Αγαπημένοι στίχοι Ελληνικών τραγουδιών τελευταίας εικοσαετίας

[panorios]

Ρωτάω για να μάθω, δεν ξέρω πολλά, για την ακρίβεια ξέρω πολύ λίγα, τα περισσότερα είναι στην ηλικία μου άντε και 30 χρόνια πίσω.

Σίγουρα θα υπάρχουν διαμαντάκια που έχω χάσει. Μιλάμε πάντα για στίχους, η μουσική δε μας ενδιαφέρει (έτσι για αλλαγή).

Ευχαριστώ.

 

[Superfunk]

Το καλύτερο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων 30 ετών είναι αυτό









και φυσικά ο καλυτερος στίχος που έχει γραφτεί είναι ο παρακάτω 

Στη σκέψη σου δεμένος και αιχμάλωτοςχωρίς να έχω πια δική μου θέληση.Ανίσχυρος μπροστά σου και ευάλωτοςυπέγραψα απ’ τη ζωή παραίτηση.

 

[fusiongtr]

Το Δίκιο Μου














Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο
η σκούφια μου κρατά απ' το πουθενά
κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό
Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο
νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά
μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες
την έκανα τη βόλτα στα βαθιά
κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες
νομίζεις ότι πήγες μακριά
Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό
εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό

 

[Αετός]

Τι άλλο φοβάσαι – Στίχοι: Μιχάλης Μυτακίδης (B.D. Foxmoor) 


«Κάποτε σ’ είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου, στον καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου. Να διπλώνεσαι, ν’ ανησυχείς και να τρομάζεις και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις. Nα μια απ’ τα ίδια, ίδιοι δρόμοι, ίδιοι κύκλοι, γαβγίζουν οι άνθρωποι σκιάζονται οι σκύλοι. Θρηνούν μανάδες και που να ξαποστάσεις, όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.

Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες, βαρέθηκα τα έγκυρα, είναι όλοι προβοκάτορες, που πιάνονται απ’ το φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες και ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα, που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα. Έτσι και εγώ, αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω. Ψάχνω λοιπόν ότι φοβάσαι για να γίνω".


 

 

[mitsosgroove]

Το ένατο από τα δεκαπέντε σονέτα του Διονύση Καψάλη (Μέρες Αργίας).

Το μελοποίησαν τα Διάφανα Κρίνα.

Και τα δεκαπέντε είναι εξίσου δυνατά.

Ο Θάνος το είχε απογειώσει...


Ξέρω πως θα 'ρθει και δε θα 'μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
 
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.
 
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...

Το ένατο από τα δεκαπέντε σονέτα του Διονύση Καψάλη (Μέρες Αργίας).

Δεν είναι της τελευταίας εικοσαετίας βέβαια, είναι παλαιότερο...

 

[roberto30]

Γεράσιμος Ευαγγελάτος 

Έν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μουγιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζοβλέπω στο άσπρο σας την προβολή μουκαι το μετά απ' το μετά γνωρίζωΑν είχα θάρρος για να πω το έλατώρα δε θα' χα τη φωτιά στο αίμααν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη τρέλααν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμαΚοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχοσα να χορεύουνε με τη σιωπή μουκι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχοπου θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μουΜεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξηκαι τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσεινα 'χει το μέλλον μου να επιλέξειποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσειΤίποτα σημαντικόζω μονάχα εν λευκώΤιποτα σημαντικόΖω μονάχα εν λευκώΛευκή μου τύχη και λευκή ζωή μουκαλά τα λεν οι έγχρωμοι μου φίλοιΤο πρόβλημά μου η υπερβολή μουκι ό, τι αργεί απάντηση να στείλειΑν είχε θάρρος να φανεί ο λόγοςτώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμααν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβοςαν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμέναΑν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένεκι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβειςκι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνεπρέπει στο ύψος της φωτιάς να' ανέβειςΚαι σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσεικι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτοςκαι που κανείς δεν είχε λάβει γνώσηπως η σιωπή σου ήταν πάντα κρότοςΔικαίωμά μου να ποντάρω λίγαδικαίωμά μου να πηγαίνω πάσοκι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγαεγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσωΚι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγωμ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμματους λέω μια φράση σα να υπεκφεύγωμε μια ελπίδα να' ναι σαν κι εμέναΤίποτα σημαντικόζω μονάχα εν λευκώΤίποτα σημαντικόζω μονάχα εν λευκώ

 

[leon7pap]

ΤΡΥΠΕΣ- ΕΝΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

 

[Nascentes morimur]

Κάποιος να μου πειγιατί εκεί ψηλά τα σύννεφα σκεπάζουν το γαλάζιο;Γιατί εκεί πάνω τα άστρα είναι σβηστά;Γιατί όταν βρέχει δεν μπορώ να σε κοιτάζω;

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη να μου πεις πως μ’ αγαπάς.
Δεν είναι ανάγκη να μου δείξεις πως σε χάνω.
Ήθελα μόνο να σε κάνω να γελάς
μα εσύ δεν άντεξες να δώσεις παραπάνω.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να ‘φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί η στιγμή περνά;
Πριν σ’ αγαπήσω θα ‘χω ήδη πια γεράσει
Θα ‘χω ρυτίδες, κάτασπρα μαλλιά
και κάτι στίχους που θα ‘χουν ξεθωριάσει.

Κάποιος να μου πει
γιατί βλέπω σκιές;
Γιατί τα μάτια μου δακρύζουν μα δεν κλαίνε;
Αν οι ποιήτριες της Γης είναι νεκρές
και αν οι λέξεις που ζωγράφισαν τις καίνε.

Δεν είναι ανάγκη την πλάτη να γυρνάς.
Μη παριστάνεις πως δε μ’ έχεις αγαπήσει.
Δε θα `ναι αλήθεια έτσι απλά να περπατάς
πάνω στα κάστρα που με κόπο είχα χτίσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να ‘φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.

Μπορεί οι ποιήτριες της Γης να `ναι νεκρές.
Μπορεί και να ‘φυγαν σε κάποια άγρια Δύση.
Μπορεί να ανήκουν σε φαντάσματα του χθες
κι ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.
Ίσως κανείς να μη τις έχει συναντήσει.

 Γυμνά Καλώδια - Οι Ποιήτριες Της Γης