ο κυνισμός είναι στη μόδα) , αν κεγώ είχα πολλά χρήματα ελάχιστα πχροβλήματα θα ήταν πηγή ανησυχίας για μένα και αυτά θα ήταν και τα πιο σοβαρά που τα χρήματα δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο π.χ. θέματα υγείας (μη αναστρέψιμα) ή αναμνήσεις που πονούν (απώλεια και θλίψη για συγγενή/φίλο που έφυγε από την ζωή) , τέτοια πράματα.

Όμως για όλα τα άλλα προβλήματα, τα χρήματα θα λειτουργούσαν ως "μαξιλαράκι" ας το πω.

Μιλάω για χρήματα τύπου 6ψήφιο και 7ψήφιο, όχι μερικά χιλιαρικάκια στην άκρη.

 

[LK]

Βελτιώνουν την ποιότητα ζωής σε κάθε τομέα όμως και αυτό από μόνο του σου δίνει άλλη αυτοπεποίθηση, ενέργεια και ενθουσιασμό.

Ως δικηγόρος που έγραψες πως ήσουν 25+ χρόνια, σίγουρα θα γνώρισες μερικούς αρκετά πλούσιους βιομήχανους/μεγαλοεπιχειρηματίες.

Βγάζουν αυτό το ζαμανφου-λίκι χωρίς δηθενιές (επειδή και ο κυνισμός είναι στη μόδα) , αν κεγώ είχα πολλά χρήματα ελάχιστα πχροβλήματα θα ήταν πηγή ανησυχίας για μένα και αυτά θα ήταν και τα πιο σοβαρά που τα χρήματα δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο π.χ. θέματα υγείας (μη αναστρέψιμα) ή αναμνήσεις που πονούν (απώλεια και θλίψη για συγγενή/φίλο που έφυγε από την ζωή) , τέτοια πράματα.

Όμως για όλα τα άλλα προβλήματα, τα χρήματα θα λειτουργούσαν ως "μαξιλαράκι" ας το πω.

Μιλάω για χρήματα τύπου 6ψήφιο και 7ψήφιο, όχι μερικά χιλιαρικάκια στην άκρη.

Είναι μεγάλη συζήτηση.
Ασφάλεια σου δίνουν, όπως είπα και μέχρι εκεί.
Τα πολλά λεφτά σημαίνουν και πολύ δουλειά και μάλιστα μονομανία με αυτά.
Δεν θέλει πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος, πλην της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής, που βέβαια δεν είναι εύκολο για τον καθένα.

 

[Gregor]

πλην της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής, που βέβαια δεν είναι εύκολο για τον καθένα.

Για αυτό και δεν μ'αρέσει όταν κάποια απαντάει "τα πάντα" όπως έγραψα στο αρχικό κείμενο.

Είναι σαν να μην ξέρει τον εαυτό της ώστε να γράψει κατευθείαν "ακούω Γιάννη Κότσιρα" π.χ.

Ή δεν ξέρει αρκετά καλά τον ίδιο της τον εαυτό ή φοβάται ίσως αν δεν ταιριάζετε μουσικά και λέει "τα πάντα" ώστε ό,τι μα ό,τι και αν ακούς να το έχετε κοινό.

Εντάξει, δεν είπαμε και να γίνουν στρατόπεδα μεν με τους δε, από εδώ οι ροκάδες από εκεί οι χιπχοπάδες, αποδώ οι έντεχνοι από εκεί οι λαϊκοί.

Αλλά ούτε και το άλλο άκρο.

 

[LK]

Για αυτό και δεν μ'αρέσει όταν κάποια απαντάει "τα πάντα" όπως έγραψα στο αρχικό κείμενο.

Είναι σαν να μην ξέρει τον εαυτό της ώστε να γράψει κατευθείαν "ακούω Γιάννη Κότσιρα" π.χ.

Ή δεν ξέρει αρκετά καλά τον ίδιο της τον εαυτό ή φοβάται ίσως αν δεν ταιριάζετε μουσικά και λέει "τα πάντα" ώστε ό,τι μα ό,τι και αν ακούς να το έχετε κοινό.

Εντάξει, δεν είπαμε και να γίνουν στρατόπεδα μεν με τους δε, από εδώ οι ροκάδες από εκεί οι χιπχοπάδες, αποδώ οι έντεχνοι από εκεί οι λαϊκοί.

Αλλά ούτε και το άλλο άκρο.

Απαντάει έτσι, γιατί η μουσική εν προκειμένου δεν παίζει τόσο ρόλο στη ζωή της , όσο εσένα.
Εσύ το βάζεις ως τεστ αυτο το ερώτημα, νομίζοντας ότι όλοι ακούνε μουσική ή την ψάχνουν όσο εσύ.

 

[Gregor]

Δεν είναι ακριβώς τεστ αλλά αν εγώ ακούω όλη μέρα μουσική καταλαβαίνεις πως είναι πολύ πιο σημαντική η ταύτιση σε αυτό τον τομέα από κάτι άλλο.

Π.χ. δεν ασχολούμαι καν με αθλήματα, μπορεί να μου πει πως είναι πρωταθλήτρια στο τάδε άθλημα και ούτε καν να το θεωρήσω αξιόλογο επομένως εφόσον δεν έχω άποψη περί αθλητισμού, δεν θα έχω πολλά να πω επί του θέματος.

Αν όμως ακούει κάτι που είναι ενδιαφέρον, θα βγάλω πολύ ενθουσιασμό και η συζήτηση μετά θα κυλήσει νεράκι.

Δεν είναι κακό να είσαι επιλεκτικός ως προς το τι θεωρείς πιο σημαντικό ως προσόν σε κάποιον άνθρωπο.

Αν δεν έχεις στανταράκια και είσαι "ό,τι κάτσει" , that's fine by me, εγώ δεν είμαι έτσι πάντως.

Spoiler

Ίσως γι' αυτό είμαι ακόμα single

 

[LK]

Δεν είναι ακριβώς τεστ αλλά αν εγώ ακούω όλη μέρα μουσική καταλαβαίνεις πως είναι πολύ πιο σημαντική η ταύτιση σε αυτό τον τομέα από κάτι άλλο.

Π.χ. δεν ασχολούμαι καν με αθλήματα, μπορεί να μου πει πως είναι πρωταθλήτρια στο τάδε άθλημα και ούτε καν να το θεωρήσω αξιόλογο επομένως εφόσον δεν έχω άποψη περί αθλητισμού, δεν θα έχω πολλά να πω επί του θέματος.

Αν όμως ακούει κάτι που είναι ενδιαφέρον, θα βγάλω πολύ ενθουσιασμό και η συζήτηση μετά θα κυλήσει νεράκι.

Δεν είναι κακό να είσαι επιλεκτικός ως προς το τι θεωρείς πιο σημαντικό ως προσόν σε κάποιον άνθρωπο.

Αν δεν έχεις στανταράκια και είσαι "ό,τι κάτσει" , that's fine by me, εγώ δεν είμαι έτσι πάντως.

Spoiler

Γι'αυτό ίσως είμαι ακόμα single

Αυτό προσπαθώ να σου πω τόση ώρα, ίσως δεν το μεταφέρω σωστά.
Δεν είναι ασφαλές κριτήριο ότι ταιριάζουμε με κάποιον , σε όλα τα επίπεδα, φιλικό, ερωτικό, συναισθηματικό, το κοινό χόμπι ή επάγγελμα.

 

[Gregor]

Αυτό προσπαθώ να σου πω τόση ώρα, ίσως δεν το μεταφέρω σωστά.
Δεν είναι ασφαλές κριτήριο ότι ταιριάζουμε με κάποιον , σε όλα τα επίπεδα, φιλικό, ερωτικό, συναισθηματικό, το κοινό χόμπι ή επάγγελμα.

Ίσως ναι, αλλά δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια την απέχθειά μου που νιώθω όταν μου λένε ακούν trap π.χ.

Δεν το παίζω και κουλτούρα αλλά οκ κάπου ώπα.

Και να πεις μιλάω με 20χρονα, άντε να ακούνε τραπ που όλοι στην ηλικία τους ακούνε.

Με 30χρονες μιλάω (32 εγώ παρεμπιπτόντως) και μου λένε κάτι τέτοια.

Είναι το αντίστοιχο με το να διαβάζω εγώ βιβλία και γενικά να είμαι βιβλιόφιλος και να γνωρίζω κάποια που να μου λέει "εγώ γουστάρω να διαβάζω quotes από την Ρενέ Στυλιαρά στο instagram".

Σαν αυτό που παραθέτω.

Δεν ξέρω, με πνίγει η mainstream-ίλα των φασαίων/βασικών.

 

[myrtia]

Θα σου πω κάτι, με όλον τον σεβασμό, γιατί μου φαίνεσαι νεαρός.
Μια συμβουλή, αν μου επιτρέπεις.
Με τα 50 χρόνια πείρας μου , 25 από αυτά δικηγορίας.
Μη διαλέγεις γυναίκα με βάση τη μουσική που λέει ότι ακούει.
Δεν τις νοιάζουν οι μουσικές και τα σινεμά τις γυναίκες.
Να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά τις νοιάζει (δεν το λέω επικριτικά).
Τώρα, επειδή θέλουν και μια νομιμοποίηση σε όλο αυτό, μπαίνουν και στο τριπακι να μιλήσουν και για μουσική και για σινεμά.
Αλλά δεν τις ενδιαφέρει αυτό.
Ούτε καν καριέρες κλπ
Όπως είπα, το ενδιαφέρον είναι μόνο γαμος- παιδιά και μετά διαζύγιο.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί εξ αιτίας και του γάμου αγοράζω εγώ κιθάρες (πήρα αμερικανική strat γιατί γκρίνιαζε η γυναίκα του ενός και gibson les paul , γιατί γεννούσε η γυναίκα αλλού).
Καλά δε , για τα διαζύγια δεν το συζητάμε....αυτά είναι που αγοράζουν τις κιθάρες.

Ως γυναίκα μουσικός, με θλίβει βαθιά που διάβασα κάτι τέτοιο σε ένα μουσικό φόρουμ, εν έτει 2025.

 

[LK]

Ως γυναίκα μουσικός, με θλίβει βαθιά που διάβασα κάτι τέτοιο σε ένα μουσικό φόρουμ, εν έτει 2025.

Τι ακριβώς σε θλίβει;
Ένα απλό στατιστικό δεδομένο;

Και σου απαντάω έτσι, δίοτι έκανες και αναφορά στο συγκεκριμένο πόστ με αιτιολογία "σεξιστικά στερεότυπα".
Προφανώς δεν αντιλαμβάνεσαι τη διάκριση μεταξύ σεξισμού και στατιστικής.
Όταν λοιπόν διαβάζω ότί : "Η ανθρωπογεωγραφία της αμερικανικής ψήφου: Λευκοί και ισπανόφωνοι ψήφισαν Τραμπ, γυναίκες και μαύροι Χάρις" και μάλιστα στην Καθημερινή, μπορώ να καταλάβω εύκολα ότι η διάκριση γίνεται για στατιστικούς λόγους και όχι για σεξιστικούς ή ρατσιστικούς.

Αν εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις το νόημα του ποστ μου, ζήτα διευκρινίσεις.
Όταν λοιπόν λέω ότι τις γυναίκες δεν τις ενδιαφέρει η μουσική , και μάλιστα διευκρινίζω ότι αυτό δεν αποτελεί ψόγο, μόνο κάποιος που ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη μπορεί να το αναγνώσει "σεξιστικά".
Πρός επίρρωση δε των όσων λέω, ικανό στατιστικό δείγμα υπάρχει και εδώ μέσα.
Δες πόσα μέλη είναι γυναίκες.
Ε ,δεν τις ενδιαφέρει η μουσική, και καλά κάνουν.
Επίσης , και πάλι αυτονόητο ακόμα για παιδιά δημοτικού, είναι ότι αναφερόμουν στην "απλή" γυναίκα, και όχι στην επαγγελματία μουσικό , που προφανώς την ενδιαφέρει η μουσική.

​

 

[Jazzjoker]

Εγώ, για την ιστορία, θα θυμηθώ μια εναλλακτική ερμηνεία της φράσης "ακούω τα πάντα".

Όταν ήμουν στο ωδείο, η δήλωση δεν είχε να κάνει με το είδος της μουσικής που ακούει κάποιος αλλά ήταν ένα είδος κατάκτησης ενός άτυπου μουσικού παρασήμου. Είχε αποκτήσει δε μυθικές διαστάσεις από τις διηγήσεις και υποσχέσεις των καθηγητών ότι "θα φτάσετε κάποια στιγμή που θα ακούτε τα πάντα".

Και η ερμηνεία είναι ότι όταν κάποιος καταφέρει να "ακούει τα πάντα", έχει φτάσει σε αυτό το σημείο εκπαίδευσης του αυτιού του που, μέσα σε μία μπάντα, μπορεί να ακούσει κάθε όργανο ξεχωριστά, κατά βούληση, ενώ παίζουν όλα μαζί. Ένα μουσικό skill εν ολίγοις όπου ο εγκέφαλος έχει εκπαιδευτεί να μπορεί να "πατάει" ένα διακόπτη και να απομονώνει μονάδες ήχου μέσα από ένα σύνολο. Προφανώς, πρόκειται για μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα για όλους του μουσικούς.

Ανεξάρτητα από το καθαρά μουσικό κομμάτι του θέματος βέβαια, θυμάμαι ότι εμείς όντας πιτσιρικάδες και ακούγοντας τους δασκάλους να αναφέρουν αυτό το φοβερό σημείο μουσικής εξάγνισης, φανταζόμασταν ότι όταν αυτό θα μας συμβεί, θα συνοδεύεται ενδεχομένως και από ένα απόκοσμο φως που θα μας περικυκλώνει και φωνές αγγέλων που θα τραγουδούν Motorhead μαζί με Eurythmics.

Η αλήθεια είναι ότι όταν τελικά το "ακούω τα πάντα" συμβεί, είναι αποκάλυψη και ταλαιπωρία μαζί. Και αυτό γιατί ναι μεν μπορείς να ακούς κάθε όργανο ξεχωριστά σα να παίζει μόνο του αλλά και γιατί χάνεις, έστω προσωρινά, την ιδιότητα του απλού ακροατή. Αποκωδικοποιείται, εν μέρει τουλάχιστον, το μυστήριο και καταφέρνεις να δεις μέσα στη μαύρη τρύπα. Μετά όμως και για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι δύσκολο να επιστρέψεις εκεί που ήσουν και αυτό αφαιρεί από την απόλαυση του απλά να ακούς μουσική. Κάποιοι δε, δεν καταφέρνουν ποτέ να επιστρέψουν και παραμένουν σα φαντάσματα να μονολογούν ασύλληπτες λεπτομέρειες για τα ghost notes του μπάσου και το touch του πιανίστα ξέρω γω ενώ τους διαφεύγει πλήρως το δάσος: το γεγονός ότι η σύνθεση που παίζεται εκείνη τη στιγμή είναι αριστούργημα.

Πέραν αυτών να πω ότι εχθές το βράδυ έφυγα από το σπίτι με την ομπρέλα μου πλην όμως όταν πάρκαρα τελικά, αντελήφθην ότι χρειάζομαι μπρατσάκια και μάσκα με αναπνευστήρα.

 

[noe13]

Εγώ, για την ιστορία, θα θυμηθώ μια εναλλακτική ερμηνεία της φράσης "ακούω τα πάντα".

Όταν ήμουν στο ωδείο, η δήλωση δεν είχε να κάνει με το είδος της μουσικής που ακούει κάποιος αλλά ήταν ένα είδος κατάκτησης ενός άτυπου μουσικού παρασήμου. Είχε αποκτήσει δε μυθικές διαστάσεις από τις διηγήσεις και υποσχέσεις των καθηγητών ότι "θα φτάσετε κάποια στιγμή που θα ακούτε τα πάντα".

Και η ερμηνεία είναι ότι όταν κάποιος καταφέρει να "ακούει τα πάντα", έχει φτάσει σε αυτό το σημείο εκπαίδευσης του αυτιού του που, μέσα σε μία μπάντα, μπορεί να ακούσει κάθε όργανο ξεχωριστά, κατά βούληση, ενώ παίζουν όλα μαζί. Ένα μουσικό skill εν ολίγοις όπου ο εγκέφαλος έχει εκπαιδευτεί να μπορεί να "πατάει" ένα διακόπτη και να απομονώνει μονάδες ήχου μέσα από ένα σύνολο. Προφανώς, πρόκειται για μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα για όλους του μουσικούς.

Ανεξάρτητα από το καθαρά μουσικό κομμάτι του θέματος βέβαια, θυμάμαι ότι εμείς όντας πιτσιρικάδες και ακούγοντας τους δασκάλους να αναφέρουν αυτό το φοβερό σημείο μουσικής εξάγνισης, φανταζόμασταν ότι όταν αυτό θα μας συμβεί, θα συνοδεύεται ενδεχομένως και από ένα απόκοσμο φως που θα μας περικυκλώνει και φωνές αγγέλων που θα τραγουδούν Motorhead μαζί με Eurythmics.

Η αλήθεια είναι ότι όταν τελικά το "ακούω τα πάντα" συμβεί, είναι αποκάλυψη και ταλαιπωρία μαζί. Και αυτό γιατί ναι μεν μπορείς να ακούς κάθε όργανο ξεχωριστά σα να παίζει μόνο του αλλά και γιατί χάνεις, έστω προσωρινά, την ιδιότητα του απλού ακροατή. Αποκωδικοποιείται, εν μέρει τουλάχιστον, το μυστήριο και καταφέρνεις να δεις μέσα στη μαύρη τρύπα. Μετά όμως και για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι δύσκολο να επιστρέψεις εκεί που ήσουν και αυτό αφαιρεί από την απόλαυση του απλά να ακούς μουσική. Κάποιοι δε, δεν καταφέρνουν ποτέ να επιστρέψουν και παραμένουν σα φαντάσματα να μονολογούν ασύλληπτες λεπτομέρειες για τα ghost notes του μπάσου και το touch του πιανίστα ξέρω γω ενώ τους διαφεύγει πλήρως το δάσος: το γεγονός ότι η σύνθεση που παίζεται εκείνη τη στιγμή είναι αριστούργημα.

Πέραν αυτών να πω ότι εχθές το βράδυ έφυγα από το σπίτι με την ομπρέλα μου πλην όμως όταν πάρκαρα τελικά, αντελήφθην ότι χρειάζομαι μπρατσάκια και μάσκα με αναπνευστήρα.

Ούτε το 0.001% αυτών που απαντάει 'ακουω τα παντα' δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία!

 

[Mr. Es]

Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι/ες απαντούν πως ακούνε τα πάντα γιατί δεν γνωρίζουν καλά τα μουσικά είδη και δεν τολμούν να το πουν.
Όσες λένε ότι ακούνε τα πάντα, κατευθείαν στο μυαλό μου έρχεται πως ακούνε ότι βλακεία πασάρει η μουσική βιομηχανία. Δεν νοιώθουν την ανάγκη να ψάξουν σε βάθος ένα μουσικό είδος. Ακόμη και τώρα που είναι πανεύκολο να ακούσεις μουσική.
Όταν ήμουν μικρότερος, με ξενερώναν τέτοιου είδους άτομα. Τώρα, το συνήθισα πια.
Εμένα, προσωπικά με ξενερώνει κάτι άλλο: Το γεγονός ότι τα περισσότερα είδη μουσικής έχουν κάποια πολιτική ιδεολογία ή θρησκευτική ταυτότητα. Ίσως κι αυτός να είναι ένας λόγος που κάποιες δεν απαντούν ευθέως τι ακούν.

 

[kosthrash]

Άλλο η έκφραση "(Είμαι αρκετά ανοιχτομυαλός ώστε να) ακούω τα πάντα" και άλλο η " (Μου αρέσει να) ακούω τα πάντα".
Πιστεύω ότι το 99,999% που το λέει, εννοεί την 1η έκφραση, η αλλιώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να του αρέσει να ακούει τα πάντα (σίγουρα υπάρχουν μουσικές που δεν θα του αρέσουν)...

Imho όσοι/Ες παίζουμε ένα η περισσότερα μουσικά όργανα (όχι απαραίτητα σε επαγγελματικό επίπεδο), πιστεύω ακούμε/ αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την οποιαδήποτε μουσική (από όσους δεν παίζουν)...

 

[sultan of string]

Small talk

 

[Gregor]

Δεν τις νοιάζουν οι μουσικές και τα σινεμά τις γυναίκες.
Να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά τις νοιάζει (δεν το λέω επικριτικά).

Όταν λοιπόν λέω ότι τις γυναίκες δεν τις ενδιαφέρει η μουσική

@myrtia Με βάση και το προηγούμενο μήνυμα του @LK που επισύναψα, νομίζω πως βιάστηκες να τον παρεξηγήσεις ή ίσως αυτός το είπε περισσότερο κυνικά απ' όσο θα έπρεπε, δεν ξέρω, πάντως εγώ νομίζω πως το εννοούσε σε φάση "δεν τις ενδιαφέρει τόσο τις γυναίκες η μουσική όσο να κάνουν παιδιά" που σύμφωνα με την Πυραμίδα του Μάνσλοου, τείνω να συμφωνήσω.

Δηλαδή δεν ισχύει μόνο για τις γυναίκες αυτό αλλά γενικά.

Έστω ότι έγινε πυρηνική καταστροφή και επέζησαν 2 άνθρωποι, 1 άντρας και 1 γυναίκα σε ηλικίες 30 ετών και 2.

Δεν θα δώσουν καν σημασία στο πόσο ταιριάζουν μουσικά/καλλιτεχνικά/φιλοσοφικά/οτιδήποτε άλλο, αλλά στο να κάνουν απογόνους για να συνεχιστεί το είδος, τα ένστικτα επιβίωσής τους** θα είναι παρορμητικά και δεν θα παίξει ρόλο η οποιαδήποτε διαφορά τους καθώς απλά δεν έχουν καν άλλες επιλογές.

** όταν κάνεις απογόνους υππσυνείδητα γνωρίζεις πως όταν θα γεράσεις αυτοί θα σε φροντίζουν οπότε μπορεί τα παιδιά να μην είναι άμεση βιολογική ανάγκη για τους ίδιους και να μην το δουν ως μία κοινωνική υποχρέωση προς την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό, αλλά θα προσπαθήσουν να κάνουν υο καλύτερο που μπορούν με αυτά που έχουν στη διάθεσή τους.

(μοναδική περίπτωση που μπορώ να σκεφτώ ως πιθανότητα να μη θέλουν να συνεχίσουν το είδος και με τον θάνατό τους να εκλείψει ολόκληρος ο άνθρωπος, είναι να είναι και οι 2 νιχιλιστές (μηδενιστές) , αντιναταλιστές (κατά της γέννησης/συνέχισης του είδους) , και να μη νιώθουν την παραμικρή ερωτική έλξη ο ένας για τον άλλον (ασέξουαλ). Πιθανότητα 1 στα εκατομμύρια να έχουν και οι 2 και τις 3 αυτές.αντιλήψεις.

 

[Gregor]

Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι/ες απαντούν πως ακούνε τα πάντα γιατί δεν γνωρίζουν καλά τα μουσικά είδη και δεν τολμούν να το πουν.
Όσες λένε ότι ακούνε τα πάντα, κατευθείαν στο μυαλό μου έρχεται πως ακούνε ότι βλακεία πασάρει η μουσική βιομηχανία. Δεν νοιώθουν την ανάγκη να ψάξουν σε βάθος ένα μουσικό είδος. Ακόμη και τώρα που είναι πανεύκολο να ακούσεις μουσική.
Όταν ήμουν μικρότερος, με ξενερώναν τέτοιου είδους άτομα. Τώρα, το συνήθισα πια.

Αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ νιώθω και εγώ!

Φαντάζομαι την μουσική βιομηχανία ως κυριολεκτικά ένα μεγάλο εργοστάσιο που παράγει φαντασμαγορικά χρώματα και αισθήσεις (όπως το Χόλλυγουντ για τις ταινίες) ως προς μαζική κατανάλωση και τον μέσο ακροατή/ρια που λέει "ακούω τα πάντα" ως το άλλο άκρος στην διαδικασία παραγωγής, τον καταναλωτή, που πάει σε ένα σούπερ μάρκετ και κοιτάει τα ράφια σαν να λέει "τι θα ακούσω σήμερα άμπεμπαμπλόμ".

Εμένα, προσωπικά με ξενερώνει κάτι άλλο: Το γεγονός ότι τα περισσότερα είδη μουσικής έχουν κάποια πολιτική ιδεολογία ή θρησκευτική ταυτότητα. Ίσως κι αυτός να είναι ένας λόγος που κάποιες δεν απαντούν ευθέως τι ακούν.

Είναι όντως πολύ ξενέρωτο αλλά φαντάζομαι οι δημιουργοί της μουσικής απευθύνονται στο πόσο, 95% του κόσμου που πιστεύει κάπου;

Ε και σου λένε "95 στους 100 θα έχουν κάτι είτε θετικό είτε αρνητικό να σχολιάσουν άρα δωρεάν διαφήμιση".

 

[Gregor]

Εγώ, για την ιστορία, θα θυμηθώ μια εναλλακτική ερμηνεία της φράσης "ακούω τα πάντα".

Όταν ήμουν στο ωδείο, η δήλωση δεν είχε να κάνει με το είδος της μουσικής που ακούει κάποιος αλλά ήταν ένα είδος κατάκτησης ενός άτυπου μουσικού παρασήμου. Είχε αποκτήσει δε μυθικές διαστάσεις από τις διηγήσεις και υποσχέσεις των καθηγητών ότι "θα φτάσετε κάποια στιγμή που θα ακούτε τα πάντα".

Και η ερμηνεία είναι ότι όταν κάποιος καταφέρει να "ακούει τα πάντα", έχει φτάσει σε αυτό το σημείο εκπαίδευσης του αυτιού του που, μέσα σε μία μπάντα, μπορεί να ακούσει κάθε όργανο ξεχωριστά, κατά βούληση, ενώ παίζουν όλα μαζί. Ένα μουσικό skill εν ολίγοις όπου ο εγκέφαλος έχει εκπαιδευτεί να μπορεί να "πατάει" ένα διακόπτη και να απομονώνει μονάδες ήχου μέσα από ένα σύνολο. Προφανώς, πρόκειται για μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα για όλους του μουσικούς.

Ανεξάρτητα από το καθαρά μουσικό κομμάτι του θέματος βέβαια, θυμάμαι ότι εμείς όντας πιτσιρικάδες και ακούγοντας τους δασκάλους να αναφέρουν αυτό το φοβερό σημείο μουσικής εξάγνισης, φανταζόμασταν ότι όταν αυτό θα μας συμβεί, θα συνοδεύεται ενδεχομένως και από ένα απόκοσμο φως που θα μας περικυκλώνει και φωνές αγγέλων που θα τραγουδούν Motorhead μαζί με Eurythmics.

Η αλήθεια είναι ότι όταν τελικά το "ακούω τα πάντα" συμβεί, είναι αποκάλυψη και ταλαιπωρία μαζί. Και αυτό γιατί ναι μεν μπορείς να ακούς κάθε όργανο ξεχωριστά σα να παίζει μόνο του αλλά και γιατί χάνεις, έστω προσωρινά, την ιδιότητα του απλού ακροατή. Αποκωδικοποιείται, εν μέρει τουλάχιστον, το μυστήριο και καταφέρνεις να δεις μέσα στη μαύρη τρύπα. Μετά όμως και για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι δύσκολο να επιστρέψεις εκεί που ήσουν και αυτό αφαιρεί από την απόλαυση του απλά να ακούς μουσική. Κάποιοι δε, δεν καταφέρνουν ποτέ να επιστρέψουν και παραμένουν σα φαντάσματα να μονολογούν ασύλληπτες λεπτομέρειες για τα ghost notes του μπάσου και το touch του πιανίστα ξέρω γω ενώ τους διαφεύγει πλήρως το δάσος: το γεγονός ότι η σύνθεση που παίζεται εκείνη τη στιγμή είναι αριστούργημα.

Πέραν αυτών να πω ότι εχθές το βράδυ έφυγα από το σπίτι με την ομπρέλα μου πλην όμως όταν πάρκαρα τελικά, αντελήφθην ότι χρειάζομαι μπρατσάκια και μάσκα με αναπνευστήρα.

Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση.

Ειδικά το "Η αλήθεια είναι ότι όταν τελικά το "ακούω τα πάντα" συμβεί, είναι αποκάλυψη και ταλαιπωρία μαζί. Και αυτό γιατί ναι μεν μπορείς να ακούς κάθε όργανο ξεχωριστά σα να παίζει μόνο του αλλά και γιατί χάνεις, έστω προσωρινά, την ιδιότητα του απλού ακροατή. Αποκωδικοποιείται, εν μέρει τουλάχιστον, το μυστήριο και καταφέρνεις να δεις μέσα στη μαύρη τρύπα. Μετά όμως και για κάποιο χρονικό διάστημα, είναι δύσκολο να επιστρέψεις εκεί που ήσουν και αυτό αφαιρεί από την απόλαυση του απλά να ακούς μουσική." νομίζω ισχύει, το έχω παρατηρήσει σε πολλές περιπτώσεις....

 

[Gregor]

Άλλο η έκφραση "(Είμαι αρκετά ανοιχτομυαλός ώστε να) ακούω τα πάντα" και άλλο η " (Μου αρέσει να) ακούω τα πάντα".
Πιστεύω ότι το 99,999% που το λέει, εννοεί την 1η έκφραση, η αλλιώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να του αρέσει να ακούει τα πάντα (σίγουρα υπάρχουν μουσικές που δεν θα του αρέσουν)...

Μα αυτό είναι το θέμα: δεν το ξεκαθαρίζουν όσο θα έπρεπε.

Π.χ. στη πρώτη περίπτωση θα ψηνόσουν να ανακαλύψεις ολόκληρο το Youtube (και κάθε μικρή indie μπάντα και ας είχε μόλις 2 συνδρομητές το κανάλι τους και ας μη ξεπερνπύσαν υις 100 προβολές ανά βίντεο) όχι να ακούς τα ίδια και τα ίδια.

Γενικά ακούνε την μουσική που δεν συνήθισαν σε φάση "ας ακούσω 5 λεπτά και αν μου αρέσουν τα 5 λεπτά έχει καλώς, αλλιώς τρέχω γρήγορα πίσω στο safe zone μου και σε όσα συνήθισα να ακούω που ξέρω σίγουρα πως δεν θα με απογητεύσουν".

Εγώ όταν ακούσω κάποιον καινούριο τραγουδιστή (καινούριο για μένα, όχι απαραίτητα καινούριο στη μουσική καριέρα του) απλά πορώνομαι και θέλω να ανακαλύψω όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω με αυτόν/ην.



Π.χ. όλες αυτές τις μπάντες (παραθέτω 1 τραγούδι από την κάθε μία) δεν τις ήξερα καν πριν 2 μήνες:











Τις ανακάλυψα τυχαία και μετά από πολύ κλικ σε λιγότερο γνωστές μπάντες/κομμάτια ώστε ο αλγόριθνος του Youtube μετά να καταλάβει πως είμαι σε αναζήτηση κάτι όχι τόσο mainstream και να μου εμφανίσει όλα τα alternative rock Ελληνικά συγκροτήματα που αγνοούσα την ύπαρξή τους.

 

[LK]

Το όλο θέμα προέκυψε και τοποθετήθηκα έτσι, διότι μέρος της συζήτησης πήγε στο κομμάτι πως στην πράξη χρησιμοποιείται αυτή η ερώτηση ήτοι το :"τι μουσική ακούς ;" .
Είναι σαφές πως αυτή η κλισέ ερώτηση, όπως σωστά χαρακτήρισε και ο OP, ηδη κλισέ από το 1960 (και μου κάνει εντύπωση αν χρησιμοποιείται ακόμα και τωρα) είναι εναρκτήρια ενός small talk , με υποβόσκον φλερτ.
Τόνισα λοιπόν ότι καμία σημασία δεν έχει σαν διαγνωστική ερώτηση ταιριάσματος χαρακτήρων σε αυτό το επίπεδο, διότι αφενός η πλειονότητα των γυναικών (όχι η Tina Turner προφανώς) δεν πολύ ασχολείται με τη μουσική, αφετέρου δε δεν τις ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι (τι μουσική ακούει ο άλλος) προκειμένου να γοητεύθουν από αυτόν και να φλερτάρουν.
Στο κομμάτι του φλερτ λοιπόν ή γυναίκα ενδιαφέρεται και γοητεύεται από έναν που στα μάτια της είναι ο σωστός για γάμο και τέκνα (και καλά κάνει ), προφανώς αδιαφορώντας για τα μουσικά του γούστα (και πάλι πολύ καλά κάνει).
Το ότι ο άντρας ακούει "ψαγμένες " μουσικές και όχι τραπ, νομίζει, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι έχει κάποιο πρόκριμα έναντι κάποιου άλλου , θεωρώντας ότι κάνει κάτι "σπουδαίο ".
Αφενός λοιπόν και τίποτα δεν κάνει σπουδαίο και αφετέρου ουδεμία σχέση έχουν σαν κριτήριο το ακούσματα του για να τον επιλέξει μια γυναίκα.
Ο αυτιστικός άντρας (και εγώ είμαι τέτοιος) , που το ψάχνει το θέμα μουσικά, είναι συλλέκτης μουσικής κ.ο.κ. το κάνει γιατί του αρέσει, αλλά δεν θα επρεπε να περιμένει κάποια επιβράβευση γι αυτό (να πέφτουν ξερες οι γυναίκες....επειδή ακούει ξέρω γω τζαζ- τριχες).
Οι γυναίκες, στο θέμα επιλογής συντρόφου έχουν αλλά κριτήρια (πιο ορθά κατά τη γνώμη μου ) και όχι αν έχουν αμφότεροι στις δισκοθήκες τους το billion dollars baby , του Alice Cooper.
Δεν τους ενδιαφέρει η μουσική τόσο , όσο σε έναν nerd άντρα, για να την αναγάγουν σε ασφαλές κριτήριο ταύτισης χαρακτήρων.
Έχω βγάλει διαζύγια μέ ζευγάρια που γνωρίστηκαν σε δισκάδικα και πήγαιναν μαζί στις ίδιες συναυλίες και άντεξαν παντρεμένοι 1 χρόνο, και υπάρχουν ζευγάρια που ο ένας ακούει κλαρίνα και η άλλη ποντιακά, και είναι μαζί 30 χρόνια.
Αυτή την εμπειρία μου μοιράστηκα με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα.